เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 181

จางอวี้จ้องมองลั่วจือเห้อด้วยสายตาแฝงความนัย จากนั้นเอ่ยขัดจังหวะ "พี่เห้อเอาอกเอาใจเก่งเสียจริงนะคะ คอยช่วยหนิงหนิงตลอด พี่ก็คงจะไม่ได้ไม่สนใจฉันหรอกใช่ไหมคะ?"

ลั่วจือเห้อเอ่ยอย่างอดไม่ได้ "แขกรับเชิญคนสวยอย่างคุณจาง ฉันจะทำให้อย่างแน่นอน พวกเธอกินกันไปเถอะ ฉันจะเป็นลูกมือให้พวกเธอเองดีไหม?"

จางอวี้ยิ้มร้ายกาจและกล่าว "พี่เห้อ จะว่ายังไงดี พี่เองก็เป็นถึงเดือนของโรงเรียน ทำไมยังตกกระป๋องแล้วโสดอยู่อย่างนี้ล่ะ?"

"เลิกพูดเถอะ ตอนนี้สภาวะของตลาดนั้นดุเดือดเป็นอย่างมาก การหาสะใภ้สักคนนั้นค่อนข้างจริงจัง ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ?" ลั่วจือเห้อกล่าว

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยด้วยท่าทีเห็นพ้องต้องกัน "ใช่ ตอนนี้สภาวะทางตลาดในการหาคู่ครอง การจะหาใครสักคนที่ดีนั้นเป็นเรื่องยากมาก รอบตัวก็มีแต่ผู้ชายเฮงซวย"

"ถ้าอย่างนั้นสองคนนี้ก็ลองเปิดใจกันดูไหมล่ะ"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยปฏิเสธด้วยเหตุผล "นั่นไม่ได้หรอก เขาจะหาที่ดีกว่าฉันน่ะสิ"

รอยยิ้มของลั่วจือเห้อดูจืดจางลง เขาเอ่ยกับจางอวี้ "เธออย่ามาจับคู่มั่วซั่ว"

หลังจากที่พูดคุยเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าลั่วจือเห้อดูไม่ค่อยสนใจอะไรอีก

หลังจากที่ส่งสวีซุ่ยหนิงแล้ว จางอวี้ก็เอ่ยปากพูดกับเขา "อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้ปฏิเสธหนิงหนิงใช่ไหม? พูดตามตรง พี่คิดว่าพี่และเธอไม่เหมาะสมกันใช่ไหม"

ลั่วจือเห้อกล่าว "ไม่ปฏิเสธนั่นก็คือเรื่องหนึ่ง มันคุ้มค่าหรือเปล่าที่ฉันจะต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวนั่นก็คืออีกเรื่องหนึ่ง พ่อและแม่ของฉันมีฉันเป็นลูกชายเพียงคนเดียว ไม่ว่าฉันจะทำเรื่องอะไรนั่นหมายความว่าฉันเป็นหน้าเป็นตาแทนตระกูลลั่ว ไม่ใช่เพื่อตัวฉันเอง"

จางอวี้เอ่ยอย่างเข้าใจ "หลักเหตุผลก็คือหลักเหตุผลแหละพี่ พี่ก็แค่ชอบเธอไม่มากพอ แต่หากฉันเป็นผู้ชายแล้วได้เจอคนที่ฉันชอบ ฉันจะไม่มีทางลดคุณค่าของตัวเองลงหรอกพี่ แต่ฉันจะเพิ่มฐานะให้เธอสูงส่งขึ้น กิ่งทองใบหยกงั้นเหรอ ฉันไม่มีทางยอมกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้กับตัวเองหรอกและฉันจะไม่มีทางละทิ้งคนที่ฉันชอบด้วย ในแง่ของความรัก พวกพี่ที่เป็นผู้ชายยังไม่เห็นมีใครที่มีความกล้าเท่าฉันเลย"

ลั่วจือเห้อชะงักงันและเขาไม่ได้พูดอะไร