เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 182

การที่เฉินลู่ยินดีปลอบโยนผู้คน นั่นคือการปลอบโยนที่พอเหมาะ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถทนต่อพฤติกรรมของหญิงสาวได้

เช่นเดียวกับที่เขาไม่อนุญาตให้ผู้อื่นสัมผัสร่างกายของเขา เขาก็ไม่ชอบให้ใครแตะสิ่งของของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต

ทันใดนั้นเฉินลู่ก็เอ่ยคำพูดอย่างไม่เกรงใจ "เธอกลับไปเถอะ"

"ไม่ คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่และนอนกับคุณ" ฟู่เล่อเล่อเอ่ย "ฉันอยากไปดูห้องของคุณ ฉันอยากรู้สไตล์การตกแต่งของคุณน่ะ"

เฉินลู่กลับคว้ามือของเธอไว้ ไม่เปิดโอกาสให้เธอขึ้นไปชั้นบนเลยแม้แต่น้อย เขาเอ่ยอย่างเย็นชา "คุณฟู่รู้หรือไม่ว่าการอบรมสั่งสอนนั้นคืออะไร?"

ไหนเล่าที่ฟู่เล่อเล่อจะเคยได้เห็นเฉินลู่ในท่าทีที่จริงจังมากเช่นนี้ สีหน้าของเธอแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยพลางเอ่ย "เฉินลู่ ฉันยืนอยู่ตรงหน้าคุณ คงไม่ต้องอบรมสั่งสอนหรอกใช่ไหม? ในอนาคตยังไงเราก็เป็นสามีภรรยา...."

"นั่นคือเรื่องของอนาคต เธอจะออกไปตอนนี้ไหม หรือว่าอยากจะหยิบภาชนะอาหารเหล่านั้นออกมาจากถังขยะแล้วล้างมันให้สะอาด"

ฟู่เล่อเล่อดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ เธอเอ่ยถาม "คุณไม่ชอบให้ใครแตะต้องสิ่งของของคุณจริงๆ หรือเพราะว่าคุณไม่อาจตัดขาดจากคนที่ซื้อชุดภาชนะชุดนี้มากันแน่?"

เฉินลู่มีข้อดีคือความสูงเท่านั้น เขามองลงมาที่เธออย่างดูหมิ่นและไม่พูดอะไร

หัวใจของฟู่เล่อเล่อเหมือนกับกำลังจะแหลกสลาย ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ท่าทีที่เป็นสุภาพบุรุษของเขาที่มีต่อเธอทำให้เธอชื่นชอบในตัวเฉินลู่มากทีเดียว

เธอไม่สามารถก้มลงไปเก็บสิ่งของที่ผู้หญิงคนอื่นเหลือทิ้งไว้ในถังขยะใบนี้ได้หรอก เช่นนั้นเธอจึงจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เฉินลู่จ้องมองถังขยะอยู่เป็นเวลานาน ท้ายที่สุดก็เขาหยิบภาชนะชุดนั้นออกมา วางภาชนะชุดนั้นไว้ในตู้เก็บของ ตู้ที่ใช้เก็บสิ่งของที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว