เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 190

ฟู่เล่อเล่อไม่เต็มใจที่จะปล่อยเฉินลู่ไป ถ้าครั้งนี้เธอปล่อยเขาไป เกรงว่าชาตินี้คงไม่มีวาสนาได้พบกับเขาอีกแล้ว

เธอไม่รู้ว่าทำไมเฉินลู่ถึงยิ่งเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ

“เฉินลู่ ฉันแค่…” ฟู่เล่อเล่อต้องการพูดต่อ เพื่อยื้อหัวใจของเฉินลู่กลับมา

เฉินลู่พูดอย่างไร้ความปรานี “คุณฟู่ เธอคุกเข่าแบบนี้มีแต่ทำให้พ่อแม่เสียหน้า ผู้หญิงที่จีบผู้ชายก่อนไม่ได้น่าอาย แต่ไม่ควรทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อผู้ชายแค่คนเดียว”

ฟู่เล่อเล่อรู้สึกถึงความรำคาญของเฉินลู่ และความกระตือรือร้นที่จะจากไปในตอนนี้ ความรู้สึกไร้หนทางทำให้เธอรู้สึกแย่มากจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

สิ่งที่ทำให้ใจเธอสลายยิ่งกว่านั้นคือเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเฉินลู่เอาแต่มองยังที่ที่หนึ่ง เมื่อมองตามไป เธอพบเข้ากับสวีซุ่ยหนิง นั่นยิ่งทำให้เธอใจสลายมากขึ้น

ฟู่เล่อเล่อมองไปที่สวีซุ่ยหนิครู่หนึ่งแล้วร้องไห้ เมื่อเห็นสวีซุ่ยหนิงหันหน้าหนี เธอจึงมองไปที่เฉินลู่อีกครั้งและพูดขึ้นทันทีว่า "เฉินลู่ ฉันท้องลูกของคุณ คุณทิ้งฉันไปไม่ได้ "

เฉินลู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

“ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ คุณจำวันที่เราเพิ่งรู้จักกันวันนั้นไม่ได้เหรอ?” ฟู่เล่อเล่อแกล้งยักไหล่ ก่อนจะพูดต่อว่า “แต่คุณคงจำอะไรไม่ได้เพราะคุณเมา "

สวีซุ่ยหนิงตะลึง เธอดึงชายเสื้อของลั่วจือเห้อเบาๆและพูดว่า "พวกเราไปกันก่อนเถอะ"

ดวงตาของลั่วจือเห้อกวาดไปทั่วใบหน้าของเธอ ขนตาของเธอสั่นไหวเบาๆพร้อมกับท่าทางที่ดูวิตกกังวงอย่างมาก