เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 2

วันรุ่งขึ้น ขณะที่สวีซุ่ยหนิงกำลังเดินอยู่บนท้องถนน เธอรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะร้องขอชีวิต

เธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่ทว่าเมื่อคืนนี้เธอเมามายและการรับรู้ของเธอช้ากว่าปกติหลายเท่าตัว มันก็มีบ้างที่รู้สึกเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ได้หยุดยั้งเฉินลู่

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเธอนั้นไม่อาจทนได้อีกต่อไป เธอจึงส่งใบลาให้กับโรงเรียนและตรงไปยังโรงพยาบาล

เธอไม่คาดคิดว่าชีวิตจะต้องพบเจอกับความบังเอิญขนาดนี้ เธอเผอิญชนเข้ากับเฉินลู่

เขาและเพื่อนของเขาอีกสองสามคนขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอ เขาเพิกเฉยต่อเธอ

สวีซุ่ยหนิงยืนนิ่งไม่ขยับอยู่บริเวณมุมลิฟต์ ฟังคำศัพท์เฉพาะที่พวกเขาพูดคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว ส่วนเฉินลู่เงียบขรึมมาก เขาตอบรับเพียงสองประโยคเท่านั้น

เจี่ยงหนานตั๋วมองไม่เห็นสวีซุ่ยหนิง เขาเอ่ยถามเฉินลู่ว่า "แล้วนายกับแฟนของนายเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ?"

"เลิกกันแล้ว"

"ผู้หญิงที่เยี่ยมยอดขนาดนั้นนายยังทิ้งลงได้" เจี่ยงหนานตั๋วตกตะลึงมาก "ตอนแรกนายตามจีบเธอเสียแรงไปตั้งเท่าไร เพราะเธออยู่ต่างประเทศ นายไม่ชอบรักทางไกลหรือยังไง?"

สวีซุ่ยหนิงพยายามเงี่ยหูฟัง ทว่าเฉินลู่กลับไม่พูดอะไรอีก เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย ผลสุดท้ายเธอเห็นว่าดวงตาของเขากำลังจ้องมองมาทางเธอ

เพียงแค่ชำเลืองมองและละสายตาไปอย่างเฉยเมย

สวีซุ่ยหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยปากว่า "หมอเฉิน"

เสียงนี้ดึงดูดสายตาของทุกคน สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เธอและเฉินลู่

เฉินลู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "มาหาหมอเหรอ?"

"เมื่อคืนนี้...." ใบหน้ารูปไข่ของสวีซุ่ยหนิงแดงระเรื่อ "ได้รับบาดเจ็บมานิดหน่อยน่ะ"

เฉินลู่นั้นเข้าใจดี เมื่อมองเผินๆราวกับว่าเขาเพียงทำการสอบถามอาการของผู้ป่วย “ได้รับบาดเจ็บอะไรมา?”

เป็นเพราะเขา....

สวีซุ่ยหนิงถึงกับไร้คำพูดไร้คำตอบ ความคิดภายในสมองของเธอขาวโพลน ไม่แน่ใจว่าเขากำลังหยอกล้อเธออยู่หรือไม่

เฉินลู่เอ่ย "ไปที่ห้องทำงานของฉัน ถ้าเรื่องเล็กน้อยฉันสามารถดูให้เธอได้ ฉันเองไม่มีคนไข้พอดี"

เธอพยักหน้า มาโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการเช่นนี้ จะให้พูดอธิบายก็คงยาก นี่เป็นความผิดของเฉินลู่ ฉะนั้นเขาก็ควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ

เพียงแต่ในขณะที่เขาให้ยา ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ยังรู้สึกเคอะเขินอยู่เล็กน้อย

มีช่วงจังหวะหนึ่งที่เขาให้ยาเธอผิดวิธี สวีซุ่ยหนิงจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เฉินลู่หยุดชะงัก เขาเพียงชำเลืองมองเธอด้วยแววตาเฉยเมย

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเสียงเมื่อครู่นี้ของเธอนั้นดังมากไปหน่อย เธอจึงรีบหาหัวข้อบทสนทนา "หมอเฉิน ค่าใช้จ่ายในการรักษาเท่าไร?"

“ไม่ต้อง” เขาลุกขึ้นยืนและพูดด้วยน้ำเสียงเหินห่าง "เสร็จเรียบร้อยแล้ว"

"อ่อ" เดิมทีเธอไปรับบัตรคิวพบแพทย์และได้รับคิวช่วงบ่าย แต่ตอนนี้ช่วงบ่ายเธอเองก็ว่างแล้ว เธอสามารถกลับไปนอนได้แล้ว