เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 214

สวีซุ่ยหนิงมองสีหน้าของซูหว่านจิ้ง เธอยังคงท่าทีนิ่งเฉยเย็นชาเหมือนทุกๆ ครั้ง

"คนที่บริษัทนี้ไม่ค่อยรู้จักคุณ เอกสารเลยส่งไปไม่ถึงมือ" ผู้ช่วยรู้สึกผิดที่ตัวเองทำงานที่ได้รับมอบหมายได้ไม่ดี และก็เพราะพวกเขาไม่เคารพซูหว่านจิ้งผู้ช่วยจึงรู้สึกโกรธด้วยเช่นกัน

คนที่บริษัทของเซียวหร่านทำตัวเป็นศัตรูกับซูหว่านจิ้งทั้งยังดูถูกเธออีกด้วย อาจเป็นเพราะการแข่งขันระหว่างสองบริษัท หรืออาจเพราะสถานะของเจ้านายของตัวเองและตัวเธอ

พนักงานต้อนรับของบริษัทลูกรู้ว่าเขานั้นเป็นผู้ช่วยของซูหว่านจิ้ง แต่ก็ยังเอ่ยว่า: "ต้องขอโทษด้วย เข้าได้เฉพาะคนที่ประธานเซียวอนุญาตเท่านั้น"

ผู้ช่วยขอให้พนักงานต้อนรับติดต่อไปยังประธานเซียว ไม่กี่นาทีถัดจากนั้น พนักงานต้องรับก็วางสาย แล้วเอ่ยอย่างมีมารยาท: "ประธานเซียวบอกให้คุณออกไป"

-

ซูหว่านจิ้งเอ่ยอย่างเย็นชา: "เดี๋ยวฉันติดต่อเขาเองวันอื่น"

ดูเหมือนผู้ช่วยยังมีเรื่องอีกมากที่ยังไม่ได้พูด แววตานั้นก็เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่เขาลังเลอยู่แป๊บเดียวก็เอ่ยว่า: "อย่างนั้นคุณทำงานก่อนเถอะครับ มีตรงไหนที่ต้องการให้ผมช่วย เรียกใช้ผมได้ทุกเมื่อ"

เขาวางใบหย่าลงบนโต๊ะจากนั้นก็ออกไป

ซูหว่านจิ้งมองสวีซุ่ยหนิงแล้วเอ่ย: "งานประชุมพรุ่งนี้ คุณจะไปกับฉันหรือเปล่า ฉันสามารถไม่พาผู้ช่วยไป แล้วให้คุณไปแทนได้"

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้า: "ฉันไม่ไปดีกว่าค่ะ ผู้ที่เข้าร่วมงานประชุมของพวกคุณ คนระดับฉันไม่รู้จะไปเรียนรู้อะไรจากพวกเขา"

ซูหว่านจิ้งไม่ได้บังคับ

งานประชุมใหญ่ระหว่างบริษัทต่างๆ คนที่ไปก็มีแต่เศรษฐี เจ้าของกิจการใหญ่ๆ ทั้งนั้น พวกเศรษฐีก็มักจะควงผู้หญิงไปด้วยอยู่แล้ว มีแค่เฉินเจ๋อชูเท่านั้นที่พาเฉินลู่ไปแทนตลอด

การเสียสละเดียวที่เฉินลู่ทำให้บริษัท ก็คือการไปงานเลี้ยง งานประชุมพวกนี้

เฉินเจ๋อชูเป็นคนมีอำนาจมากในเมืองa ตั้งแต่ที่เดินเข้างาน ก็มีคนเข้ามาทักทายไม่หยุด

เฉินลู่อยู่เป็นเพื่อนเขาครู่หนึ่ง ก็ไปนั่งพักที่จุดรับรอง

ของขวัญในงานประชุมมีมากมาย ถ้าเป็นตามปกติแล้วเขานั้นไม่สนใจของพวกนี้ แต่ว่าในตอนที่เขาบังเอิญเห็นของเล่นชิ้นหนึ่งที่สวีซุ่ยหนิงชอบ เฉินลู่ก็นิ่งไป แล้วหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

ของเล่นรุ่นนี้ สวีซุ่ยหนิงมีทั้งชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ รวมๆ กันแล้วนับสิบ ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเดินเล่นในตลาดกับเธอ ก็เคยเห็นว่าเธอซื้ออยู่สองครั้ง แต่เธอไม่เคยมีชิ้นที่เล็กขนาดนี้มาก่อน

เฉินลู่ก็เลยหยิบมันกลับไปให้เธอทันที

เขาจ้องของเล่นอยู่ครู่ใหญ่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเห็นจากสวีซุ่ยหนิงบ่อยหรืออะไร อยู่ๆ เขาก็เหมือนเห็นเงาของสวีซุ่ยหนิงซ้อนทับขึ้นมา มันมีดวงตากลมโตและหน้าตาน่ารักเหมือนเธอ

อยู่ๆ เฉินลู่ก็รู้สึกว่ามันน่าขัน สวีซุ่ยหนิงที่สวีซุ่ยหนิงพูดว่ารำคาญเขาต่อหน้าผู้ชายคนอื่น

ถึงแม้มันจะน่าขัน แต่เฉินลู่หัวเราะไม่ออก แถมยังรู้สึกปวดใจอยู่นิดๆ ด้วย

"ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกนายคบกัน" เฉินลู่วางของในมือกลับไปที่เดิม แล้วเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

"ฉันว่า ความเห็นของนายนั้นไม่จำเป็น" ลั่วจือเห้อเอ่ย "พวกเราโสดกันทั้งคู่ จะคบกันก็เป็นเรื่องธรรมดา ส่วนนายก็แค่บีบบังคับเธอเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าให้พูดตามตรงแล้ว ที่พวกนายได้คบกัน ส่วนมากก็เป็นนายคนเดียวที่เป็นคนตัดสินใจ หนิงหนิงเธอก็แค่ตามใจนาย"

"เธอพูดเองหรือไงว่าเป็นฉันที่ตัดสินใจอยู่ฝ่ายเดียว?" เฉินลู่เอ่ยอย่างไม่พอใจ

น้อยนักที่สวีซุ่ยหนิงจะพูดถึงเรื่องของเฉินลู่กับเขา แล้วก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องที่เขาเพิ่งเอ่ยไปด้วย แต่ว่า ณ ตอนนี้ลั่วจือเห้อไม่ได้ปฏิเสธ

เฉินลู่ใบหน้าไร้อารมณ์

ที่จริง มีอยู่ช่วงหนึ่งที่สวีซุ่ยหนิงเป็นคนเข้ามาจีบเขาเอง นับไม่ได้ว่าเป็นเขาฝ่ายเดียวที่เป็นคนตัดสินใจ ส่วนที่เธอตั้งใจลดค่าความสัมพันธ์ช่วงนั้นระหว่างเธอกับเขา ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังสื่อความหมายอะไรให้ลั่วจือเห้อหรือเปล่า

ไม่อย่างนั้นจะมีเรื่องอะไรอีก ที่ผู้หญิงจะพูดว่าความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้นของเธอไม่นับว่าใช่?

"ถ้านายไม่อยากให้ลั่วซื่อกรุ๊ปตกเป็นเป้า ฉันขอบอกนายไว้ว่าอย่าคิดเรื่องเธอให้มาก ฉันว่านายเองก็คงรู้ดี พ่อแม่ของนายไม่มีทางสนับสนุนนายหรอก" เฉินลู่เอ่ยเสียงเย็น