เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 217

คนผู้นั้นที่หวังดีเข้ามาถามไถ่ เมื่อเห็นเฉินลู่เย็นชาเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกอับอายเล็กน้อย

"เอาล่ะ ฉันมันตาบอดและหวังดีไปเอง" คนผู้นั้นกล่าวและจากไป

เฉินลู่เพิกเฉยต่อเขาและทำหูทวนลม

หลังจากดื่มมากเกินไป เขารู้สึกง่วงและเขาผล็อยหลับไปบนโซฟา

ในความฝันนี้ดูละลานตาเสียจริง ช่างเป็นงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่มาก เมื่อเขาเห็นสวีซุ่ยหนิงสวมชุดแต่งงาน นัยต์ตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและริมฝีปากของเขาก็เผยรอยยิ้มเช่นกัน แต่ทว่ากลับพบว่าเจ้าบ่าวนั้นไม่ใช่เขา

เธอเดินผ่านหน้าเขาไปและเดินไปยังด้านหลังของเขา หลังจากที่เฉินลู่หันหลังกลับมา เขาเห็นว่าเธอและลั่วจือเห้อกำลังกอดกันแน่น ทั้งสองแนบชิดและไร้ซึ่งช่องว่าง

พวกเขาแลกแหวนกัน เฉินลู่อดไม่ได้ที่จะตะโกนเรียกชื่อเธอว่า "ซุ่ยซุ่ย เธอแต่งงานกับเขาได้อย่างไร"

เจ้าบ่าวของเธอไม่ใช่เขางั้นหรือ?

แต่ราวกับว่าเสียงของเขานั้นถูกปิดกั้นไว้ คนรอบข้างต่างก็เอ่ยคำอวยพร ครองคู่กันไปตลอดชีวิต ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร

เฉินลู่กล่าว "ซุ่ยซุ่ย เธอกลับมานี่จะได้ไหม? หลังจากนี้ฉันจะเชื่อฟัง ฉันจะเชื่อฟังเธออย่างแน่นอน ฉันสัญญา เธอกลับบ้านกับฉันเถอะนะ"

แต่สวีซุ่ยหนิงก็จุมพิตกับลั่วจือเห้อ ทั้งสองแนบชิดและไม่แยกจาก

"ฉันยินดี" สามคำนี้ดังชัดเจนและดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

เฉินลู่อยากจะเดินไปด้านหน้าของพวกเขา แต่กลับพบว่าไม่ว่าจะเดินอย่างไร เขาก็ไม่สามารถเดินไปถึงด้านหน้าของพวกเขาได้เลย

เมื่อเดินต่อไป พบว่าถึงบ้านของพวกเขา

คืนแต่งงาน ส่งตัวเข้าหอ

ไม่ว่าเฉินลู่จะตะโกนยังไง เขาก็เป็นเพียงเงาข้างกายพวกเขา เขาเห็นว่าลั่วจือเห้อเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขา จากนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ได้ยินว่านายชอบท่านี้เหรอ? บังเอิญจังว่ะ ฉันเองก็ชอบท่านี้"