เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 219

จางอวี้เหลือแค่พูดว่า เฉินลู่ก็มีเอี่ยวด้วยในกระบวนการนั้น

แต่ต่อให้เธอไม่พูด ก็เข้าใจได้ไม่ยากอยู่ดี

หลี่ถูยังไม่ทันหายตกใจ จางอวี้ก็เดินไปหาเฉินลู่เสียแล้ว

ตอนที่เฉินลู่เห็นจางอวี้ เขาก็นิ่งไป

"ก็ไม่ได้เมานี่นา" จางอวี้บ่นเสียงเบา

เฉินลู่ปรายตามองจางอวี้เล็กน้อย แต่เขานั้นไม่มีอารมณ์จะคุยกับเธอ ยังคงมีท่าทีห่างเหินเหมือนเดิม

"นายดูสิ เธอยังเป็นห่วงนายอยู่นะ ขนาดตัวเองมาไม่ได้ ยังขอให้ฉันมาแทน" จางอวี้เอ่ย "ให้ไปส่งหรือว่าเอายังไง?"

เฉินลู่เงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ย: "แล้วเธอล่ะ?"

"เธอแค่สั่งให้ฉันมารับนาย นั่นหมายความว่าเธอเป็นห่วงนาย กลัวนายจะเกิดอุบัติเหตุ นั่นคือเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่ไม่อยากเจอหน้านาย นั่นก็อีกเรื่อง นายว่ามีความจำเป็นอะไรล่ะ ระหว่างพวกนายไม่มีความรักเสียหน่อย ที่จริงใครๆ ตอนมีความรักก็ต้องมีตอนที่ลุ่มหลงกันทั้งนั้นแหละ แต่พอเริ่มตั้งสติได้แล้ว อะไรที่เคยเป็นก็ไม่เป็นแล้ว ฉันว่านายน่าจะเข้าใจ คนที่ตัดบัวแล้วยังเหลือใยน่ะ ความรู้สึกก็จะยิ่งถลำลึกมากเข้าไปเรื่อยๆ"

จางอวี้เขยิบเข้าไปใกล้เขา: "บอกมาตามตรงเถอะ เฉินลู่นายไม่ชอบที่เธอสนิทสนมกับลั่วจือเห้อใช่ไหมล่ะ? บางทีถ้าเป็นคนอื่นนายก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?"

เฉินลู่กวาดตามองเธอ

ไม่แปลกที่จางอวี้จะคิดแบบนี้ ก่อนหน้านี้ช่วงหนึ่งโจวอี้ก็เคยชอบลั่วจือเห้อเหมือนกัน แต่ว่าลั่วจือเห้อไม่ได้รู้สึกอะไรกับโจวอี้ แถมยังพยายามรักษาระยะห่าง

แล้วในตอนนั้นเฉินลู่ชอบโจวอี้จะตาย แน่นอนว่าเขาต้องรู้สึกไม่ดีอยู่แล้ว ก็เลยพลอยรู้สึกเหมือนลั่วจือเห้อเป็นศัตรู

ตอนนี้สวีซุ่ยหนิงก็ชอบลั่วจือเห้อเหมือนกัน นั่นก็หมายความว่าเขานั้นสู้อีกฝ่ายไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ผู้ชายคนอื่น จางอวี้ไม่แน่ใจ แต่ในชนชั้นสังคมนี้ มีใครบ้างที่ไม่ชิงดีชิงเด่นกัน

เฉินลู่กลับไม่เอ่ยปากตอบเธอ

จางอวี้เองก็ไม่หาเรื่องให้ตัวเองกลายเป็นคนน่ารำคาญ สั่งให้หลี่ถูพาตัวเฉินลู่ขึ้นไปบนรถ จึงได้เห็นว่าเขาเดินไม่ตรง ถึงได้รู้ว่าเขานั้นเมาแล้วจริงๆ

พออยู่บนรถ เฉินลู่ก็หลับตาลงเพราะความง่วง

จนกระทั่งรถขับมาได้ระยะหนึ่งแล้วหยุดลง เขาถึงได้ลืมตาขึ้นมา จางอวี้ลงไปจากรถเพื่อรีบซื้อยาจีนมาให้เขาถุงหนึ่ง ตอนแรกเฉินลู่ไม่สนใจ แต่หลังจากที่เขาลงไปจากรถจางอวี้ก็ส่งยาให้

วันที่สามที่เขาออกมาทำงานต่างเมือง แม่เจียงก็โทรมา เธอบอกว่าตอนนี้เจียงเจ๋ออารมณ์ไม่ค่อยดี เหมือนจะบอกเขาเป็นนัยว่าต้องการให้เขาเอาแหวนไปคืน

แต่เฉินลู่กลับแสร้งเป็นไม่เข้าใจ แล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ: "เขาใช้ชีวิตอยู่ดีกินดีจนชิน ก็เลยไม่พอใจที่ถูกดูแลแบบนี้ คุณป้าก็ลองช่วยเขาด้วยการติดต่อจิตแพทย์ดูสิครับ"

"อาลู่ จะพูดยังไงเขาก็เป็นเพื่อนชายแกนะ แกปล่อยเขาไปไม่ได้เลยเหรอ?" น้ำเสียงของแม่เจียงร้อนรน "เขาอยู่ในนั้นก็ไม่มีความสุขแล้ว ก็แค่จินตนาการเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย"

แต่ว่าสวีซุ่ยหนิงเป็นคนออกแบบเองกับมือ

เฉินลู่ทนเห็นเธอทำดีกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ ต่อให้ไม่ใช่แหวน เขาก็ไม่มีทางให้เจียงเจ๋อ

ต่อให้แม่เจียงจะขอร้องให้ตาย เฉินลู่ก็ไม่ยอมใจอ่อน ท้ายที่สุดเขาก็เอ่ยอย่างเยือกเย็น: "คุณป้าไปโน้มน้าวให้เขาเลิกคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงดีกว่าครับ เอาแหวนไป เพื่อเป็นของที่ระลึกเอาไว้คิดถึงไม่พอ ถ้าจ้องมันทุกวัน เกรงว่าความรู้สึกของเขามีแต่จะเพิ่มขึ้นไม่ลดลง"

เขาตัดสินใจดีแล้ว ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

แม่เจียงวางสายไปด้วยความเสียใจ

ที่จริง ก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น ตอนที่เจียงเจ๋อพาสวีซุ่ยหนิงมาที่บ้านตระกูลเจียง ตอนเฉินลู่ยอมรับว่าเคยมีความสัมพันธ์กับสวีซุ่ยหนิง เธอก็สัมผัสได้แล้วว่ามันแปลกๆ