เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 244

เซี่ยซียืนอยู่ชั้นบน มองเห็นโจวอี้ถูกพาตัวออกไปอยู่ไกลๆ

อาจเป็นเพราะความรังเกียจในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ที่ทำให้เธอไม่รู้สึกสงสารหล่อนเลย

เมื่อสาวใช้กลับขึ้นไปชั้นบน สีหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อเซี่ยซีเห็นเช่นนี้ พูดอย่างรู้ทันว่า “หล่อนต่อว่าเธอเหรอ?”

“หล่อนต่อว่าท่าน......” สาวใช้ลังเล ไม่กล้าพูดไปอย่างมั่วซั่ว

เซี่ยซีไม่สนใจ โจวอี้จะพูดอะไรไปมากไปกว่าคำพูดเหล่านั้น "คงว่าฉันไม่ควรที่จะเป็นแม่ของอาลู่?”

“ว่าท่าน......ไม่เคยสนใจเขาจะเป็นหรือตาย แล้วตอนนี้มีสิทธิ์อะไรที่จะดูแลเขา”

เซี่ยซีนิ่งไป ถามกลับว่า “เธอก็คิดเช่นกัน?”

“ท่านเป็นคนให้กำเนิด ต้องมีสิทธิ์ที่ดูแลเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”

ความจริงแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก เพิ่งดีขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีเวลาที่ยาวนานช่วงหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างเซี่ยซีกับเฉินลู่ค่อนข้างแย่

เซี่ยซีเงียบ และไม่ตอบอะไร

ตอนที่เฉินลู่มีความสัมพันธ์ที่แย่ที่สุดกับเธอ อีกทั้งยังปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเธอเป็นแม่ เธอรู้สึกมาตลอด ตอนนั้นเฉินลู่ต้องการโจวอี้ให้ได้ และนี่เป็นปัจจัยที่เธอต้องคัดค้านอ ตอนนั้นเฉินลู่เกลียดเธอ ทุกอย่างจึงต้องขัดแย้งกับเธอ ยิ่งเธอไม่พอใจในสิ่งนั้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องการสิ่งนั้นให้มาอยู่ข้างกายมากขึ้นเท่านั้น

แน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะถามเฉินลู่ตรงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกก่อนหน้านี้ ได้ทำให้เธอเก็บเป็นความลับไว้อย่างดี หลังจากความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อยๆ คลี่คลายลง จึงไม่มีการกล่าวถึงอีกเลย

“คุณป้าคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” สวีซุ่ยหนิงพูดอย่างสุภาพ “ยังมีงานรอฉันอยู่”

เซี่ยซีพยักหน้า บอกว่ามีเวลามาทานข้าวที่บ้าน มีแค่เธอกับสวีซุ่ยหนิงที่รู้ดี นี่เป็นเพียงคำทักทาย และสวีซุ่ยหนิงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปปรากฏตัวที่บ้านตระกูลเฉิน

“ได้ค่ะ” สวีซุ่ยหนิงยิ้ม และแสร้งตอบอย่างเป็นมารยาท

เซี่ยซีมองดูเธอออกไป ด้านนอกมีชายหนึ่งคนยืนถือร่มรอเธออยู่ เห็นเธอเดินออกมา จึงรีบเดินไปหาเธอ

สวีซุ่ยหนิงขยิบตาให้เขา พูดอะไรบางอย่างกับเขา และทั้งสองก็เดินไปด้วยกันไม่ไกล

เซี่ยซีดูอย่างตั้งใจ ถึงได้พบว่าชายคนนั้นคือลั่วจือเห้อ