เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 246

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่า คำพูดของเซียวหร่าน ก็แปลกมากเช่นกัน ไม่รู้ว่าเป็นการเสียดสีหรือเปล่า การถูกคุกคามเมื่อสองสามปีก่อนได้ก่อให้เกิดเป็นบาดแผล ตอนนี้คำอวยพร จะฟังอย่างไรก็เหมือนไม่จริงใจ

ซูหว่านจิ้งกลับไม่ได้รู้สึกถูกเสียดสีเลย และพูดอย่างจริงใจว่า "ฉันอวยพรให้พวกเธอจริงๆ เพื่อเป็นการชดเชย ฉันจะให้วิลล่ากับพวกเธอหนึ่งหลัง เป็นเรือนหอ”

เซียวหร่านหรี่ตา และพูดว่า “กี่ตารางเมตร อยู่บริเวณไหน? ไม่เอาทำเลที่ดีนะ ฉันไม่ต้องการเงินแค่นี่”

ซูหว่านจิ้งบอกว่ามันอยู่ในที่ทำเลดี เซียวหร่านคิด "เราหาที่นั่งคุยกันดีๆ สักครู่”

โดยปกติแล้วสวีซุ่ยหนิงจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่เข้าไปทักทาย จึงกลับไปที่บริษัทแทน เธอไปที่นั่นซื้อผลไม้ให้พนักงาน หลังจากนั่งที่บริษัทนั่งอยู่พักหนึ่ง ถึงได้พบว่าตุ๊กตาตัวน้อยที่เฉินลู่วางไว้ที่นี่ครั้งล่าสุดได้หายไปแล้ว

สวีซุ่ยหนิงลบการติดต่อทุกอย่างกับเฉินลู่ รวมทั้งทิ้งสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขาไป ยกเว้นตุ๊กตาตัวน้อยตัวนี้ แต่ไม่ได้มีไว้เพื่อเป็นของที่ระลึก เธอแค่สะสมของชิ้นนี้ ขนาดของเขาก็ไม่เหมือนใคร ดังนั้นเธอจึงอยากเก็บเอาไว้

ตุ๊กตาหายไป และเธอก็ถามเสี่ยวเย่ที่นั่งอยู่ข้างเธอแทบจะทันที

เสี่ยวเย่หวนนึกถึงช่วงเวลาหนึ่ง และกล่าวว่า “เมื่อวันก่อน คุณเฉินมาที่นี่ และเอาตุ๊กตาตัวนั้นไป”

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้พูดอะไร แต่เดิมนั้นเป็นของของเฉินลู่ และเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอะไร แค่รู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย วัสดุและขนาดของตุ๊กตานั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เธอชอบมันมาก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่เก็บมันขึ้นมาจากถังขยะหรอก

เธอเคยคิดบ้างไหมว่า หรือจะสั่งทำขึ้นอีกหนึ่งอัน แต่เธอไม่สามารถอธิบายเนื้อหาที่เฉพาะเจาะจงได้

ผู้หญิงก็แปลก ที่ง่ายต่อการที่จะเสียดายกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้

เมื่อสวีซุ่ยหนิงเก็บเรื่องนี้ไว้ทีหลัง เธอก็ได้เห็นโมเดลที่เหมือนกันอยู่ที่ลั่วจือเห้อ

เมื่อเห็นแล้วสวีซุ่ยหนิงรู้สึกคันไม้คันมือทันที และเมื่อคุยธุระกันก็มองไปที่ตุ๊กตาบ่อยๆ ทำให้ลั่วจือเห้ออดที่จะยิ้มขึ้นมาไม่ได้ "ถ้าชอบ เธอก็เอาไปเถอะ”

จุดตัดเดียวระหว่างสวีซุ่ยหนิงกับเฉินลู่ มีเพียงได้พบเซี่ยซีเป็นครั้งคราวแค่ไม่กี่ครั้ง ในตอนแรก ทั้งสองเพียงพยักหน้ากล่าวทักทาย ต่อมา สามารถพูดคุยกันโดยทั่วไปเล็กน้อย แน่นอนว่า เซี่ยซีก็มีการแยกแยะ ที่จะไม่พูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับเฉินลู่แม้แต่คำเดียวในนั้น

และครั้งนี้ อย่างน้อยสามารถนั่งจิบชาด้วยกันได้ จากนั้นก็กลับใครกลับมัน

เซี่ยซีจากพฤติกรรมในการชงชาของสวีซุ่ยหนิง ก็ได้รู้ว่าช่วงนี้สภาพจิตใจของเธอดีมาก มิฉะนั้น เธอจะไม่สนใจชงชาด้วยตัวเองแน่

เมื่อกลับไปในตอนเย็น ไม่ง่ายเลยที่เธอจะโทรหาเฉินลู่

ที่นั่นยุ่งมาก และแม้แต่การพูดคุยก็แทบจะฝืนทำ

เซี่ยซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูด "วันนี้ฉันอยู่ข้างนอก ได้เจอกับหนิงหนิงด้วย”

ทางนั้นได้เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วได้มีเสียง "อืม" ดังออกมา