เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 252

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา "ไม่ว่ายังไงก็เป็นสามีภรรยากัน การที่คุณพูดถึงเถ้าแก่ซูแบบนี้มันไม่เหมาะสมหรือเปล่า?"

“ก็เธอคือคนแรดจริงๆ ” เซียวหร่านยิ้มอย่างไม่แยแส “แต่โจวอี้นั้นสำส่อนมากกว่า ตอนที่เธอขึ้นเตียงกับผู้ชาย เธอดูกระหายกามจนน่าขยะแขยง”

สวีซุ่ยหนิงตอบว่า "ถึงจะน่าขยะแขยง แต่คุณก็เคยนอนกับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?"

“ผมไม่เคย แต่ว่ามีครั้งหนึ่งผมบังเอิญเห็นที่ด้านนอกห้องสักลายของเธอ ผู้ชายคนนั้นทั้งเตี้ยทั้งผอม แต่เธอกลับดูเสียวจนขีดสุด” เซียวหร่านหวนรำลึกไปด้วยพูดไปด้วย “และยังด้านนอกก็มีเฉินลู่ยืนอยู่ กิริยาท่าทางของเขาดูน่าแปลกใจอยู่ไม่น้อย แค่ยืนนิ่งๆ อยู่ที่หน้าประตูด้วยแววตาที่ดูเฉยเมย เขาดูเสียใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้แสดงท่าทีหึงหวงอะไรออกมา”

เมื่อได้ยินชื่อของเฉินลู่สวีซุ่ยหนิงก็นิ่งเงียบไป

เซียวหร่านเป็นคนที่ไม่ค่อยสังเกตสีหน้าของคนอื่นเวลาพูด และยังคงพูดต่อไป “เขาไม่ได้เข้าไปขัดขวาง เขาแค่รอที่หน้าประตู หลังจากนั้นโจวอี้ก็ออกมาถามเฉินลู่อย่างเย็นชาว่าเขารักเธอไหม เฉินลู่บอกว่าเขารักเธอ หลังจากนั้นโจวอี้ก็ได้เทเฉินลู่"

“เฉินลู่โดนเท แต่เขาก็ไม่ได้รั้งเธอเอาไว้ แต่ได้เตือนชายคนข้างๆ ว่าอย่าคิดหมายปองโจวอี้ ตอนนี้พอจะดูเหมือนแฟนแล้ว แต่พอฟังอีกมุมนั้นกลับรู้สึกว่าดูไม่เหมือนแฟนกันเลย” เซียวหร่านครุ่นคิด “ตอนนั้นผมก็คิดว่าเขารักโจวอี้ แต่จริงๆ แล้วเขาแค่เสพติดการถูกสวมเขา ต่อมาเมื่อผมเห็นเขาคบกับคุณเขาก็ดูขี้หึงไม่น้อยเลยไม่ใช่เหรอ?”

สวีซุ่ยหนิงขัดจังหวะคำพูดของเขา "คุณต้องการให้ฉันส่งคุณตรงไหนคะ?"

เซียวหร่านพูดว่า “ปล่อยผมลงตรงทางแยกไหนก็ได้”

สวีซุ่ยหนิงมองดูเขาด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เพียงเพื่ออยากจะฟังว่าซูหว่านจิ้งเอ่ยถึงเขาไหมถึงกับยอมให้เขาขึ้นรถมาด้วย