เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 263

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงเดินตามลั่วจือเห้อเข้าไปในห้องวีไอพี ถึงได้รู้ว่าเขาเตรียมที่นั่งไว้ให้เธอแล้ว

หน้าที่นั่งของเธอเต็มไปด้วยขนมขบเคี้ยวและเครื่องดื่มหลากหลายชนิด แต่ไม่มีแอลกอฮอล์

“กินกุ้งไหม? ฉันจะแกะให้” ลั่วจือเห้อกล่าว

ก่อนที่สวีซุ่ยหนิงจะพูด เขาก็เริ่มแกะกุ้งทันทีพลางพูดคุยกับเพื่อนร่วมงาน

“เมื่อกี้คุณสวีไปผิดห้องเหรอ?” เพื่อนร่วมงานถาม

ลั่วจือเห้อแซวว่า “อยู่ดีๆก็ไปตามหาแฟนที่อื่น ฉันนี่แทบจะเป็นลม”

สวีซุ่ยหนิงยิ้มอย่างเขินอาย "โชคดีที่พวกเขาเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก"

ลั่วจือเห้อหยุดชั่วคราว แต่ไม่พูดอะไร

หลังจากที่เขาแกะกุ้งให้เธอ 2 ตัว สวีซุ่ยหนิงก็ไม่ปล่อยให้เขาแกะต่อไป เธอเป็นผู้หญิงประเภทที่เห็นใจผู้ชายได้ง่าย ถ้าใครดีกับเธอ เธอจะดีกับคนนั้นเป็นเท่าตัว

“สองตัวพอแล้วเหรอ?” เขาเหลือบมองและถามเธอ

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็นึกถึงจุดประสงค์การมาที่นี่ได้และพูดว่า "ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อน"

ลั่วจือเห้อไม่ลืมบอกตำแหน่งห้องน้ำให้เธอ

สวีซุ่ยหนิงบ่นว่า "ไม่ใช่ว่าฉันจะอ่านป้ายไม่ออกสักหน่อย"

ลั่วจือเห้อแตะจมูกของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "รีบไปรีบมานะ"

คราวนี้สวีซุ่ยหนิงถูกกำหนดให้อยู่ที่นี่นาน จุดประสงค์ในครั้งนี้คือการทำให้เขาไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง เอาสถานะแฟนมอบให้เขา

เธอไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่เธอพูดหรือเปล่า

ก่อนที่เขาจะหันไปมอง สวีซุ่ยหนิงก็หันหน้าหนีและกำลังจะเดินออกไป

“ซุ่ย...สวีซุ่ยหนิง” เขาหยุดเธอและพูดเบา ๆ “เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

สวีซุ่ยหนิงไม่อยากสนใจเรื่องนี้ ไม่ว่าเขาจะมีเรื่องอะไรก็ตาม เขาสามารถเรียกหาพนักงานเสิร์ฟได้เอง

“คุณสวี” จู่ๆ เฉินลู่ก็เปลี่ยนวิธีการเรียกเธอ หยุดฝีเท้าของเธอได้สำเร็จ

ในตอนแรก เขาเรียกเธอว่าคุณสวีอย่างเย็นชา ห่างเหินและเย้ยหยัน แต่เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในครั้งนี้ ทำให้เสียงนั้นฟังดูขมขื่นเล็กน้อย

สวีซุ่ยหนิงยืนอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมองย้อนกลับไป

จากนั้นเธอก็เห็นว่ามีเลือดไหลออกจากฝ่ามือของเฉินลู่ เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “เธอแปะพลาสเตอร์ยาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”