เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 270

สวีซุ่ยหนิงมองเขาด้วยท่าทีเย็นชา จากนั้นก็ดึงมือของเธอออกจากมือเขา

ตอนที่เธอดึงมือออกมา หลังมือของเธอบังเอิญโดนเข้ากับนิ้วมือของเขา มันเย็นเฉียบ คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาหยิบของในตู้เย็น

ดูเหมือนสิ่งที่เขาหยิบออกมาให้เธอก็คือนมวัว

ที่จริงสวีซุ่ยหนิงนั้นค่อนข้างจะใส่ใจเรื่องการดื่มนมเป็นพิเศษ ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เฉินลู่เลือกหยิบมา เพราะว่าบังเอิญหรืออะไร

เฉินลู่บีบปลายนิ้วโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าความสูงที่ต่างกัน เขาเลยต้องก้มหน้าลงมองเธอ: "สองสามวันมานี้เสี่ยวเย่มาเจอฉันเพราะเรื่องสัญญาที่ต้องไปคุย ถ้ามีฉันคอยช่วย งานก็จะเสร็จได้ง่ายมากขึ้น ส่วนเรื่องทำไมเสี่ยวเย่ถึงมาอยู่ที่นี่ วันนี้เธอมาตรวจร่างกาย แล้วตอนนี้เป็นเวลาที่หมอกำลังพักอยู่ ฉันคิดว่าให้เธอกลับไปกลับมาค่อนข้างจะเสียเวลา ก็เลยพาเธอมานั่งรอที่นี่"

"ไม่ว่าฉันจะแย่ยังไง ฉันก็ไม่มีวันเข้าไปยุ่งกับคนสนิทของเธอ" เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน "ฉันขอให้เธอแนะนำให้รู้จักกัน แต่ฉันไม่เคยคิดจะจีบคนรอบตัวของเธอ เสี่ยวเย่ก็แค่อยากให้พวกเราปรับความเข้าใจกัน เนกไทเส้นนั้น เสี่ยวเย่ก็บอกออกมาตามตรงว่าเธอเป็นคนเลือกให้ เวลาที่เจอฉันเสี่ยวเย่พยายามเกรงใจฉันตลอด ไม่เคยมีการกระทำที่เกินเลยหรือไม่เหมาะสม"

แต่บนความไม่ทุกข์ร้อนของเขา มันปะปนไปด้วยความอัดอั้นที่พยายามข่มไว้เช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่าเขาเองก็ต้องพยายามอดทนอย่างมากเพื่อควบคุมอารมณ์เอาไว้

ราวกับว่าการถกเถียงที่รุนแรงจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่ก็ได้

สวีซุ่ยหนิงไม่เอ่ยอะไร เธอกดเปิดประตูลิฟต์อีกครั้ง

เฉินลู่ก้าวขาตามไปด้วยอีกครั้งหนึ่ง แต่กลับได้ยินเธอเอ่ยว่า: "อย่าตามฉันมา"

ฝีเท้าของเขาหยุดอยู่ที่เดิม เขายืนมองประตูลิฟต์ที่ปิดลงต่อหน้าต่อตา ไม่นานนักเสี่ยวเย่ก็เดินออกมา

"ฉันทำเรื่องไม่ดีลงไปใช่ไหมคะ?" เสี่ยวเย่เริ่มรู้สึกผิด "ฉันก็แค่หวังว่าพวกคุณจะกลับไปคืนดีกัน ก็เลยตั้งใจแสดงออกมาแบบนั้น ฉันนึกว่ากระตุ้นพี่ซุ่ยหนิงสักหน่อยเธออาจจะรู้ใจของตัวเองขึ้นมา"

สายตาของเฉินลู่ยังคงมองอยู่ที่เดิม สีหน้าของเขาเฉยชา แต่ถ้ามองดีๆ จะเห็นว่าหัวคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความอ่อนล้า

เสี่ยวเย่รู้สึกเหมือนตัวเองนั้นหวังดีแต่ได้ผลร้าย ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความกังวล

คงเป็นเพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนดัน ว่าจะมีผลลัพธ์ที่ไม่เหมือนเดิมหรือเปล่า

แต่สวีซุ่ยหนิงกลับไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เธอเอ่ยอย่างมีความสุขว่า: "ขอแค่เธอไม่ได้ตกหลุมพรางไปก็พอแล้ว"

"แล้วเรื่องระหว่างพวกพี่ล่ะ? ไม่มีความหวังเลยสักนิดเหรอคะ?" เสี่ยวเย่มีสีหน้าซับซ้อน เธอมองสวีซุ่ยหนิงด้วยสายตาเป็นกังวล

รอยยิ้มของสวีซุ่ยหนิงค่อยๆ หายไป และเธอก็ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา

พอพูดถึงเฉินลู่ ความรู้สึกแรกของเธอก็คือปวดหัว

สวีซุ่ยหนิงนึกถึงวันนั้นที่เธอพูดกับกระจก แต่พูดไม่หมด

ถ้าเกิดไม่เคยรู้จักเฉินลู่เลยก็คงจะดี ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น คงไม่น่าปวดหัวขนาดนี้