เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 36

สวีซุ่ยหนิงจ้องมองใบหน้าเพียงครึ่งซีกของลั่วจือเห้อ รอยแดงนั้นเด่นชัดเป็นอย่างมาก สามารถเห็นได้เลยว่าเสิ่นเจวียนนั้นใช้แรงมากขนาดไหน เธอไม่กล้าคิดจินตนาการเลยว่าหากฝ่ามือนี้ฟาดลงบนใบหน้าของเธอ มันคงจะน่าเวทนามาก

เธอรู้สึกขอโทษลั่วจือเห้อกับเหตุการณ์นี้ ขณะที่เธอคิดจะถามเขาว่าให้เธอขึ้นไปเอายาลดบวมมาให้เขาดีไหม ทว่าเธอยังไม่ทันเอ่ยปาก เธอพลันได้ยินคำพูดที่เย็นชาจากเฉินลู่

"ยังมองเขาอยู่อีก?"

สวีซุ่ยหนิงตื่นตกใจเพราะเสียงของเฉินลู่ เมื่อเธอหันกลับไปมองเขา เธอเห็นว่าเขากำลังมองเธออย่างเย็นชา

เธอมีปฏิกิริยาย้อนหลัง หยอกล้อคนโง่ที่เฉินลู่กล่าว คนโง่นั้นเกรงว่าคงจะไม่ได้หมายถึงเธอหรอกใช่ไหม

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าเฉินลู่กำลังคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าการโต้เถียงกับเธอนั้นสนุกตรงไหน

แต่เมื่อได้ลองคิดอีกครั้ง หากว่าคนอย่างเฉินลู่สามารถคาดเดาได้อย่างง่ายดาย การจับเขาก็คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นแสนเข็ญ

"ยังไม่มานี่อีก?" เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เฉินลู่ขมวดคิ้วและเอ่ย

เขาเอ่ยปากเช่นนี้ เห็นได้ชัดและพิสูจน์ได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นไม่ง่ายดายแล้ว

เดิมทีสวีซุ่ยหนิงไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเฉินลู่ และเธอก็ไม่อยากให้ลั่วจือเห้อรับรู้ด้วย แต่ตั้งแต่วินาทีที่เฉินลู่ขึ้นไปชั้นบน เธอได้เตรียมใจและทำใจไว้แล้วว่าคนอื่นจะต้องรู้อย่างแน่นอน

จากมุมหางตาของเธอ เธอเหลือบมองลั่วจือเห้อ เห็นว่าท่าทีการแสดงออกของเขานั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองเธอด้วยสายตาซับซ้อน

เมื่อเห็นเช่นนั้น สวีซุ่ยหนิงมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

ภายใต้การจ้องมองของเขาและเสิ่นเจวียน สวีซุ่ยหนิงเดินเข้าไปหาเฉินลู่ จากนั้นเธอยืนข้างกายเขา

เสิ่นเจวียนพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีน้อยเนื้อต่ำใจ "รุ่นพี่คะ คุณไม่ชอบฉันสักนิดเลยงั้นเหรอคะ?"

เฉินลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เธอไปดูลั่วจือเห้อก่อนเถอะ"

เช่นนั้นแล้วเสิ่นเจวียนพลันนึกถึงลั่วจือเห้อ เธอรีบหันหน้ากลับไปดูเขาและเอ่ย "พี่เห้อ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะพี่ ฉันไม่ได้คิดจะลงไม้ลงมือกับพี่เลย คนที่ฉันอยากตบคือ...."

ลั่วจือเห้อกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง "ไม่เคยมีใครสั่งสอนเธอแบบนี้ ยังไม่เข้าใจเหตุและผลก็ไปตบสั่งสอนคนอื่น"

เสิ่นเจวียนหน้ามุ่ยและเอ่ย "แต่เธอแพศยามากนี่นา ฉัน...."

เอ่ยไปได้เพียงครึ่งประโยค เธอก็พบว่าสายตาของลั่วจือเห้อดูเย็นยะเยือกมากยิ่งขึ้น เช่นนั้นแล้วเธอเงียบปาก ดวงตาแดงระเรื่อ ราวกับว่ากำลังได้รับความไม่เป็นธรรม

"ฉันจะส่งเธอกลับเอง" ลั่วจือเห้อเอ่ยและจ้องมองเฉินลู่

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่อาจปล่อยให้เฉินลู่ไปส่งเธอได้อีกแล้ว

ด้านล่างคอนโดมีไฟถนนส่องสว่าง แต่แสงไฟก็ไม่ได้สลัวมากนัก เธอลอบมองผ่านกระจกรถ จ้องมองเขาอยู่ขณะหนึ่ง : หากเขาไม่มีความคิดอะไร ถ้างั้นก็คงไม่ได้ต้องการให้เธอไปด้วย

วันนี้ที่เฉินลู่มา เดิมทีเขาต้องการมาเอาบัตรธนาคาร

เธอรู้สึกได้ว่าวันนี้เขาดูสงบนิ่งเป็นอย่างมาก

ราวกับว่าไม่มีความคิดในเรื่องแบบนั้น

สวีซุ่ยหนิงละสายตาไปจากเขา เธอเงียบไปชั่วขณะและเอ่ย "ปกติแล้วจางอวี้มักจะมาที่บ้านของฉัน หากเธออยู่เล่นจนดึกดื่นก็มักจะนอนกับฉัน ดังนั้นเธอคงจะไม่กลับแล้ว"

"อืม" เฉินลู่ก้มศีรษะและคาดเข็มขัดนิรภัย

สวีซุ่ยหนิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดเธอก็เดินไปยังประตูด้านข้างคนขับ เปิดประตูและนั่งลงบนเบาะข้างที่นั่งคนขับ

เฉินลู่จ้องมองเธอ เขานิ่งเงียบและไม่ได้ไล่ให้เธอไป จากนั้นเขาสตาร์ทรถ

สวีซุ่ยหนิงมองไปภายในรถและเอ่ย "รถคันนี้ราคาประมาณเท่าไรเนี่ย?"

เฉินลู่เพิกเฉยต่อเธอ