เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 4

ความสูงของเฉินลู่นั้นสูงมาก ความสูง167เซนติเมตรของสวีซุ่ยหนิง เมื่อยืนตรงหน้าเขาราวกับว่ายังห่างกันอีกคืบหนึ่ง เมื่อเขาจ้องมองเธอ เขาจะต้องหรี่สายตา การหรี่ดวงตานี้ทำให้ดวงตาของเขาดูเย็นชาขึ้นไปอีก

สวีซุ่ยหนิงครุ่นคิด หากเขาไม่พูดอะไรเลย เขาก็คงจะเป็นเหมือนชายรูปหล่อที่ไร้ซึ่งความรู้สึก แต่ถ้าหากพูดด้วยท่าทีอ่อนโยนและความเสน่หา เมื่อเปรียบเทียบความแตกต่างนี้ช่างน่าดึงดูดใจเสียจริง

"หมอเฉิน ฉันคิดถึงนายจริงๆ" เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความเสน่หา

มุมปากของเฉินลู่กระตุกขึ้นเล็กน้อย มือที่เชยคางของเธอก็เคลื่อนลงมาบริเวณแผ่นหลังและกอดรัดเอวของเธอไว้ ทั้งยังเอ่ยอย่างมีนัยแฝงว่า "คิดถึงฉันหรือว่าอยากจะนอนกับฉัน?"

วิธีที่เร็วที่สุดในการกระชับความอบอุ่นระหว่างชายหญิงคือเรื่องเช่นนั้น

สวีซุ่ยหนิงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ทั้งสองคนกอดกันแน่นราวกับว่าไม่อาจแยกจากกันได้ เธอเอ่ยว่า "ทั้งคิดถึงนาย ทั้งอยากนอนกับนาย"

เธอเป็นคนหนานฟาง[1] น้ำเสียงของเธอนั้นหวานละมุนเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอเข้าใกล้เขาเนื่องด้วยจุดประสงค์บางอย่าง เธอเป็นเสมือนกับดอกบัวขาว[2]

เฉินลู่รู้ดีว่าเธอมีจุดประสงค์อื่น บางทีเธออาจจะอยากตีสนิทกับคนรวยหรือไม่ก็ต้องการเงิน แต่ทว่ามีคนกระตือรือร้นมามอบ"อาหารกลางวัน"ให้เขาอย่างฟรีๆแบบนี้เขานั้นไม่ถือสา เขาเอ่ยถามด้วยท่าทีเลื่อนลอยว่า "ชอบโรงแรมไหน?"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยด้วยท่าทีลำบากใจ "แต่ฉันจำเป็นจะต้องอยู่กับนักเรียนของฉัน เกรงว่าวันนี้คงไม่มีเวลา"

เฉินลู่แสดงสีหน้าเศร้าเสียดาย "งั้นพรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่โรงพยาบาล"

"อืม" สวีซุ่ยหนิงตอบรับ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอเขย่งปลายเท้าและมอบจุมพิตลงบนริมฝีปากของเขา "หมอเฉิน ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

เธอคำนวณเหตุการณ์ไว้ดีแล้ว วันนี้เธอมีนักเรียนมาด้วย เฉินลู่ทำอะไรเธอไม่ได้แน่นอน เธอต้องยั่วยวนเขาทำให้เขาต้องการ สิ่งที่ได้มาง่ายเกินไปก็ไร้ค่า เมื่อถึงเวลานั้นแล้วเธอจะไม่สามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งใดได้เลย

หลังจากเธอจากไปแล้ว สีหน้าเศร้าเสียดายของเฉินลู่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาไปยังโรงอาหาร

เจี่ยงหนานตั๋วเอ่ยด้วยสีหน้าประหลาดใจ "วันนี้นายเห็นสวีซุ่ยหนิงหรือเปล่า? เธอมาโรงพยาบาลกับนักเรียนของเธอ วันนี้เธอสวมเสื้อผ้าตึงเปรี๊ยะ เดินไปมาดูเย้ายวน ดูน่าสนใจชะมัด"

เฉินลู่ชำเลืองมองเขา

"นายกับเธอครั้งนั้น คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ?"

"ลืมแล้ว" เขาพูดอย่างเอื่อยเฉื่อยและเดินไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกับจานในมือของเขา "ครั้งหน้าฉันจะจำไว้แล้วมาบอกนายแล้วกัน"

ฝีเท้าของเจี่ยงหนานตั๋วหยุดชะงัก "นายกับเธอยังมีครั้งหน้า?"