เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 43

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเธอถูกปรักปรำ เธอเพียงเอ่ยถึงถามเพื่อนร่วมงานของเขาก็เท่านั้น ปกติแล้วเธอเคยให้ความสนใจกับผู้ชายที่ไหนกัน

ต้องบอกเลยว่าเฉินลู่นั้นยกระดับและพัฒนารสนิยมสุนทรียศาสตร์ของเธอ อย่างน้อยในตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าน้อยนักที่ใครสักคนจะเป็นหนุ่มหล่อในสายตาของเธอ

เฉินลู่มีความต้องการอย่างแรงกล้า ไปทำงานนอกสถานที่มาห้าวัน เมื่อกลับมาแน่นอนว่าไม่มีทางนอนเฉยๆแล้วหลับไปแน่ ตกดึกเมื่อประชุมผ่านวิดีโอเสร็จสิ้น เธอดึงชุดนอนขึ้นมาปกปิดร่างกายไว้อย่างมิดชิด

สวีซุ่ยหนิงยังคงกลัวว่าเฉินลู่จะให้เธอใช้ปาก แต่ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ใช้วิธีดั้งเดิม เขาชอบกัดและขบเม้มเธอเบาๆเหมือนเช่นเคย

ในผ้าห่มของเขา กลิ่นของเขาอบอวลเป็นอย่างมาก สวีซุ่ยหนิงไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน ไม่รู้ว่าผู้ชายทุกคนจะมีกลิ่นตัวอบอวลอย่างรุนแรงแบบนี้หรือไม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่หอม เพียงแต่ให้ความรู้สึกว่าตัวเธอนั้นกำลังนอนอยู่ในที่ของคนอื่น

ไม่น่าแปลกใจที่เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เนื่องจากกลิ่นของคนอื่นนั้นทำให้รู้สึกอึดอัดมากจริงๆ

ในปีนี้ นักเรียนของสวีซุ่ยหนิงกำลังจะจบการศึกษา แต่ทว่าเรื่องของการฝึกงานยังไม่เสร็จสิ้น เธอหันกลับไปมองเฉินลู่และเอ่ย "หมอเฉิน นายช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้หรือเปล่า?"

ทันทีที่เธอหันกลับมา มือของเฉินลู่ก็วางลงบนหมอนของเธอ เขาชำเลืองมองและไม่ได้พูดอะไร

"ฉันมีนักเรียนสองสามคนที่กำลังจะต้องฝึกงานในปีนี้ นายรู้จักคนเยอะแยะ นายช่วยฉันแนะนำพวกเขาได้หรือเปล่า?" สวีซุ่ยหนิงเอ่ย

เฉินลู่กล่าว "หากพวกเขาหางานไม่ได้ นั่นเป็นเพราะพวกเขาไร้ทักษะและความสามารถ เธอจะร้อนรนแทนพวกเขาทำไม?"

"นักเรียนของฉัน ฉันหวังว่าพวกเขาจะต้องมีความสามารถและพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นได้อย่างแน่นอน นายช่วยหน่อยนะ" สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "มีโอกาสใช้เส้นสาย ใครบ้างจะไม่คว้าไว้"

เฉินลู่ชำเลืองมองเธอและกล่าว "นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถและทักษะของเธอ"

เขากำลังเอ่ยเป็นนัยว่าให้เธอเข้าหาเซี่ยซี แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เข้าใจความหมายของเขา เธอใช้เท้าเกี่ยวพันขาของเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก เอ่ยถามด้วยความลังเล "นายพูดถึงความสามารถและทักษะแบบนี้เหรอ?"

ลมหายใจของเฉินลู่หนักหน่วงเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานนักก็ใช้เท้าเตะเท้าของเธอออก ไปทำงานนอกสถานที่มาทั้งอาทิตย์ เหนื่อยเจียนตาย ในตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอีกครั้งแล้ว

"สงบสติอารมณ์หน่อย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

".........." สวีซุ่ยหนิงขยับไปด้านข้างเล็กน้อยด้วยความเขินอาย โอเค เธออาจจะคิดผิด

สวีซุ่ยหนิงตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เห็นกระเป๋าสองใบตั้งอยู่ภายในห้อง ป้ายแบรนด์ยังคงอยู่ เธอคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เธอรู้สึกว่ากระเป๋านี้อาจจะซื้อมาให้เธอ

ในเวลาอาหารเช้า เธอเอ่ยถามเฉินลู่ เขาชำเลืองมองเธอและย้อนถาม "หรือว่าฉันกำลังคบกับคนอื่นอยู่งั้นเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงสามารถปอกลอกเฉินลู่ได้ทีละน้อย กระเป๋าสองใบนี้รวมแล้วก็ประมาณห้าถึงหกหมื่นหยวน

เขานั้นค่อนข้างใจป๋ากับผู้หญิงมากจริงๆ

"คืนนี้แม่ของฉันให้เธอไปทานอาหารเย็นที่บ้านของฉัน" เฉินลู่กล่าวอีกหนึ่งประโยคก่อนที่เขาจะไปทำงาน

สวีซุ่ยหนิงพยักหน้าและบอกว่าเธอจะนั่งแท็กซี่ไป แต่ทว่าเมื่อถึงเวลา เฉินลู่ก็ยังคงมารับเธอ

เธอมาที่บ้านตระกูลเฉินครั้งแรก เธอค่อนข้างไม่เป็นตัวของตัวเอง อย่างไรเสียชื่อเสียงของตระกูลเฉิน เธอเองก็ได้ยินมานานหลายปีแล้ว

เซี่ยซีและคุณย่าเฉินเข้ามาทักทายเธอด้วยความอบอุ่น "หนิงหนิงรีบเข้ามานั่งเถอะ ย่าเตรียมของว่างไว้ให้เธอแล้ว"

สวีซุ่ยหนิงยิ้มและเอ่ย "ขอบคุณค่ะคุณย่า"

เธออยู่คุยเป็นเพื่อนคุณย่าครู่หนึ่ง จากนั้นพบว่าเมื่อเฉินลู่กลับมาที่บ้าน เขาก็ยังเย็นชาและเฉยเมย

สวีซุ่ยหนิงนั้นสัมผัสได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉินลู่และเซี่ยซี พูดคุยกันเพียงสองประโยคก็นับว่าดีแล้ว แต่ด้วยความไม่สนิทสนม มีความรู้สึกเหินห่างที่ไม่สามารถอธิบายได้

เฉินลู่ดูไม่เหมือนคนในครอบครัวนี้ด้วยซ้ำ ท่าทีของเขาเหมือนกับว่าไม่สนใจต่อสิ่งใดเลยแม้แต่น้อย

สวีซุ่ยหนิงชำเลืองมองเขา เธอเห็นว่าเขาดูเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเธอกล่าวว่าเธออยากจะออกไปเดินเล่นด้านนอก

คุณย่าเฉินเอ่ย "อาเฉิน หนิงหนิงไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แกพาเธอออกไปเดินเล่นรอบๆเถอะ"

เฉินลู่พยักหน้าและพูดกับสวีซุ่ยหนิง "ไปเถอะ"

กระทั่งเธอและเขาเดินออกมาที่ประตูใหญ่ บ้านตระกูลเฉินใหญ่โตมาก บริเวณด้านหลังคือสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ในไม่ช้าสวีซุ่ยหนิงก็มองเห็นชิงช้า