เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 49

เมื่อใบหน้าของเฉินลู่มืดมนลง ทำให้ผู้คนรู้สึกยากที่จะเข้าใกล้เขา ในเวลานี้เขาจ้องมองเธออย่างเย็นชา เธอรู้สึกตื่นตระหนก

"เธอคิดดีแล้ว? หากว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธ เธอจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง" น้ำเสียงของเขาราวกับว่าไร้ความรู้สึก

สวีซุ่ยหนิงส่ายหน้า เธอยืนกรานและเอ่ย "เรื่องนี้ฉันคิดมานานมากแล้ว ไม่ได้มีอารมณ์โกรธอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการผลลัพธ์แบบนี้"

เฉินลู่จ้องมองเธอ เขาเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไร

"งั้นฉันจะถือว่านายตกลงเลิกกับฉันแล้ว" สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าเขาไม่พูด เธอจึงเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เขานิ่งเงียบไปเนิ่นนานจากนั้นเอ่ยอย่างเย็นชา "แล้วแต่เธอ"

เรื่องของสวีซุ่ยหนิง ตั้งแต่เริ่มต้น เฉินลู่ก็คิดไว้ว่าเจอกันด้วยดีและจากกันด้วยดี ดังนั้นเมื่อเธอเอ่ยออกมา สำหรับแผนการของเฉินลู่แล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

จากมุมมองอื่น สิ่งนี้ก็ทำให้เขาโล่งใจเช่นกัน อย่างไรเสียต่อหน้าของเฉินเจ๋อชูเขาเองก็จะได้ไม่มีปัญหาคาราคาซัง วันหนึ่งเขาจะต้องแต่งงานกับภรรยาและมีลูกด้วยกัน แล้ววันหนึ่งเขาก็ต้องเอ่ยกับสวีซุ่ยหนิงด้วยสีหน้าเรียบเฉย : พวกเราต้องจบกันแล้ว

แต่ทว่าผู้ชายนั้นล้วนแต่มีนิสัยเสียที่ฝังรากลึก เมื่อเอ่ยคำว่าเลิกราสามารถแสดงท่าทีนิ่งเฉยได้ แต่เมื่อเลิกกันแล้วภายในจิตใจไม่สามารถสงบได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นคนเอ่ยปากถึงเรื่องนี้ เหนือความคาดหมายของเขามาก

เฉินลู่คาดไม่ถึงเลยว่าสวีซุ่ยหนิงจะใจกล้าถึงเพียงนี้

"ขอบคุณ" สวีซุ่ยหนิงกล่าวอย่างจริงใจ

แท้จริงแล้วเธอกลัวมากว่าเขาจะต้องพูดจาเหยียดหยามดูถูกเธอ หรือไม่ก็ขณะที่แสดงท่าทีเย็นชาใส่เธอ เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป

เฉินลู่เพิกเฉยต่อเธอ แม้แต่จะมองเธอเขาก็ไม่มอง เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและตรงเข้าไปภายในบ้าน

สวีซุ่ยหนิงเดินไล่หลังเขา เห็นว่าเขาหันกลับมาและมองดูเธออย่างเฉยเมย เธอรีบเอ่ย "ฉันต้องเข้าไปน่ะ ฉันต้องเข้าไปเก็บของ"

เฉินลู่ละสายตากลับและตอบรับ'อืม'ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

สวีซุ่ยหนิงเก็บของด้วยความรวดเร็ว ที่บ้านของเฉินลู่เธอไม่ได้มีของมากมายนัก มีเพียงเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและครีมบำรุงผิวเพียงไม่กี่ชิ้น

สำหรับสิ่งของชิ้นอื่น เฉินลู่เป็นคนซื้อ เธอรู้สึกว่าหากนำไปด้วยคงไม่เหมาะสม เมื่อรวมมูลค่าแล้วมันค่อนข้างสูง เมื่อรวมกันแล้วสามารถวางเงินมัดจำได้เลย

สวีซุ่ยหนิงพลันนึกบางสิ่งได้ รีบหยิบกล่องเครื่องประดับที่คุณย่าเฉินมอบให้จากในลิ้นชัก เธอหันหลังกลับและวิ่งลงไปชั้นล่าง

ในขณะที่สวีซุ่ยหนิงจัดกระเป๋าเฉินลู่ก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกับเธอ เขาไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ หลังจากที่เขาเห็นเธอลงมาชั้นล่าง สายตาชำเลืองมองกระเป๋าที่เธอถือไว้ในมือ น่าจะเป็นของทั้งหมดของเธอ

สวีซุ่ยหนิงวางกระเป๋าไว้ข้างกายแล้วส่งกล่องเครื่องประดับให้กับเฉินลู่ เธอเอ่ย "เครื่องประดับชุดนี้รบกวนนายช่วยคืนคุณย่าแทนฉันด้วย"

"วางไว้ตรงนั้น" สายตาของเขาชำเลืองมองกระเป๋าของเธอ เขาก้มศีรษะมองเธอ "กุญแจบ้านทิ้งไว้แล้วหรือยัง?"

"ฉันวางไว้ให้นายแล้ว อยู่ด้านบน"

เฉินลู่เอ่ย "ขอฉันดูกระเป๋าเธอหน่อย"

"ภายในนี้เป็นของของฉันทั้งหมด ของของนายฉันไม่ได้เอาไปเลย"

"เธอวางไว้ชั้นบนแล้วนั้นก็เรื่องหนึ่ง แต่ใครจะรู้เธออาจจะมีอีกอันก็เป็นได้? ของภายในบ้านฉันราคาเป็นหมื่นทั้งนั้น หากของหายขึ้นมาทำไง?" เขาเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสัมภาระของเธอ แต่สวีซุ่ยหนิงเข้ามาขวางไว้

เธอกล่าว "ในกระเป๋ามีเพียงเสื้อผ้าส่วนตัวของฉัน นายสามารถไปดูกล้องวงจรปิดตอนที่ฉันเก็บของได้ แค่นี้นายก็จะรู้ว่าฉันเอาของของนายไปหรือเปล่า"

เฉินลู่ปัดเธอออก เขายังคงยกกระเป๋าสัมภาระของเธอขึ้น เขาเปิดซิปและมองดูอย่างละเอียด

สวีซุ่ยหนิงมองดูเขาที่กำลังยื่นมือออกมารื้อเสื้อผ้าส่วนตัวของเธอตามอารมณ์ เธออดกลั้นและข่มใจ เว้นเสียแต่ดวงตาที่แดงก่ำ เธอพยายามสงบสติอารมณ์และเอ่ย "ช่างเถอะ กระเป๋าใบนั้นฉันไม่ต้องการแล้ว ฉันขอตัวก่อน"

"ของเหล่านี้เธอไม่เอาไป คิดว่าที่ของฉันเป็นโรงขยะงั้นเหรอ? ถ้าไม่ว่าอะไรรบกวนเธอนำของพวกนี้ออกไปทิ้งถังขยะด้วย" เมื่อเฉินลู่รื้อค้นของเสร็จ เขาโยนกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะตามอำเภอใจ ขวดแก้วของครีมบำรุงผิวกระทบผิวโต๊ะทำให้เกิดเสียง'แกร๊ก' เมื่อได้ยินเธอรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย "เรื่องพ่อของฉัน หวังว่านายจะยังคงให้การสนับสนุน" เซี่ยซียินดีช่วยเหลือเธอ แต่เธอยังหวังว่าเฉินลู่จะไม่วางกลอุบายใด

เฉินลู่เอ่ยด้วยความไม่อดทน "ในเมื่อฉันตอบรับเธอแล้ว ฉันไม่มีทางผิดคำพูด เรื่องของพ่อเธอฉันก็ยังจะช่วยต่อไป แทนคำขอบคุณที่เธอเข้ามาขวางมีดให้ฉัน ไม่ใช่ว่าต้องการไปหรอกเหรอ? ยังจะมายืนพูดไร้สาระอยู่ได้?"

ยามค่ำคืนอากาศหนาวเหน็บ สวีซุ่ยหนิงรูดซิปเสื้อคลุมของเธอ จากนั้นก้มหน้าก้มตาเดินจากไป

เขตชุมชนของเฉินลู่ไม่อนุญาตให้รถที่ไม่คุ้นเคยเข้ามาโดยปราศจากความยินยอมจากเจ้าของ เธอเดินจากด้านในเขตชุมชนและมาถึงประตูของเขตชุมชน ระยะทางนั้นไกลมาก

ที่พักอาศัยของเธอไม่ได้ใกล้กับเฉินลู่เลย เธอนั่งแท็กซี่ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงที่พักของเธอ

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้กลับบ้านมาระยะหนึ่ง ผ้าปูที่นอนในห้องก็มีกลิ่นเหม็นอับ เธอเปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วยความเงียบ จากนั้นทำความสะอาดห้องของเธอแล้วเธอก็ไปอาบน้ำ