เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 49

เขาพูดถูก คนอย่างเฉินลู่มีผู้หญิงเข้าหาอย่างไม่ขาดสาย

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงออกไป เฉินลู่คิดว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองพื้นที่สำหรับสิ่งของที่เธอไม่ได้เก็บไปด้วย สักพักเขาก็หาคนมาเก็บทำความสะอาดสิ่งของพวกนั้น

คนทำความสะอาดได้ตรวจสอบกระเป๋าทุกใบ และได้พบภาพวาดปึกหนึ่งอยู่ในกระเป๋าใบหนึ่ง

ในภาพคือเขาทั้งสองคนกำลังเดินขึ้นเขาไปพร้อมกับคุณย่าเฉิน ภาพวาดส่วนใหญ่จะเป็นภาพที่คุณย่าเฉินยืนอยู่ใต้ต้นท้อ

รูปคู่ที่เขาและเธอถ่ายด้วยกันก็ถูกวาดเข้าไปด้วย ในภาพวาดเขาดูเย็นชามาก ส่วนเธอยิ้มแบบไม่ค่อยเต็มใจ สวีซุ่ยหนิงแสดงท่าทีออกมาได้ค่อนข้างดี มองภาพวาดแวบเดียวก็ดูออกแล้ว

สวีซุ่ยหนิงคงจะเอาภาพวาดไปทำเป็นอัลบั้มเพื่อมอบให้คุณย่าเฉิน

"คุณเฉิน ภาพวาดพวกนี้จะให้เอาวางที่ไหนครับ"

เฉินลู่พูดโดยไม่ลังเล"เอาทิ้งก็ได้ มันไม่ใช่สิ่งของสำคัญอะไร"

ไม่กี่วันต่อมาจางอวี้ก็ได้โทรมาถามเฉินลู่เกี่ยวกับภาพวาด

เห็นได้ชัดว่าสวีซุ่ยหนิงกำลังหลีกเลี่ยงเขาอยู่ ไม่กล้าที่จะถามด้วยตัวเอง

เฉินลู่ก็ไม่ได้ปกปิดอะไร “เธอไม่ใช่คนดังอะไร แค่ภาพวาดไม่กี่แผ่นมันไม่มีค่าอะไรหรอก โยนทิ้งลงถังขยะไปแล้ว”

จางอวี้พูดอ้ำๆ อึ้งๆ "เอ่อ พอดีเธอต้องรีบใช้ เพราะเธอรับปากคุณย่าของนายเอาไว้ ถ้าของยังอยู่ นายอย่าแกล้งพูดแบบนี้เลยค่ะ คืนให้เธอเถอะนะคะ"

เฉินลู่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เธอคิดว่าผมมีเวลามาสนใจอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ?"

ในเมื่อเขาพูดแบบนี้แล้ว จางอวี้ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาอาจจะทิ้งมันไปแล้วจริง ๆ แถมเธอยังรู้สึกว่าตัวเองพูดเกินไปหน่อยด้วย แม้แต่ตัวของสวีซุ่ยหนิงเองเฉินลู่ยังไม่เห็นคุณค่า สิ่งของของเธอก็คงไม่คุณค่าตามไปด้วย

จางอวี้พูดอีกประโยคหนึ่ง "เฉินลู่ อย่าทำเหมือนเธอด้อยค่าไปกว่านายเลย"

เฉินลู่พูดขึ้นว่า "ถ้าเธอไม่พูดถึงเธอ ภายในสองสามวันนี้ผมก็อาจจะลืมเธอไปแล้ว"

จางอวี้ทำหน้าเหยเก

เธอแอบด่าเฉินลู่ในใจว่าเป็นคนใจร้ายใจดำ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่านี่เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงเลิกกับเฉินลู่ เธอดูผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย เห็นได้ชัดว่าผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่เธอต้องการ

จางอวี้มาพักที่บ้านของสวีซุ่ยหนิงเป็นเวลาสองวัน ชีวิตของสวีซุ่ยหนิงในแต่ละวันไม่ปลูกดอกไม้ ก็เอาแต่อ่านหนังสือ

งานอดิเรกในชีวิตนี้ของจางอวี้ไม่มีอะไรเกี่ยวกับการอ่านและการดูแลสุขภาพเลย ตัวเธอเองไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นยังไง แต่เมื่อเห็นสวีซุ่ยหนิงเป็นแบบนี้ เธอก็อดเสียดายใบหน้าที่สวยงามนี้ไม่ได้

หากเธอสวยเหมือนกับสวีซุ่ยหนิง เธอคิดว่าเธอคงเปลี่ยนแฟนทุกวันได้แบบไม่ซ้ำกัน

ดังนั้นเมื่อจางอวี้เห็นเธอกำลังจะเดินไปดูกระถางดอกไม้ของเธอเป็นครั้งที่ยี่สิบ จางอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ฉันแนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้เธอเอาไหม"

สวีซุ่ยหนิงหยุดนิ่งไปพัก หรี่ตาลงแล้วพูดว่า "ฉันไม่ต้องการ"

"ฉันจะบอกให้นะว่าการเลี้ยงผู้ชายไว้เล่นๆ นั้นน่าสนใจกว่าการเลี้ยงดอกไม้ดอกหญ้าของเธอซะอีก ผู้ชายบางคนนะปากหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง คำพูดที่พูดออกมาแต่ละคำอาจทะลุทะลวงเข้าสู่หัวใจของเธอก็ได้นะ"

แค่คิดจางอวี้ก็รู้สึกว่ามีความสุขแล้ว

"เขาจะหลอกเอาเงินเธอนะสิ" สวีซุ่ยหนิงเปิดโปงเธอโดยไม่ลังเล "อีกอย่างนะตอนที่ฉันพบเจอกับเฉินลู่ ก็เป็นวันเดียวกับวันที่เธอพูดว่าฉันเลิกกับแฟนแล้ว แต่เธอยังจะพาฉันไป ผลสุดท้ายแค่ครึ่งทางเธอก็หนีหาย"

มิฉะนั้นเธอก็คงไม่ต้องมีอะไรกันกับเฉินลู่โดยที่เธอเมาไร้สติ

จางอวี้พูดขึ้นว่า "ครั้งนั้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยนะ เธอไม่ต้องหาแฟนก็ได้ แค่หาคนที่คบเล่นๆ สนุกๆ ก็ได้นี่น่า จะมีความหมายอะไรถ้าไม่เล่นสนุกกับเพศตรงข้าม"

สวีซุ่ยหนิงกลับพูดว่า "ฉันให้เธอถามเขาเกี่ยวกับภาพวาด เขาว่ายังไงบ้าง?"

"เฉินลู่ทิ้งไปแล้ว" จางอวี้รู้ว่าเธอวาดภาพกว่าจะเสร็จนั้นเหนื่อยมาก แต่เธอเลิกกับเฉินลู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเอาใจคุณย่าเฉิน จางอวี้พูดเพิ่มอีกหนึ่งประโยค "เขาขอให้ฉันบอกเธอว่าเลิกกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อเอาใจผู้อาวุโสแห่งบ้านตระกูลเฉินอีกแล้ว แถมเขายังบอกอีกว่าเจตนาแฝงของเธอคืออะไรตัวเธอรู้ดีอยู่แล้ว"

สีหน้าสวีซุ่ยหนิงเปลี่ยนไปในทันที สุดท้ายแค่พูดเบาๆ ว่า "ฉันรู้แล้ว"