เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 58

สวีซุ่ยหนิงเห็นว่าใบหน้าของหวังหว่านผุดยิ้มมีความสุขออกมา จากนั้นก็ก้มหน้าส่งข้อความ

เห็นสีหน้าสงสัยของเธอ หวังหว่านก็ลูบจมูกตัวเองเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างขวยเขิน: "เขาถามถึงที่อยู่ที่นี่ของฉัน สงสัยมีเวลาว่างแล้วจะมาหาฉัน"

"อย่างนั้นก็หมายความว่าเขาแคร์คุณ" สวีซุ่ยหนิงคิดว่าคนรักของเธอ คงจะต้องเก่งมากถึงขั้นดีเลิศ ถึงทำให้ผู้หญิงเก่งเผยรอยยิ้มเขินอายออกมาได้

ไม่นานก็พาหวังหว่านไปส่งถึงจุดหมาย

ก่อนจะลงไปจากรถ หวังหว่านขอวีแชทของเธอ

"คุณสวี ตอนเที่ยงพรุ่งนี้ เรามากินข้าวด้วยกันไหมคะ?" เธอชวน

แน่นอนว่าหวังหว่านไม่ได้ทำแบบนี้เพราะอยากรู้จักสวีซุ่ยหนิง แต่เป็นเพราะว่าอยากรู้จักซ่งเยี่ยน ตอนนี้ตระกูลหวังกับตระกูลซ่งกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ที่จะทำขึ้นร่วมกัน รักษาความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันไว้ก็ไม่แปลก

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ตอบตกลงในทันที การเชิญชวนของเธอในครั้งนี้คงจะต้องเกี่ยวข้องกับซ่งเยี่ยนแน่ๆ ถึงจะยังไม่รู้ว่าด้วยจุดประสงค์อะไร แต่เธอก็ไม่รับปากแบบส่งๆ เพราะอาจส่งผลกระทบต่อซ่งเยี่ยน

"รอให้ฉันลองกลับไปคิดก่อนแล้วกันนะคะ พรุ่งนี้อาจจะยังไม่มีเวลา" เธอเอ่ย

"อย่างนั้นถ้าตัดสินใจได้แล้วช่วยบอกฉันด้วยนะคะ" หวังหว่านเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

ตอนที่สวีซุ่ยหนิงกลับไปถึงที่พัก ซ่งเยี่ยนทำอาหารเสร็จแล้ว เขากำลังนั่งเล่นเกมอยู่บนโซฟา

เรื่องที่ซ่งเยี่ยนทำอาหารเป็น สวีซุ่ยหนิงเองก็รู้สึกว่ามันน่าประหลาดใจ เพราะว่าผู้ชายที่อยู่รอบตัวเธอ มีน้อยมากที่ทำอาหารเป็น แถมเขาไม่ได้แค่ทำอาหารเป็นอย่างเดียว หน้าตามันก็ดูดีอีกด้วย

คำอธิบายของซ่งเยี่ยนก็คือ ตอนเด็กๆ เขาน่าสงสารมาก มีเงินแต่ไม่มีใครสนใจ จึงต้องลงมือทำเอง อาศัยวิธีครูพักลักจำเอา

สวีซุ่ยหนิงมองเขา แล้วเดินไปหยิบถ้วยกับตะเกียบด้วยตัวเอง ทานไปได้ครึ่งหนึ่ง ซ่งเยี่ยนก็เดินมาหา เธอเลยบอกเรื่องหวังหว่านให้เขาฟัง

ซ่งเยี่ยนเคยได้ยินชื่อของเธอ แต่ไม่ได้รู้จักกับหวังหว่าน ตอนที่คุยกันก็เลยมีแต่บรรยากาศห่อเหี่ยว

สวีซุ่ยหนิงถาม: "นายไม่ชอบเธอเหรอ?"

ซ่งเยี่ยนมองเธอ แล้วเอ่ย: "ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ก็แค่ชายบางคนกำลังจะสละโสด เลยอยากจะรักษาภาพลักษณ์สุภาพบุรุษเอาไว้น่ะครับ"

สวีซุ่ยหนิง: "......"

ซ่งเยี่ยนเอ่ย: "ถ้าพูดเรื่องของผู้หญิงเยอะไป ผมจะรู้สึกแย่แล้วก็รู้สึกผิดน่ะครับ"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "แต่ว่าเมื่อวาน ฉันเห็นว่านายไลก์ แล้วก็คอมเมนต์ใต้วิดีโอของผู้หญิงคนหนึ่งบนติ๊กตอกว่าสวยมากอยู่เลย"

สวีซุ่ยหนิงเลยบอกเธอว่าตัวเองจะไปตั้งแคมป์

หวังหว่านตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ย: "ไม่อย่างนั้นพวกเราขอไปแคมป์กับพวกคุณด้วยสิ"

สถานที่ที่จะไปตั้งแคมป์ก็มีคนเยอะแยะที่ไป ต่อให้จะรวมหรือไม่รวมกลุ่มกันก็อาจจะเจอเข้ากับอีกฝ่าย ในเมื่อเธออยากจะไปด้วยกัน อย่างนั้นเธอก็ไม่ปฏิเสธ: "ได้สิคะ แต่ว่าพวกคุณต้องเอาพวกอุปกรณ์ไปกันเองนะ ทางเรามีแค่สองชุดเท่านั้น"

แถมเธอยังลิสต์รายการของที่ต้องพาไปให้เธอด้วย

หลังจากที่หวังหว่านได้รับลิสต์รายการแล้ว ก็หันไปถามเฉินลู่: "ไปตั้งแคมป์จะไม่รบกวนถึงงานคุณใช่ไหม?"

ตอนแรกที่เขามาในครั้งนี้ ก็เพราะว่าเขาต้องออกมาทำงานต่างเมือง ทั้งสองคนจึงไม่ค่อยได้เจอกัน ตอนแรกเธอคิดว่าเขาพอใจในตัวเธอ แต่ว่าพอคบกันไปนานเข้า กลับคิดว่าการติดต่อกัน การรับสายโทรศัพท์ของเขามันเหมือนพอเป็นพิธี นั่นทำให้เธอไม่ค่อยแน่ใจ

เฉินลู่นั้นยากที่จะคาดเดาจริงๆ

ทุกครั้งที่เธอก้าวข้ามเส้นนั้นไป เขาก็จะลากเธอกลับไปที่เดิม และเขาก็ดูยังไม่ต้องการจะทำให้ความสัมพันธ์นั้นชัดเจน เธอรู้สึกร้อนใจ จึงทำได้แค่ทำให้ที่บ้านของเขายอมรับในตัวเธอ ใช้ทางลัดสักหน่อย เพื่อไปกินข้าวที่ตระกูลเฉิน

ดีที่ผู้ใหญ่ไม่ได้ขัดขวางเธอ แม้แต่เซี่ยซีก็ไม่ได้มีอคติต่อเธอมากมาย แถมเฉินเจ๋อชูยังเคยเตือนเธอ ว่าอย่าทำให้เซี่ยซีโมโหไม่นึกเลยว่าเธอนั้นจะคุยด้วยง่ายขนาดนั้น

มนุษย์เป็นสัตว์ที่มีความต้องการ เฉินลู่ยิ่งหนีห่างเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอยากจะทดสอบดูว่าจุดต่ำสุดของความอดทนเขาอยู่ตรงไหน