เสียงที่เรียกว่าคนสวยทำเอาสวีซุ่ยหนิงรู้สึกกลัว ฝืนยิ้มและส่ายหัว
ลุงพวกนั้นกำลังกินข้าว กินไปด้วยมองเธอไปด้วย
สวีซุ่ยหนิงอยากจะด่ากราดพวกเขา
"คนสวยมาที่นี่คนเดียวเหรอครับ? หลงทางอยู่เหรอครับ?" ชายคนนั้นเริ่มเอ่ยปากถาม
สวีซุ่ยหนิงพูดทันทีว่า"ไม่ใช่ค่ะ เพื่อนของฉันให้ฉันรอพวกเขาอยู่ตรงนี้"
"โอ้ งั้นลุงขอเพิ่มเพื่อนในวีแชตได้ไหมครับ?" ชายคนนั้นพูด "มันไม่ง่ายเลยที่จะมารู้จักกันในที่แบบนี้"
หลังจากพูดจบเขาก็เดินยิ้มเข้ามาหาเธอ
สวีซุ่ยหนิงก้าวถอยหลังอย่างประหม่า ถนนด้านหลังค่อนข้างชันมาก เธอกลัวมากว่าตัวเองจะตกลงไป แต่พอหันหน้ามาก็เห็นเฉินลู่กำลังยืนกอดอกมองดูเธอ
เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมาช่วย
เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าเธอตั้งตัวเป็นศัตรูและเห็นว่าเฉินลู่ยืนอยู่ไม่ไกล พวกเขาจึงรีบถอยหลังกลับ "เอ่อ ผมไม่ได้คิดจะลวนลามภรรยาของคุณเลยนะครับ"
เฉินลู่พูดเบาๆ “ผู้หญิงคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน”
สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงเย็นลง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็ไม่ใช่เพราะเฉินลู่หรอกเหรอ? เธอควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วพูดออกไปว่า"ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาจริงๆ ถ้าคุณอยากจะทำอะไรฉันเขาก็ไม่สนใจหรอก หากคุณอยากจะฆ่าฉันและอำพรางศพ เขาก็พร้อมที่จะสนับสนุนพวกคุณ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ชายคนนั้นกลับมีสีหน้าเลิ่กลั่กยืนนิ่งอยู่จุดเดิม
เฉินลู่พูดแบบไม่คิดอะไร "ไม่ใช่สนับสนุนธรรมดาด้วยนะ แต่ยังสนับสนุนอย่างเต็มที่อีกด้วย'
สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่าเฉินลู่เลวทรามมาก เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เธอจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขาเด็ดขาด
เธอไม่มองเขา และพูดกับชายคนนั้นอย่างใจเย็นว่า “ตราบใดที่คุณไม่ทำอะไรฉัน เพื่อนของฉันจะต้องให้ค่าตอบแทนคุณในภายหลังอย่างแน่นอน”
ระหว่างที่เธอเดินมาตามทาง ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เฉินลู่จงใจหลอกเธอให้เข้ามาในป่า เพื่อที่จะให้เธอจำไว้ว่าคนที่ผิดใจกับเขาจะพบจุดจบที่ไม่ดี
"ถ้านายอยากแก้แค้นฉันก็บอกมาตรงๆ เลยดีกว่า อย่าคิดทำอะไรแบบนี้เลย" เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์ เธอทุบขวดแก้วแล้วพูดว่า “ถ้านายแก้แค้นฉัน ฉันจะเกลียดนายไปชั่วชีวิต ฉันรังเกียจนาย ”
เฉินลู่ชักสีหน้า "นี่เธอกำลังคิดว่าฉันกำลังแก้แค้นเธออยู่เหรอ?"
"ไม่อย่างนั้นนายจะหลอกฉันให้เข้าไปในป่าทำไม? เฉินลู่ นายมันเป็นแค่คนต่ำทราม และฉันจะเกลียดนายไปชั่วชีวิตของฉัน"
เฉินลู่ก็เริ่มจะโกรธเธอแล้ว ตอนที่เขาได้ยินเสียงซ่งเยี่ยนคุยโทรศัพท์ เขาก็รีบเข้ามาตามหาเธอด้วยความตั้งใจในทันที แต่กลับจะถูกเธอทุบตีซะงั้น
หลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้ว เขาไม่สามารถคลายความโกรธได้ อยากจะชกเธอเข้าไปสักหมัดแต่ก็ทำใจลงมือทำไม่ได้ ท้ายที่สุดเขาได้ผลักเธอเข้าไปที่ลำต้นไม้แล้วกระหน่ำจูบเธอเพื่อระบายความโกรธ
แต่จูบแค่นี้มันไม่พอหรอก มันต้องจูบมากกว่านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
แรกๆ สงสารนอ อ่านไปอ่านมาสงสารพอ...
เฉินลู่ไอ้คนเลว ส่วนสวีซุ่ยหนิงก็ใจอ่อนน่าสงสารเสียจริง...
ซุยหนิงย้ายที่อยู่เถอะ สงสารนาง เจอแต่ผู้ชายเลวๆ...
สวีซุยหนิงทำไมชอบเป็นของเล่นของเฉินลู่ล่ะ...
ช่วยอัพต่อด้วยค่ะ...