เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 60

พูดถึง 'การมีแฟน' คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลตรงนั้นต่างหากที่ทำให้เขาหงุดหงิด

เฉินลู่คิดว่าถ้าปล่อยให้เธอกลับมาหาเขาเอง เกรงว่าชาตินี้คงไม่มีทางอีกแล้ว

บอกว่าตัวเองไม่กล้ามีความรัก แต่หาแฟนได้ก่อนใคร ไหนที่บอกว่าเจ็บปวดเพราะความเฉยชา ตอนเขาเห็นเธอที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกับซ่งเยี่ยน เธอยิ้มมีความสุขกว่าใครเพื่อน

เฉินลู่พูดจบ เขาก็ไม่รอให้หวังหว่านได้พูดต่อ เขาลุกออกไปหากลุ่มคนที่มาตั้งแคมป์เหมือนกันในทันที

ดีที่อีกฝ่ายเตรียมยาแก้อักเสบกับยาปฏิชีวนะมาด้วย

หลังจากที่เฉินลู่ได้ยาแล้ว ก็เดินกลับมา เขาเห็นว่าสวีซุ่ยหนิงกำลังถือปลาย่างและกำลังพูดคุยกับหวังหว่าน เมื่อเห็นเขากลับมาแล้ว เธอก็หยุดยิ้มและรีบเดินหนีไป

หวังหว่านมองหน้าเขาแล้วเอ่ย: "เธอดูกลัวนายนะ"

เขาเริ่มก่อไฟเพื่อต้มน้ำ ยาแก้อักเสบต้องกินคู่กับน้ำอุ่น

หวังหว่านมองยาที่เขาถือกลับมาด้วย แล้วชะงักไป แววตาของเธออ่านยาก: "นายบาดเจ็บเหรอ?"

"เปล่า"

"ให้สวีซุ่ยหนิงเหรอ?" เธอถามด้วยแววตาที่อ่านยากยิ่งกว่าเดิม

เฉินลู่ไม่พูดอะไร

"เพราะอาชีพที่นายทำ นายถึงได้ดีกับผู้ป่วยมากเลยสินะ" หวังหว่านรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย แล้วเธอก็พูดออกมาเล่นๆ "ฉันอยากป่วยขึ้นมาบ้างเลย"

เฉินลู่ขมวดคิ้วแล้วเอ่ย: "อย่างนั้นก็ยิ่งเพิ่มภาระ เธอเป็นคนฉลาด อย่าทำเรื่องโง่แบบนี้เลย"

หวังหว่านนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเที่ยงวันนี้ สวีซุ่ยหนิงหายไปในป่าประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นและเดินเข้าป่าไป เขาเข้าไปในป่าเร็วกว่าซ่งเยี่ยนเสียอีก

นั่นทำให้เธอสงสัย ว่าเฉินลู่น่าจะชอบสวีซุ่ยหนิงเข้าแล้ว

เฉินลู่ไม่ได้เดินเอายาไปให้ด้วยตัวเอง แต่เขาเรียกให้ซ่งเยี่ยนมาเอา จากนั้นก็นั่งลงบนก้อนหินก้อนหนึ่ง มองการกระทำตรงเต็นท์จากที่ไกลๆ ราวกับกำลังตรวจสอบพื้นที่แห่งนี้

ในที่สุดหวังหว่านก็เอ่ยออกมาอย่างเหลืออด: "นายชอบเธอเหรอ?"

เฉินลู่เหลือบมองเธอ แล้วบอกออกมาเสียงเรียบ: "สวีซุ่ยหนิงเป็นแฟนเก่าฉัน"

หวังหว่านไม่แปลกใจเลยสักนิด ตั้งแต่ที่โจวอี้หายไป เฉินลู่ก็มีแฟนมาเยอะมาก: "นายไม่ชอบแฟนใหม่ของแฟนเก่า? นายนี่ก็โรคจิตเนอะ ในเมื่อไม่ชอบเห็นแฟนเก่ามีแฟนใหม่ อย่างนั้นเลิกกันทำไมตั้งแต่แรก ผู้ชายอย่างพวกนายนี่มันสันดานเสีย ไม่ต้องการเขาแล้ว ยังทำเหมือนเขาเป็นของตัวเองอยู่ได้"

เฉินลู่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์: "เธอทิ้งฉัน"

ตอนนี้หวังหว่านแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอพยายามกลั้นความประหลาดใจเอาไว้ "ไม่มีทางแน่ๆ"

เฉินลู่ไม่พูดอะไรอีก เขาเพียงแค่มองทุกการกระทำภายในเต็นท์

"อย่างนั้นนายยังไม่อยากยอมแพ้มากกว่า?"

เขามองเธอ ยังไม่ยอมเอ่ยอะไรเช่นเดิม

หวังหว่านรู้สึกว่านี่มันช่างน่าอัศจรรย์เกินไปแล้ว เฉินลู่ดูไม่เหมือนผู้ชายที่จะโดนผู้หญิงทิ้งเลยสักนิด แต่ว่าทำไมสวีซุ่ยหนิงถึงได้เลี่ยงเขาตลอด

หรือว่าเมื่อวานจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเขามีเรื่องบาดหมางกัน?

หวังหว่านเดินเข้าไปในเต็นท์พร้อมกับความคิดมากมาย ตกดึกบรรยากาศก็เงียบสงัด เธอสัมผัสได้ว่ารอบๆ นั้นเงียบไปหมด

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากทางฝั่งของเฉินลู่

วันนี้เฉินลู่เอายาให้สวีซุ่ยหนิงกินแล้ว แต่ว่ายังไม่ได้ทายาที่แผลให้แก่เธอ อยู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเตรียมยามาเผื่อด้วย ก็เลยตั้งใจจะเอายาไปทาให้เธอ

ตอนที่เขาเข้าไปในเต็นท์ของสวีซุ่ยหนิง เธอนั้นกำลังหลับอยู่

เฉินลู่เปิดไฟฉายแล้วส่องไปที่แผลของเธอ ตอนที่เขากำลังจะลงมือทายา สวีซุ่ยหนิงก็ตื่น

แสงสว่างทำให้เธอลืมตาไม่ขึ้น เสียงของเธอแหบเล็กน้อยเหมือนคนที่เพิ่งตื่น เธอเอ่ยถามด้วยความฉงน: "ซ่งเยี่ยน?"

เสียงเรียกของเธอ ทำให้เฉินลู่รู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย เขานึกอะไรได้ขึ้นมา แล้วเขาก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของเธอลง รอยสักรูปผีเสื้อนั่น เริ่มจะเลือนหายไปแล้ว

ที่แท้ก็แค่ของปลอม

สีหน้าเฉินลู่ดีขึ้น

สวีซุ่ยหนิงตกใจกับการกระทำของเขา หลังจากที่ลืมตาและมองเห็นผู้มายืนได้ชัดเจนแล้ว เธอก็กำลังจะร้องออกมา แต่ว่าเฉินลู่เร็วกว่า เขาเอามือมาปิดปากเธอไว้

"ฉันมาทายาให้เธอ อย่าร้อง" เฉินลู่ชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง อีกข้างยันไว้ที่พื้น สั่งให้เธอเงียบ

เฉินลู่เอ่ย: "ถ้าเกิดว่าฉันไม่ทำตัวเย็นชาใส่เธออีกล่ะ? เรื่องที่ฉันทำตัวเย็นชามันเป็นความผิดของฉันเอง ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันจะเลิกกับเธอ แต่ก็ตัดใจไม่ลง ดังนั้นก็เลยปล่อยให้เธอจมอยู่กับความทรมานแค่คนเดียว ฉันขอโทษจริงๆ"

คำขอโทษที่เขาบอกออกมา ตอนพูดเขาก็ไม่ได้รู้สึกเป็นตัวของตัวเองนัก

เฉินลู่คนเดิมไม่มีทางเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาแน่ คงเพราะบรรยากาศในตอนนี้ แล้วก็ความรู้สึกอย่างว่าที่มีต่อสวีซุ่ยหนิง หัวใจของผู้ชายกับไอ้นั่นมักจะเชื่อมต่อกันเสมอ

สวีซุ่ยหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ย: "ที่จริงนายเองก็รู้ดี ความเฉยชาเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง คนแบบพวกเราแค่คบกันสั้นๆ อาจจะได้ แต่คบไปนานๆ มีแต่จะเจ็บปวด แล้วก็บอกตามตรง ฉันชอบชีวิตที่มั่นคงมากกว่า"

"ฉันยังไม่ได้ตกลงว่าจะคบกับหวังหว่าน"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "ไม่ใช่เธอ ก็ต้องเป็นคนอื่นอยู่ดี ยังไงสักวันหนึ่งนายก็ต้องแต่งงาน"

เฉินลู่เอ่ย: "เรื่องแต่งงานไม่รีบก็ได้ เดี๋ยวนี้คนที่แต่งงานหลังอายุสามสิบเยอะแยะไป"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ยตอบ: "แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่านายจะไม่แต่งงาน แถม สาเหตุหลักๆ ที่ฉันปฏิเสธนาย ก็เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้ชอบนาย"

เฉินลู่ไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่มองเธอ แล้วใช้ความคิดอีกครู่ใหญ่ ถึงค่อยเอ่ย: "เธอเลือกซ่งเยี่ยน เพราะเขายังเด็กอย่างนั้นเหรอ?"

เขาจำได้ว่าสวีซุ่ยหนิงพูดแบบนี้หลายครั้งทีเดียว เด็กหนุ่มที่อายุยี่สิบต้นๆ นั้น เป็นช่วงที่มีชีวิตชีวาที่สุด

ที่จริงสวีซุ่ยหนิงยังไม่แน่ใจเรื่องคบกับซ่งเยี่ยน ตอนนี้ก็แค่ช่วงที่กำลังศึกษาดูใจกันเท่านั้น ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ตลอด แต่ในเมื่อเฉินลู่สามารถหาข้อดีของผู้ชายคนอื่นได้ นั่นก็หมายความว่าตัวเขาเองก็มีข้อด้อย

ชายหนุ่มที่อายุเท่ากับเฉินลู่ มีลูกแล้วก็ตั้งเยอะ

เทียบกับซ่งเยี่ยน เขาจึงด้อยกว่า แต่ก็เป็นข้อด้อยที่สามารถให้อภัยกันได้ อย่างไรเสียชายหนุ่มที่อายุยี่สิบเจ็ดปี ยังไงก็ไม่มีทางที่จะเทียบกับเด็กหนุ่มอายุยี่สิบปีได้หรอก

สิบปีถัดไป ซ่งเยี่ยนจะกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ส่วนเฉินลู่ก็กำลังจะเข้าเลขสี่ อายุที่ห่างกันถึงเจ็ดปี เป็นข้อแตกต่างที่มากทีเดียว แถมสาวๆ เดี๋ยวนี้ ก็ชอบคนที่เด็กกว่ากันทั้งนั้น

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้เอ่ยอะไรมากมาย เธอแค่เอ่ยว่า: "ตกลงแล้วนายจะออกไปไหม?"

"ฉันจะคุยกับเธออีกทีพรุ่งนี้" เฉินลู่มองสีหน้าของเธอ เขานิ่ง จากนั้นถึงยืนขึ้นแล้วออกไป

ตอนที่เขาเปิดซิปออกมาจากเต็นท์ หวังหว่านกำลังมองเขาด้วยสายตาอ่านยาก

เฉินลู่ไม่มองเธอแม้แต่หางตา เขาเตรียมจะกลับเข้าเต็นท์ของตัวเอง แต่หวังหว่านกลับเอ่ยขึ้น: "โดนปฏิเสธล่ะสิ?"

เฉินลู่มองเธอ แต่ไม่ตอบ