เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 74

เฉินลู่มองดูเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ทำไมเธอถึงคิดแต่เรื่องอยากแต่งงานทุกวัน?"

สวีซุ่ยหนิงมองเขาอย่างแปลกใจ "การอยากแต่งงานมันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? และนายก็ต้องแต่งงานเหมือนกัน"

เฉินลู่ไม่พูดอะไรอีก อันที่จริงถ้าเขาต้องแต่งงานก็เป็นเพราะช่วงเวลาของชีวิตแค่เดินมาถึงจุดที่ต้องแต่งงานก็เท่านั้น ไม่ใช่เพราะเขาอยากแต่ง

สวีซุ่ยหนิงไม่สนใจเขา เตรียมข้าวผัดสองจาน จานเล็กให้น้องสาวลูกพี่ลูกน้อง ส่วนเธอเดินถือจานใหญ่ไปที่หน้าประตู

ทุกคนกำลังสนุกสนานอยู่ด้านใน แต่สวีซุ่ยหนิงกำลังยืนรับลมเย็นที่หน้าประตูเพียงคนเดียว

ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนเฉินลู่เป็นต้องเดินตามเธอตลอด เพราะเขาไม่ชอบนั่งอยู่กับพวกญาติๆ ของเธอ

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงกินไปสองสามคำ เธอก็รู้สึกเผ็ด เธอเรียกให้น้องสาวลูกพี่ลูกน้องหยิบน้ำโค้กมาให้เธอหนึ่งขวด แต่ด้านในเสียงดังมากจนลูกพี่ลูกน้องไม่ได้ยินเสียงเธอ

เฉินลู่มองดูเธอ จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปหยิบให้เธอ

ตอนที่เขาเดินออกมาสวีซุ่ยหนิงได้พูดขอบคุณเขาไปหนึ่งครั้ง

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย เฉินลู่จ้องมองไปที่จานของเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าตะเกียบจากมือของเธอมาเพื่อจะลองชิมดู

สวีซุ่ยหนิงอึ้งไปพักหนึ่ง "ตอนที่ฉันถามนายว่าจะกินด้วยกันไหม นายก็ไม่พูด แล้วตอนนี้จะมาแย่งฉันกินอีก"

เฉินลู่ชิมไปหนึ่งคำก็คืนตะเกียบให้เธอ สวีซุ่ยหนิงเบะปากและมองไปที่ตะเกียบที่เขากิน

"ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธอมั่นใจมาก แม่ของฉันไปรับปากเธอได้อย่างไร ?" เฉินลู่ถามแบบผ่านๆ

สวีซุ่ยหนิงแกล้งทำเป็นไม่รู้ "นายหมายถึงอะไร?"

แต่เฉินลู่เปิดโปงเธออย่างไร้ความปรานี "ระหว่างที่เธอเงียบหายไปในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา แม่ของฉันโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบกับฉันทุกสัปดาห์เลย เห็นได้ชัดว่าพวกเธอยังคงติดต่อกันอยู่"

สวีซุ่ยหนิงยิ่งอยู่ยิ่งกลัวเขาน้อยลงเรื่อยๆ นั่นก็เป็นเพราะว่ามีที่พึ่งคนใหม่แล้ว

สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอะไร เธอไม่กลัวเฉินลู่ขนาดนี้ก็เป็นเพราะความน่าเชื่อถือของเซี่ยซี อย่างไรเสียก็เป็นผู้อาวุโส สิ่งที่รับปากกับเธอก็มีความน่าเชื่อถือมากกว่าเฉินลู่

โชคดีที่เฉินลู่ลองถามแบบผ่านๆ และไม่ได้คาดคั้นอะไรจากสวีซุ่ยหนิง

หลังจากทานทุกอย่างเสร็จ เขาชวนสวีซุ่ยหนิงออกไปเดินเล่น

จริงๆ แล้วเขาแค่ไม่ต้องการให้ญาติของเธอเรียกเข้าไปพูดคุยเท่านั้นเอง

บ้านของคุณย่าสวีซุ่ยหนิงตั้งอยู่ที่ปากทางเข้าหมู่บ้านซึ่งจะไม่คึกคักเท่ากลางหมู่บ้าน ถนนเส้นเล็กๆ ในตอนกลางคืนค่อนข้างจะเปลี่ยวและรกร้าง

"ฉากสำคัญ? ฉากสำคัญคืออะไร?" สวีซุ่ยหนิงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย จึงได้สบตาเข้ากับเฉินลู่พอดี และก็พอจะเข้าใจบ้างแล้ว แต่เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าพี่สาวลูกพี่ลูกน้องกับพี่เขยของเธอจะแอบมาทำเรื่องอย่างว่า "นายคิดว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนนายงั้นเหรอ"

เฉินลู่กระตุกมุมปากเบาๆ "คนเป็นแฟนกันห่างกันนานขนาดนี้ พอเจอหน้ากันจะต้องทำเรื่องอย่างว่าอย่างแน่นอน"

สวีซุ่ยหนิงไม่เห็นด้วย "นายกำลังเอาใจนายไปวัดใจคนอื่น"

"บ้านของเธอไม่สะดวกยังไงเธอก็รู้ดี ญาติๆ เยอะขนาดนี้ หลายคนคงทำได้เพียงแค่ปูฟูกนอนในห้องนั่งเล่น เธอคิดว่าจะมีโอกาสทำเรื่องนั้นไหม?"

เมื่อคิดแบบนี้ถึงแม้จะไม่มีเครื่องปรับอากาศในชั้นลอยบนบ้าน แต่อย่างน้อยก็เป็นพื้นที่ส่วนตัว

สวีซุ่ยหนิงกับเฉินลู่กลัวว่าจะต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา ดังนั้นจึงต้องรีบกลับไปก่อน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา สวีซุ่ยหนิงได้สังเกตเห็นว่าพี่สาวลูกพี่ลูกน้องหน้าแดงมาก พี่สาวลูกพี่ลูกน้องมองแฟนตัวเองด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มตอนที่เขาเอาน้ำมาให้

นั่นคือสายตาที่แสดงถึงความรู้สึกรักใคร่ของผู้หญิง

สวีซุ่ยหนิงเริ่มเชื่อคำพูดของเฉินลู่

เฉินลู่ที่อยู่ข้างๆ เธอพูดแสดงความคิดเห็น "ลูกพี่ลูกน้องของเธอเหมือนผู้หญิงมากกว่าเธอซะอีก ตอนนี้เธอหน้าหนาจนไม่รู้ความหมายของคำว่าอาย"