เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 8

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงได้ยินคำพูดของเฉินลู่ สีหน้าก็ซีดขาวอย่างอดไม่ได้

สายตาของเธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางหญิงสาวคนอีกครั้ง เธอเซ็กซี่มากจริง รูปร่างของตัวเองเมื่อเทียบกับเธอ ก็ดูธรรมดาไปเลย

ครั้งนี้สวีซุ่ยหนิงด้อยกว่าคนอื่นมากจนอดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้ การจะติดต่อกับลู่เฉินเกรงว่าจะไม่ใช่ลู่ทางที่เป็นผลแล้วล่ะ

เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย เฉินลู่เองที่เอียงศีรษะและได้เห็นสีหน้าโศกเศร้าของเธอ ซึ่งน่าสงสารมาก

แต่เฉินลู่เป็นใคร หัวใจดั่งศิลาไร้ซึ่งแรงสั่นกระเพื่อมในจิตใจ เขาเพียงปรายสายตามองอย่างบางเบา แล้วปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเดินควงแขนเขาออกไป

คล้ายกับการมองคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น

“นี้คือผู้หญิงของอาจารย์เฉินลู่ นอกจากนี้ยังวิจัยในปัญหาด้านเต้านมอีกด้วย เพื่อที่จะตามเฉินลู่ถึงได้กลับประเทศมา เธอดูฐานะทางบ้านของพวกเขาสิดูเหมาะสมมาก แบบนี้เขาเรียกกิ่งทองใบหยก” เจี่ยงหนานตั๋วรอให้เฉินลู่จากไปแล้ว ถึงได้พูดออกมา

สวีซุ่ยหนิงไม่มีเสียงพูดใดๆ

เมื่อนั่งรถแท็กซี่ออกจากโรงพยาบาล ถึงได้ส่งข้อความหาเฉินลู่

【หมอเฉิน เรื่องของเราจบกันแล้วเหรอ】

ไม่นานเฉินลู่ก็ตอบกลับมา อย่างสุภาพและเป็นทางการ：หวังว่าเธอจะได้พบเจอกับความสุขโดยเร็ว

【แต่หมอเฉินคะ นายสำคัญกับฉันมาก ฉันไม่อยากปล่อยนายไป】

ประโยคนี้เหมือนหินจมลงไปในทะเล[1]

และตอนนี้ซูเล่อฉีก็นั่งลงข้างเฉินลู่ เขาวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง และเห็นข้อความที่สวีซุ่ยหนิงส่งมาพอดี

เธอยิ้มพลางเงยหน้ามองเขา “พูดดีจริงนะ”

เฉินลู่คุ้นชินจนเห็นเป็นเรื่องปกติ อ่านรายงานในมือโดยไม่ได้พูดอะไร

ซูเล่อฉีอยากจะรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการประเมินค่าของผู้หญิงที่ส่งข้อความมาที่เขามี เธอจึงถามเขาไปโดยตรง “ถ้าหากผู้หญิงคนนั้น คุณจะยอมไหม”

“ถ้าไม่มีความรู้สึกดีอะไรเลย นั่นก็แสดงว่าเป็นไปไม่ได้เลย” เฉินลู่ตอบ

ซูเล่อฉีครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นก็แปลว่าคุณมีความรู้สึกสนใจในตัวฉัน ถูกไหม”

เฉินลู่ยกเปลืองตาขึ้นมองเธอครั้งหนึ่ง และไม่ได้กล่าวอะไร

ซูเล่อฉีมองความหมายที่เป็นนัยนี้ออก จนใบหน้าเก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เธอกัดริมฝีปากยั่วยวน “หมอเฉิน ถ้าอย่างนั้นฉันหรือเธอใครสวยกว่ากัน”

เฉินลู่ตอบอย่างราบเรียบ “เทียบเธอไม่ติด”

ซูเล่อฉีพึงพอใจเป็นอย่างมาก คู่แข่งที่หาที่เปรียบมิได้โดยสิ้นเชิง เธอย่อมไม่เก็บเอามาสนใจอยู่แล้ว

“ตอนฉันอยู่บนเตียง ก็ยิ่งไม่มีผู้หญิงคนไหนจะเทียบได้เลย” เธอหยอกล้อเขาอย่างกล้าหาญ

เฉินลู่มองพลางวางเอกสาร ถามอย่างขี้สงสัย “จริงเหรอ”

ทางฝั่งสวีซุ่ยหนิง ราวกับถูกไฟเผาไหม้อย่างรุนแรง[2]

เฉินลู่คนนี้ช่างพลิกหน้า[3]ได้ง่ายดายจริงๆ โดยลากตัวแทนที่โหดเหี้ยมอะไรนั้นออกมา

แต่เขาเป็นฟางเส้นสุดท้ายเพียงหนึ่งเดียวที่จะช่วยชีวิตสวีซุ่ยหนิง จะให้เธอปล่อยไปแบบนี้ เธอก็ทำไม่ได้

เรื่องนี้ทำให้สวีซุ่ยหนิงนอนไม่หลับ เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น ร่างกายก็มีความผิดปกติเล็กน้อย เธออาเจียน เธอกอดถังขยะและอ้วกออกมาจนดวงตาแดงไปหมด

เสียงของเธอปลุกให้จางอวี้ตื่นขึ้น และรีบออกมาจากห้องเพื่อดูเธอ ขมวดคิ้วและถามขึ้น “ซุ่ยซุ่ย เธอกินอะไรผิดสำแดงลงไปรึเปล่า”

สวีซุ่ยหนิงกุมท้อง ไม่สบายตัวจนไม่อยากพูดอะไร จำขึ้นมาได้เพียงเลือนลาง ว่าประจำเดือนเธอไม่มาหลายเดือนแล้ว เดิมทีประจำเดือนของสวีซุ่ยหนิงก็มาไม่ตรงอยู่แล้ว บางครั้งสองสามเดือนถึงมาที ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้

“ฉันน่าจะ ท้อง”

จางอวี้ตะลึงงัน สวีซุ่ยหนิงกับเจียงเจ๋อไม่ได้มีความสัมพันธ์กันมานานมากแล้ว “ถ้าเธอท้อง แล้วพ่อเด็กคือใคร”

สวีซุ่ยหนิงกุมท้องพลางขบริมฝีปากไม่ได้พูดอะไรออกมา

จางอวี้ก็ไม่สามารถที่จะไปถามเรื่องส่วนตัวของเธอได้ ทำได้เพียงจัดการเรื่องนี้ก่อน “งั้นไปตรวจที่โรงพยาบาลกันก่อนเถอะ”

เมื่อไปโรงพยาบาลก็มักจะหาคนที่รู้จัก และไม่รู้ว่าจางอวี้ไปเอาความสามารถมาจากไหน เมื่อเธอเห็นเฉินลู่ที่หน้าประตูโรงพยาบาล ใบหน้าของสวีซุ่ยหนิงที่ซีดขาวไปหมดแล้ว

“หมอเฉิน” เธอพ่นเสียงออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เฉินลู่มองเธออย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง พูดอย่างไม่แยแส “เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปตรวจ”

จางอวี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นไอบรรยากาศที่ผิดปกติระหว่างพวกเขาทั้งสอง แต่ผิดปกติที่ตรงไหน ก็บอกไม่ถูก

จนกระทั่งเฉินลู่ถามสวีซุ่ยหนิงขึ้นมา “ถ้าท้องจริงๆ เธอวางแผนที่จะทำยังไงต่อ”

สวีซุ่ยหนิงก้มหน้า ตอบด้วยเสียงบางเบา “ฉันสามารถคลอดเขาออกมาได้ไหม”

เฉินลู่จิบมุมปากของเขาอย่างเย็นชา พูดอย่างจี้ใจดำ “ใช้ลูกเป็นเครื่องมือ ทำได้จริงๆ”

จางอวี้เบิกตากว้าง

สวีซุ่ยหนิงและเฉินลู่เป็นชู้กันจริงๆเหรอ

【1】 หินจมลงไปในทะเล แปลว่า เงียบหายไปโดยปราศจากร่องรอย

【2】 ไฟเผาไหม้อย่างรุนแรง แปลว่า ตกอยู่ในสภาพอึดอัด เคอะเขินมาก

【3】 พลิกหน้า แปลว่าโกรธ แตกคอกัน แตกหัก