เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 9

สวีซุ่ยหนิงถูกคำพูดของเฉินลู่ ทำให้ใบหน้าแดงไปหมด

ที่จริงที่เฉินลู่พูดก็ถูก สวีซุ่ยหนิงคิดที่จะ“ใช้ลูกเป็นเครื่องมือ”จริงๆ ระหว่างทางที่มาเธอได้คิดมาแล้ว ลูกของเฉินลู่ บ้านตระกูลเฉินไม่มีทางที่จะไม่ต้องการ แม้เฉินลู่ไม่ช่วยตน เธอก็สามารถพึ่งพาลูกในการกดหัวเจียงเจ๋อได้

ต่อให้ต้องใช้เวลานานอีกนานจึงจะเป็นเรื่องจริงก็ไม่เป็นไร เธอก็สามารถจ่ายได้

แต่สวีซุ่ยหนิงที่คิดวางแผนอย่างแยบยล แต่เธอไม่คิดว่าจางอวี้จะมีเพื่อนที่รู้จักกับเฉินลู่ ภายใต้สายตาของเฉินลู่ ลูกไม่สามารถที่จะอยู่ได้แน่นอน

“หมอเฉิน ถ้าท้องจริงๆ ฉันมีสิทธิครึ่งหนึ่งที่จะกำจัดเด็กด้วยใช่ไหม”สวีซุ่ยหนิงถาม

เฉินลู่มองเธอด้วยสายตาที่แหลมคม พูดด้วยเสียงเรียบ “ถ้าเธอรับประกันได้ว่าในอนาคตเด็กจะไม่มียุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลเฉิน ฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธอแน่นอน”

สวีซุ่ยหนิงคลอดลูก แล้วจะไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สิน แล้วเธอจะต่อสู้กับเจียงเจ๋อได้ยังไง เธอไม่อาจรับปากได้ ทำได้เพียงแสร้งยืนอยู่ที่นั่นอย่างหมดหนทาง

แต่เฉินลู่เพียงแค่มองเธออย่างกดขี่ด้วยสายตาที่เย็นเยียบจากความไม่แยแส

ตอนแรกเขาเพียงต้องการจะนอนกับเธอ แต่ไม่ได้คิดที่จะให้เธอมีชื่อขึ้นมา

สวีซุ่ยหนิงตอบอย่างอิดออด “หมอเฉิน ฉันไม่ได้ต้องการทรัพย์สมบัติของคุณ”

เฉินลู่ก็ไม่ได้พูดเข้าประเด็นอีก “เธอน่าสงสารจริงๆหรือแสร้งน่าสงสาร เธอเข้ามาหาฉันเพราะชอบหรือเพราะผลประโยชน์ ฉันมองออก”

สวีซุ่ยหนิงร่างกายแข็งทื่อ ทำได้เพียงเรียกชื่อเขาเบาๆ “เฉินลู่”

เขาขมวดคิ้ว “เธอจะแสร้งทำเป็นกระต่ายขาวตัวน้อยในกำมือไม่ได้จริง ไม่สู้เธอลองไปเรียนรู้กับคนอื่นมาดูก่อน”

“ฉันเปล่านะ” เธอปฏิเสธ

“คราวที่แล้ว เจียงเจ๋อถูกเธอทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาล ใบหน้าถูกเธอข่วนจนจำแทบไม่ได้ เจ้ากระต่ายน้อยจะทำแบบนี้ได้เหรอ”

เมื่อไม่นานมานี้ เธอเพิ่งจะได้ยินว่าเฉินลู่มีคู่นอนคนหนึ่ง ในใจก็ไม่สบายใจนัก พอมาตอนนี้เห็นเฉินลู่ไปกับแพทย์สูติหญิง เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”

เป็นไปไม่ได้ที่ซูเล่อฉีจะไม่เป็นศัตรูกับเธอ

ตอนนี้สวีซุ่ยหนิงอ่อนไหวขึ้นมามาก คำพูดของซูเล่อฉี เมื่อเธอฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนว่าดูถูกเธอว่าเป็นแม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ ยังคิดอยากจะแต่งงานกับคนรวยอีก

เธอแทบจะกระอักเลือดออกมา

เมื่อเฉินลู่ฟังคำพูดของซูเล่อฉีจบ และเขายังขบคิดในสิ่งที่สวีซุ่ยหนิงเข้าใจ เขายกมุมปากเล็กน้อย และพูดอย่างไม่ใส่ใจ “น่าจะไม่ใช่รึเปล่า”

สวีซุ่ยหนิงที่ได้ยินการคล้อยตามไปด้วยของเขา ในใจก็รู้สึกโมโหมาก เบ้าตาแดงก่ำขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ “หมอเฉิน ยังไงฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง นายอย่าทำอย่างนี้ได้ไหม”