เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 107

ตอนที่ 107: หินสีขาวแปลกตา

ภายในจุดตันเถียนของเจี้ยนเฉิน แสงสีฟ้าและสีม่วงกำลังกะพริบอยู่ตลอดเวลาขณะที่มันหมุนรอบกันและกันเป็นวงกลมและเปล่งแสงที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกถึงความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวของเขาเมื่อแสงสีฟ้าและสีม่วงเริ่มเคลื่อนไหวราวกับว่ามันมีความต้องการ, มีจิตใจและชีวิตที่เป็นอิสระของตัวเอง สำหรับเจี้ยนเฉินมันเกือบราวกับว่าแสงทั้งสองกำลังสนุกสนาน

ความรู้สึกของเจี้ยนเฉินที่รู้สึกราวกับว่าแสงสีฟ้าและสีม่วงในตันเถียนของเขากำลังมีความสุขและความตื่นเต้น แต่เจี้ยนเฉินรู้สึกงงงวยกับข้อสรุปที่ไม่น่าเชื่อ ใบหน้าของเจี้ยนเฉินแสดงถึงความประหลาดใจอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกแปลก ๆ เข้ามาในใจของเจี้ยนเฉินอีกครั้งราวกับว่ามันออกมาจากอากาศ จากความรู้สึกนี้ เจี้ยนเฉินตระหนักว่าแสงทั้งสองในจุดตันเถียนของเขาได้สร้างการเชื่อมต่อที่ละเอียดอ่อนบางอย่างกับสิ่งที่ไม่รู้จัก มันคล้ายกับการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งถูกปิดกั้นไว้

เจี้ยนเฉินพยายามที่จะระงับอารมณ์ของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ หันหน้าไปยังที่ซึ่งความรู้สึกนั้นแข็งแกร่งที่สุด ดวงตาของเขาหยุดอยู่บนแผงลอยริมถนนที่ซึ่งชายหนุ่มอายุ 30 ปีกำลังเรียกลูกค้าอยู่ บนแผงของเขามีกองแกนอสูรระดับ 1 และมีของแปลก ๆ หลายอย่าง

เจี้ยนเฉินกวาดมองไปทั่วแผงลอย แล้วสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่หินสีขาวขนาดเท่ากำปั้น มันมีรูปร่างแปลกประหลาดเป็นพิเศษและมีสีขาว แต่นอกเหนือจากนั้นมันก็ธรรมดามาก เมื่อเทียบกับหินสีขาวอื่น ๆ หินก้อนนี้ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกัน

ต้องขอบคุณความลึกลับที่หยั่งถึงไม่ได้ซึ่งเป็นความรู้สึกแปลก ๆ เจี้ยนเฉินจึงรู้ว่าหินสีขาวคือตัวการก่อให้เกิดความปั่นป่วนเช่นนี้ในจุดตันเถียน แสงระยิบระยับมีส่วนเกี่ยวข้องกับหินสีขาวนี้ เหมือนกับเด็กที่พยายามปกป้องสมบัติที่เขาโปรดปรานมากที่สุด ความรู้สึกของความสุขนั้นแข็งแกร่งมาก แม้แต่เจี้ยนเฉินก็ยังรู้สึกได้

ท่าทีของเจี้ยนเฉินไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย แต่เมื่อเขามาถึงแผงลอยบนถนน มือของเขาเอื้อมไปหยิบหินสีขาวขนาดเท่ากำปั้น แต่เมื่อมือของเขากำลังหยิบมันขึ้นมา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าตกตะลึง

มันเป็นเพราะหินสีขาวขนาดเท่ากำปั้นนี้หนักอย่างน่าประหลาดใจ ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับมัน หินสีขาวไม่ขยับเขยื้อนเลย

“ช่างเป็นหินที่หนักมาก ! ” เจี้ยนเฉินอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา เขาใช้มือทั้งสองจับก้อนหินไว้ในมือของเขาอย่างแน่นหนา เขาเริ่มใช้พลังงานมากขึ้น และในที่สุดหินก็เริ่มลอยขึ้นจากโต๊ะอย่างช้า ๆ

“ลูกค้า ท่านกำลังดูก้อนหินแปลกตานี้หรือไม่ ? ” ทันใดนั้นเจ้าของแผงลอยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเจี้ยนเฉินพร้อมรอยยิ้ม

เจี้ยนเฉินค่อย ๆ นำหินขนาดเท่ากำปั้นขึ้นมาดูและจ้องมองมัน ในขณะที่มันมีขนาดเท่ากำปั้น มันกลับมีน้ำหนักมากกว่า 50 กิโลกรัม หากไม่ใช่เพราะเจี้ยนเฉินเป็นเซียนระดับสูงขั้นกลาง การยกก้อนหินนี้ด้วยมือข้างเดียวจะเป็นงานที่ต้องใช้กำลังมาก