เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1116

ตอนที่ 1116: ภูเขามังกรหลับใหล

“ผู้อาวุโส เขาเป็นคนที่ฆ่าตี้เฟ เขาต้องการที่จะเอาถ้ำไปและพยายามที่จะไล่พวกท่านทั้งสี่คนไป เขาช่างเย่อหยิ่งและโอหังนัก ได้โปรดฆ่าคนผู้นี้ด้วย” ชายวัยกลางคนพูดในขณะที่เขาชี้ไปที่เจี้ยนเฉิน

“ผู้อาวุโส ข้างนอกฝนกำลังกระหน่ำลงมา เจ้าคนเย่อหยิ่งผู้นั้นต้องการที่จะบังคับเอาถ้ำจากพวกเราและไล่พวกเราไป เห็นได้ใช้ว่าเขามีเจตนาไม่เป็นมิตรกับพวกเรา ดังนั้นพวกเราจะให้เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้” ชายวัยกลางคนอีกคนพูดเพิ่มเติม เขาบิดเบือนความจริงและโกหก

เจี้ยนเฉินจ้องอย่างเย็นชาไปที่ชายทั้งสองคน เขาเอ่ยออกมาว่า “การที่คนอย่างพวกเจ้ามีชีวิตอยู่ในโลกนี้มันช่างรกโลกเสียจริง เจ้าจะต้องตายในไม่ช้า ดังนั้นให้ข้าส่งเจ้าไปด้วยตัวเองเถอะ ดีกว่าเจ้าจะไปทำร้ายคนอื่นอีก” เจี้ยนเฉินชี้นิ้วออกไป และปราณกระบี่ม่วงฟ้าสองสายก็ยิงออกไป พวกมันหายทะลุหน้าผากของชายทั้งสองคน และกำจัดวิญญาณของพวกเขาออกไปตรงนั้น พวกเขาไม่สามารถต่อต้านได้เลย

โชวชูหยุนและคนอื่น ๆ ก็มาถึงที่ปลายถ้ำ และเพิ่งเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขานิ่งอึ้งไปทันทีที่ได้เห็นเจี้ยนเฉินใช้วิธีการที่รุนแรงอีกครั้ง เจี้ยนเฉินฆ่าพวกนั้นไปอย่างไม่ลังเล

ชายชราทั้งสี่ที่อยู่รอบ ๆ กองไฟทุกคนลืมตาขึ้นและมองไปที่เจี้ยนเฉิน สายตาของพวกเขาเย็นชาและแหลมคม สายตาของพวกเขาแข็งทื่อทันทีเหมือนดาบที่แหลมคม พวกมันดูเหมือนมีพลังที่จะเจาะทะลุหินได้

“ท่านไม่ลงมือรุนแรงไปหน่อยหรือ ? ” หนึ่งในชายชราพูดออกมาเสียงทุ้ม

“คนแบบนั้นสมควรโดนแล้ว พวกเขาอยู่ไปก็รกโลก” เจี้ยนเฉินพูด ก่อนที่จะเดินอย่างมั่นใจไปที่ชายชราทั้งสี่คน

สายตาของชายชราเป็นประกายในขณะที่พวกเขาเกร็งกล้ามเนื้อ พลังงานปริมาณมหาศาลไหลอย่างรุนแรงในร่างของพวกเขา พวกเขากำลังเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินก็ไม่ได้เดินไปที่พวกเขา เขาเดินอย่างสงบไประหว่างชายชราทั้งสี่อย่างใจเย็นและไปถึงที่ข้าง ๆ ชายวัยกลางคนทั้งสองที่นอนจมกองเลือดของตัวเองอยู่ เขาเตะทั้งสองคนไปที่ที่โชวชูหยุนและคนอื่น ๆ อยู่แล้วพูด “โยนทั้งสองคนนั้นออกไปจากถ้ำ”

“ตกลง ! ” โชวชูหยุนตอบรับทันที เขาไม่ลังเลและคว้าเอาศพของทั้งสองคนนั้นและเอาออกไปข้างนอก

“ท่านช่างหยิ่งยโสยิ่งนัก ท่านต้องเข้าใจนะว่ามีจอมยุทธอยู่นับไม่ถ้วนบนโลกใบนี้ และมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเสมอ เจ้าไม่ได้ไร้เทียมทาน” หนึ่งในชายชราพูออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง ท่าทีของเขาน่ากลัวมาก ทั้งสี่ไม่ได้ยับยั้งเจี้ยนเฉิน พวกเขาทั้งหมดกลัวเจี้ยนเฉิน

“จริงที่ข้าไม่ได้ไร้เทียมทาน แต่แค่ข้าก็พอที่จะจัดการพวกเจ้าทั้งหมดแล้ว” เจี้ยนเฉินมองผ่านไปที่ชายชราทั้งสี่ และบางทีเขาอาจจะตั้งใจมองด้วยสายตาที่เป็นประกายข่มขู่

“ท่านต้องการที่จะไล่พวกเราทั้งสี่ออกไปด้วยอย่างนั้นหรือ ? ” ท่าทางของชายชราทั้งสี่น่ากลัวมาก อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังคงนั่งอยู่รอบกองไฟ

“ไม่จำเป็น ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผล ตราบใดที่พวกเจ้าไม่มาหาเรื่องข้า ข้าจะไม่ไปหาเรื่องพวกเจ้าเหมือนกัน” เจี้ยนเฉินตอบกลับก่อนที่จะนั่งลงที่หิน เขาหลับตาเพื่อพักผ่อน

ชายชราทั้งสี่จ้องไปที่เจี้ยนเฉินสักพัก พวกเขาไม่ได้พูดอะไร และจากนั้นพวกเขาก็หลับตาลงเช่นกัน พวกเขาไม่ได้สนใจคนอื่น ๆ ที่อยู่ในถ้ำเลย

หลังจากที่จัดการกับศพทั้งสองแล้ว โชวชูหยุนและลุยจุนก็นำกลุ่มนักผจญภัยฟ้าครามอ้อมรอบชายชราทั้งสี่อย่างระมัดระวัง พวกเขาไปถึงที่ด้านหลังของเจี้ยนเฉินและดึงเอายาฟื้นฟูออกมาจากแหวนมิติของพวกเขา พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างเบามาก เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนชายชรา

พวกเขารู้ว่าชายชรานั้นทรงพลังมากและไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถจัดการได้ นี่เป็นเพราะว่าพลังแห่งการมีอยู่ที่ทรงพลังที่เปล่งรัศมีออกมาจากพวกเขาทั้งสี่ที่ทำให้พวกเขารู้สึกกลัว ถ้าเจี้ยนเฉินไม่อยู่ตรงนี้ พวกเขาก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาในถ้ำ

ฝนตกลงมาต่อเนื่องสามวันก่อนที่จะหยุด ดังนั้นกลุ่มของเจี้ยนเฉินอยู่ในถ้ำสามวัน ในระหว่างเวลานั้น เจี้ยนเฉินก็ทำความเข้าใจในทักษะมายาพริบตาและคำทำนายสุดยอดต่อ เขาได้เข้าใจในทักษะมายาพริบตามากขึ้น แต่เขายังอยู่ในระดับเดิม ส่วนทักษะคำทำนายสุดยอด เขาไม่ได้ก้าวหน้าเลย

สามวันต่อมา เจี้ยนเฉินและนักผจญภัยฟ้าครามก็ออกจากถ้ำ ชายชราทั้งสี่ก็เลือกที่จะออกไปมาในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกับเจี้ยนเฉินและไปคนละทิศทางแยกจากเจี้ยนเฉิน

หลังจากที่เดินทางไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงสัตว์คำรามดังขึ้นมา สัตว์ดุร้ายยาว 30 เมตรพุ่งมาที่นักผจญภัยฟ้าคราม ตาแดงก่ำของมันเต็มไปด้วยความกระหาย และต้องการให้กลุ่มของเจี้ยนเฉินเป็นเหยื่อของมัน

“มันเป็นสัตว์ดุร้าย 13 ดาว โชวหลินและคนอื่นถอยไป” โชวชูหยุนสั่งเสียงทุ้ม เขาเอาอาวุธเซียนออกมาอย่างเคร่งเครียด และพุ่งเข้าไปสู้กับสัตว์ดุร้าย

ลุยจุนก็ไม่ได้อยู่เฉย เขาช่วยโชวชูหยุนก่อนที่จะสังหารสัตวุ์ร้ายได้ในที่สุด พวกเขาเจอหินขนาดเท่ากำปั้นในร่างของสัตว์นี้