เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 118

ตอนที่ 118: ลูกสัตว์ระดับ 5

หลังจากการล่าอย่างต่อเนื่องมา 10 วัน ข้าแน่ใจแล้วว่าทุกคนเหนื่อยแล้ว ยิ่งกว่านั้นอาหารที่เรามีในเข็มขัดมิติของเราเกือบจะหมดแล้ว พรุ่งนี้เช้าให้กลับไปที่เมืองเวคและพักผ่อนซะ ! มีใครคัดค้านหรือไม่ ? เคนดัลถาม

ทุกคนมองไปที่เจี้ยนเฉิน และดีรี่ก็ถามว่า เจี้ยนเฉิน เจ้าเห็นด้วยหรือไม่ ?

เจี้ยนเฉินใส่ฟืนเข้าไปในกองไฟและพูดอย่างเฉยเมยว่า การตัดสินใจของหัวหน้าเคนดัลเป็นเรื่องดี ทำไมข้าถึงจะไม่เห็นด้วย

หัวหน้าเคนดัลลังเลก่อนที่จะมองไปที่คนอื่น ๆ เนื่องจากเจี้ยนเฉินไม่โต้แย้ง อย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าเราจะออกไปจากเทือกเขาสัตว์อสูรและพักสองสามวันที่เมืองเวค น้องเจี้ยนเฉินต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับ 3 มาอย่างต่อเนื่อง ข้ามั่นใจได้ว่าตอนนี้เขาต้องเหนื่อยแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เสียงของเคนดัลมีอาการลังเล สัตว์อสูรระดับ 3 เป็นสิ่งที่เหล่าทหารรับจ้างอัคคีต้องการที่จะจัดการมันเสมอเพื่อที่จะทดสอบความแข็งแกร่งของตัวเอง สองสามวันที่ผ่านมาหลังจากที่เจี้ยนเฉินเป็นผู้นำกลุ่มทำให้พวกเขาได้รับซากระดับ 3 มาเป็นจำนวนมากและกำลังของพวกเขาก็ได้รับการเสริมเพิ่มขึ้น ในสถานการณ์นี้ทำให้ในกลุ่มทหารรับจ้างอัคคีมีความสุขอย่างมาก หากสามารถทำได้ พวกเขาก็ยังคงอยากอยู่แถว ๆ เทือกเขาอีกสักสองสามวัน

อย่างไรก็ตามพวกเขารู้อยู่ในใจว่าเจี้ยนเฉินยังไม่ได้รับบาดเจ็บหลังจากการต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับ 3 แต่เขาก็ลงแรงไปไม่น้อยและต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูร่างกายของเขา

เมื่อเรากลับไปสิ่งแรกที่เราต้องทำคือจัดการซากของสัตว์อสูร ยิ่งพวกมันอยู่ในเข็มขัดมิตินานเท่าไร พวกมันก็ยิ่งราคาตก เสี่ยวเต๋าพูดพลางเคาะไปที่เข็มขัดมิติ

หลังจากที่เสี่ยวเต๋าพูดเช่นนั้นคนอื่น ๆ ก็จับไปเข็มขัดมิติโดยจิตใต้สำนึกทันที ตอนนี้พวกเขาแต่ละคนมี 1-2 ซาก บางคนมีซากระดับ 3 ที่ตัวเล็ก ๆ อยู่ 3-4 ตัว นอกจากสิ่งของตอนแรกที่อยู่ในเข็มขัดมิติแล้ว ของพวกเขาทั้งหมดถูกส่งไปให้หัวหน้าเคนดัลเก็บไว้ อย่างไรก็ตามสิ่งของของพวกเขาไม่มีค่าอะไรมากนัก

ในขณะนั้นกลิ่นเผ็ดร้อนก็ลอยออกมาจากกองไฟ มันเป็นกลิ่นของเนื้อสัตว์อสูรที่ถูกปรุง ไขมันสีทองในเนื้อก็เริ่มที่จะหยดลงอย่างช้า ๆ ราวกับเป็นน้ำเชื่อม น้ำมันยังคงไหลลงมาที่พื้นอย่างต่อเนื่องจนทุกคนได้ยินเสียงมัน

ยิ่งดมกลิ่นของมันยิ่งทำให้ความอยากอาหารของทุกคนสูงขึ้น ท้องของบางคนก็ร้องออกมาอย่างดัง

ทันใดนั้นหูของเจี้ยนเฉินก็กระดิก เมื่อเขาหันกลับมามองทางต้นเสียงเขาก็เห็นร่างของสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งเข้าหาเขาจากระยะไกลด้วยความเร็วปานสายฟ้า วิสัยทัศน์ของเจี้ยนเฉินพร่ามัวไปชั่วแว่บหนึ่ง แต่นั้นก็เป็นเวลาให้ร่างน้อย ๆ นั่นวิ่งเข้าหาเขา

ทุกคนระวังตัว ! เจี้ยนเฉินตะโกนออกมา มันมีเวลาไม่พอที่จะระบุได้ว่าสัตว์อสูรตัวนี้เป็นประเภทใด มือทั้งสองข้างของเขาตบไปที่พื้นและกระเด้งตัวขึ้นมาจากท่านั่ง กระบี่วายุโปรยปรากฏขึ้นในมือของเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็ว

กลุ่มทหารรับจ้างที่เหลือก็เกิดปฏิกิริยาตอบสนองทันทีเช่นกัน ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงของเจี้ยนเฉิน ทุกคนก็ยืนขึ้นจากจุดที่พวกเขานั่งกันอยู่และอาวุธเซียนก็ปรากฏอยู่ในมือพวกเขาในแต่ละคนจนเกิดเสียงดัง

เจี้ยนเฉินม้วนตัวออกไปกว่า 3 เมตรก่อนที่จะหยุดลงที่พื้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่กองไฟและเห็นสัตว์อสูรตัวน้อยอยู่ข้าง ๆ มัน

สัตว์อสูรตัวน้อยน่ารักเป็นอย่างมาก มันมีขนสีทองบริสุทธิ์ซึ่งเปล่งประกายแวววาวเมื่อกระทบแสงของกองไฟ ดวงตาของมันจดจ่ออยู่กับเนื้อที่อยู่เหนือกองไฟที่ซึ่งขณะนี้ได้ปล่อยกลิ่นหอมออกมาอย่างมาก มันเลียริมฝีปากอย่างต่อเนื่องเผยให้เห็นลิ้นเล็ก ๆ ของมัน ทำให้รอบ ๆ ปากของมันชุ่มไปด้วยน้ำลาย มันโบกกรงเล็บไปด้านหน้าอย่างตื่นเต้นในจุดที่มันอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะใจร้อนเอามาก ๆ

เมื่อเห็นว่าเป็นสัตว์อสูรตัวน้อยที่อยู่ข้างหน้าเขายาวประมาณ 33 เซนติเมตร เจี้ยนเฉินก็ถอนหายใจทันที จากท่าทางที่สัตว์ตัวน้อยนี้แสดงให้เห็นว่ามันถูกล่อลวงด้วยกลิ่นหอมของเนื้อสัตว์อสูร

เจี้ยนเฉิน เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ? เสียงของเคนดัลดังขึ้น เมื่อเขาได้ยินเสียงของเจี้ยนเฉิน เขาก็ระวังตัวทันทีและสังเกตไปรอบ ๆ แต่เขาก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น

เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างขมขื่น ไม่มีอะไร มันเป็นเจ้านั่นที่จู่ ๆ ก็วิ่งออกมา เจี้ยนเฉินชี้ไปที่สัตว์ตัวน้อยที่อยู่ด้านหน้ากองไฟ

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทุกคนก็มองไปตามที่เจี้ยนเฉินชี้ ในขณะนี้พวกเขาก็รู้สึกตัวแล้วว่ามีสัตว์ตัวน้อยอยู่ที่นั่น

นี่…. มีสองสามคนแลกเปลี่ยนสายตาอย่างประหลาดใจ