เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1228

ตอนที่ 1228: การเปลี่ยนแปลงของเจียงหยางหู่

“มันได้เวลาที่ข้าต้องทำตามคำสัญญาที่ข้าให้ไว้กับเทพเจ้าแห่งท้องทะเลแล้ว แต่ข้าไม่คิดเลยว่าวันที่การถดถอยงของโลกเกิดขึ้นจะเข้ามาถึงเร็วขนาดนี้” เจี้ยนเฉินพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ตกใจเรื่องที่เทพเจ้าแห่งท้องทะเลหาตำแหน่งที่แน่นอนของเขาได้ แม้ว่านางจะเสียร่างเนื้อของนางไปแล้ว แค่วิญญาณของนางนั้นก็ทรงพลังยิ่งกว่าครั้งโบราณกาล นางสามารถหาครอบคลุมทั้งทวีปเทียนหยวนและทวีปสัตว์เทวะได้อย่างง่ายดาย

เจี้ยนเฉินลุกขึ้นจากเตียง เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในอาณาจักรทะเลหลังจากที่เขาไป ดังนั้นเขาจึงต้องจัดการบางอย่างล่วงหน้าไว้ก่อน นี่รวมถึงการจัดการกับกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีด้วย พวกเขาเสี่ยงที่จะโดนแก้แค้นจากนิกายใต้พิภพที่หนีไปได้

“อาหู่ อาหู่ อย่าไป ! อย่าทิ้งแม่ของเจ้าไป ! เจ้าเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของข้า ! ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเจ้า! อาหู่…”

ในตอนที่เจี้ยนเฉินเปิดประตู เสียงโศกเศร้าของป้าใหญ่ของเขาก็ดังขึ้นมาแต่ไกล

เจี้ยนเฉินนิ่งอึ้งไป แต่เขาก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ในไม่ช้า ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยในขณะที่เขาวิ่งไป

จากที่ไกลออกไป เจี้ยนเฉินก็เห็นพี่ชายคนโตของเขาที่ลอยอยู่ 10 เมตรเหนืออากาศในชุดสีขาวของเขา เขาไม่ได้ให้คลื่นพลังงานใดใดออกมาและไม่ได้ลอยอยู่ในอากาศเหมือนกับเซียนสวรรค์ ในเลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็สัมผัสไม่ได้ถึงความสามารถของเซียนผู้คุมกฎจากเขา เจียงหยางหู่กำลังลอยอยู่ในอากาศด้วยวิธีการที่เจี้ยนเฉินไม่ทราบและไม่เข้าใจ

มันเป็นเสน่ห์ที่อธิบายไม่ได้จากเจียงหยางหู่ ทำให้เขาเหมือนกับมาจากต่างโลก เหมือนว่าเขาเหมือนอมนุษย์ที่ลงมาจุติ มันเป็นเสน่ห์ที่ศักดิ์สิทธิ์

ข้างล่าง หลิงหลงเงยหน้ามองไปที่เขา น้ำตาไหลออกมาจากตาของนางอย่างต่อเนื่องเพราะนางกำลังเศร้าโศกมาก นางสะอื้นในขณะที่อ้อนวอนเขา

กลุ่มของยามรักษาการณ์ได้พุ่งเข้ามา และแม้แต่หยูเฟิงหยาน ไป๋ยู่ชวง ไป๋หยุนเทียน และเจียงหยางป้า ก็รีบมาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เจียงหยางหู่อย่างไม่สบายใจ

ใจของเจี้ยนเฉินหดหู่ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาไม่ต้องการจะให้เกิดขึ้นก็เกิดขึ้นแล้วในที่สุด เขาก้าวออกไปและเคลื่อนที่ออกไปได้ร้อยเมตรทันที และไปถึงที่ด้านหน้าของเจียงหยางหู่

“พี่ใหญ่ ! ” เจี้ยนเฉินกำลังมองไปที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเจียงหยางหู่ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาอย่างเป็นกังวล เหมือนว่าเขากำลังพยายามที่จะปลุกเจียงหยางหู่ให้ตื่น

เจียงหยางหู่สงบมาก สายตาของเขาก็สดใสมากในเวลาเดียวกัน และมันก็ใสเหมือนมุขที่ส่องแสง ซึ่งเต็มไปด้วยความปรารถนาและความปราดเปรื่อง แต่ในอีกมุมหนึ่ง มันก็มืดมน แต่ก็ลึกซึ้งเหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มันดูเหมือนจะมีโลกอีกใบด้านในนั้น มันยากที่จะอธิบายมาก

“น้องข้า ข้ากำลังจะไปแล้ว” เจียงหยางหู่พูดกับเจี้ยนเฉินในขณะที่เขามองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างสงบ เขายิ้มในตอนที่พูดคำว่า ‘น้องข้า’ มันช่างไร้ความรู้สึกและสูญเสียความจริงใจมานานแล้ว

ในตอนนี้เอง เจี้ยนเฉินก็รู้สึกว่าพี่ชายของเขานั้นกลายเป็นคนละคนไป เขาแปลกไปจนเจี้ยนเฉินหาความคุ้นเคยไม่ได้เลย

ช่วงเวลาทั้งหมดที่เขาอยู่ด้วยกันที่สำนักคากัตแว่บเข้ามาในหัวของเจี้ยนเฉินเหมือนละคร ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด เขารู้ดีว่าพี่ชายของเขานั้นได้ตัดขาดความสัมพันธ์ฉันท์ญาติไปแล้ว ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาไม่ทำตัวคุ้นเคย พี่ชายในความทรงจำของเขาได้ตายไปแล้ว

จากวันนั้นเป็นต้นมา พี่ชายที่สนิทของเขาอยู่แต่ในความทรงจำของเขาเท่านั้น

“พี่ใหญ่ ท่านจะตัดขาดญาติพี่น้องไปอย่างนั้นหรือ ? ท่านอยากจะเห็นท่านป้าใหญ่เจ็บปวดงั้นหรือ ? ” เสียงของเจี้ยนเฉินสั่นไหวเล็กน้อย เขายังต้องการที่จะลองเปลี่ยนใจเจียงหยางหู่

เจียงหยางหู่ยังคงยิ้มอยู่ระหว่างที่พูดคุยกัน ท่าทางของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยจากที่เจี้ยนเฉินพูด เขามองไกลออกไปด้วยสายตาที่ลึกซึ้งของเขาแล้วพูดออกมาว่า “โลกนั้นไร้อารมณ์ พวกเราเกิดมาจากโลก และพวกเราเดินตามเส้นทางที่โลกกำหนดไว้เพื่อที่จะเข้าใจมัน ความไม่บริสุทธิ์ของเรื่องราวในโลกก็เหมือนสายพลังของปีศาจที่เอาความปราดเปรื่องคนไปและนำหัวใจของพวกเขาไปในทางที่ไม่ถูก มีเพียงการก้าวผ่านเรื่องราวทางโลกไปเท่านั้น คนถึงจะสามารถตระหนักถึงต้นกำเนิดได้ และจะเข้าใจแจ่มแจ้งในความลึกลับของธรรมชาติ”

“ชีวิตของมนุษย์นั้นเหมือนความฝัน ในตอนที่มนุษย์เกิดขึ้นมา ความฝันก็ได้เริ่มขึ้น ในตอนที่พวกเขาตาย ความฝันก็จบลง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในความฝันเหมือนความจริงและหลอกลวง แต่มันก็จะกลายเป็นความว่างเปล่าในท้ายที่สุด ความฝันที่ดูหลอกลวงไม่สามารถเป็นจริงได้ และมันก็ดูเหมือนจริงแต่มันก็ไม่จริง สิ่งเหล่านี้เรียกว่าอารมณ์และราคะ พวกมันคือภาพลวง และมีเพียงการละเรื่องทางโลกไปเท่านั้น เจ้าถึงจะกลับไปมีสติดั้งเดิมได้ มีเพียงการเข้าใจความจริงและทิ้งความหลอกลวงไปเท่านั้นเจ้าถึงจะสงบได้ ยืนหยัดในชะตา มองผ่านความลึกลับของธรรมชาติ และจะเห็นความเป็นที่สุด…”

หลังจากนั้น เจียงหยางหู่ก็ลอยไป เขาเคลื่อนไหวอย่างอิสระมากอย่างไม่ติดขัดอะไรเลย

เจี้ยนเฉินเงียบไป เขาลอยอยู่กลางอากาศในขณะที่เขามองเจียงหยางหู่ค่อย ๆ ไกลออกไป จิตใจของเขาเจ็บปวด เขารู้ว่าเจียงหยางหู่นั้นได้ตัดขาดจากทุกสิ่งแล้ว เขาในตอนนี้อาจจะไม่สนใจความสัมพันธ์ในครอบครัวแล้ว เขาเป็นเพียงแต่จิตวิญญาณที่ไม่เปลี่ยนแปลงที่เข้าใจโลก เขาออกไปสู่เส้นทางที่แตกต่างแล้ว

เจี้ยนเฉินค่อนข้างห่ดหู่ในตอนนี้ เขาอยู่ในอารมณ์ที่แย่ เขาเพิ่งเสียรุยจิน หงเหลียนและเฮยยู่ไป และตอนนี้เขายังเสียพี่ชายที่เขาเคารพที่สุดไป แม้ว่าเขาจะมีความสามารถที่จะบังคับให้พี่ชายของเขาอยู่ได้ แต่เขาก็ไม่ทำแบบนั้น เขารู้ว่าผลลัพธ์มันคงไม่ต่าง เส้นทางของเจียงหยางหู่นั้นได้ถูกตัดสินไปนานแล้วและมันก็เปลี่ยนอีกไม่ได้