เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1271

ตอนที่ 1271: แร่ทองคำโลหิต (2)

บอลสีชมพูที่เต็มไปด้วยพลังงานบริสุทธิ์ในมือเจี้ยนเฉิน มันเป็นพลังจักรพรรดิที่เขาได้รับจากไทนิชในโถงศักดิ์สิทธิ์ของแผ่นดินทั้งแปด มันถูกทิ้งไว้ในร่างกายของไทนิชโดยเจ้าศาลาเทพเจ้าอสรพิษ

เจี้ยนเฉินเก็บพลังงานไว้ในวัตถุเซียนตั้งแต่ที่เขาได้มา จิตวิญญาณวัตถุที่คอยคุ้มกัน เจี้ยนเฉินนำมันออกมาเพียงครั้งเดียวเมื่อครั้งสู้กับไคเซอร์ หลังจากผ่านไปนานมากเขาก็เกือบลืมไปแล้วและวันนี้เขาพึ่งจะจำมันได้

พลังงานทั้งหมดที่นอกเหนือจากพลังบรรพกาลของเจี้ยนเฉินและพลังของเถี่ยต้ายังคงมีขีดจำกัดในโลกจิ๋วหยานหวง ทันทีที่พลังจักรพรรดิปรากฏ มันก็เริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว

เจี้ยนเฉินรู้ว่าเขาไม่อาจละทิ้งพลังของจักรพรรดิได้นานเกินไป เขามองไปที่บริเวณของฝุ่นที่เกิดจากจระเข้ที่บิดตัวและพุ่งเข้าหาอย่างไม่ลังเล เมื่อใช้ประสาทรับรู้ทางวิญญาณเพื่อสังเกตสภาพแวดล้อม เขาก็มุ่งไปที่ส่วนหัวของจระเข้ทันที

จระเข้ดูเหมือนจะรู้สึกว่าตอนนี้เจี้ยนเฉินมีพลังมาพอที่จะคุกคามมัน มันลืมความเจ็บปวดไปชั่วคราวที่ประดังประเดในตาและเริ่มถอยช้า ๆ ในเวลาเดียวกันรอยแยกในอากาศก็เริ่มเห็นได้ชัดและเสียงตัดอากาศก็ดังขึ้น หางที่หนาและว่องไวพุ่งเข้าเจี้ยนเฉิน

ประสาทสัมผัสของเจี้ยนเฉินได้รับรู้ถึงหางที่กำลังเข้ามาของมัน เขาหลบได้อย่างคล่องแคล่ว เพียงพริบตาเขาก็มาถึงส่วนหัวของมันและกระแทกพลังจักรพรรดิไปที่มันอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เพื่อป้องกันไม่ให้สูญเสียพลัง เจี้ยนเฉินได้ใช้สายใยวิญญาณยึดติดกับพลังเพื่อที่เขาจะได้ควบคุมมันได้ในช่วงเวลาสำคัญ

พลังจักรพรรดิระเบิดออกไปอย่างรวดเร็วโดยมุ่งเป้าไปที่ดวงตาซึ่งบอดของจระเข้ สัตว์อสูรต้องการหนี แต่มันไม่อาจหลบพลังงานที่พุ่งเข้ามาได้เพราะมันช้าเกินไป ท้ายที่สุดพลังงานที่ทีงพลังได้สร้างความประทับใจให้กับสัตว์ร้ายด้วยความแม่นยำอย่างมาก

ตูม !

พร้อมกับเสียงที่ดังลั่น พลังของจักรพรรดิก็ระเบิดภายในหัวของสัตว์ร้าย พลังที่ยิ่งใหญ่ทำให้หัวของมันส่ายไปมาและมีน้ำสีแดงและสีขาวสดใสพ่นออกมาจากทวารทั้งห้า

ถ้าหากพลังของจักรพรรดิโจมตีไปที่ร่างกายของสัตว์ร้าย มันน่าจะเป็นเพียงบาดแผลตื้น ๆ เท่านั้น แบบเดียวกับที่เกิดขึ้นกับไคเซอร์ อย่างไรก็ตามมันโจมตีไปที่จุดอ่อนที่สุดของมันเข้าที่หัวของจระเข้ยังจุดที่มันบาดเจ็บอย่างรุนแรง ถึงแม้ว่ามันจะมีร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่มันก็ไม่อาจทนได้

ร่างกายของสัตว์ร้ายแข็งทื่อ ดวงตาข้างหนึ่งของมันถูกทำลายด้วยการระเบิดของพลังงานและร่างกายของมันดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงและแนบนิ่งลงที่พื้นและตาย

เจี้ยนเฉินถอนหายใจขณะที่เขายืนอยู่ข้างศพจระเข้ ท้ายที่สุดเขาก็สามารถสังหารสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 ได้ แต่เจี้ยนเฉินเข้าใจเป็นอย่างดีว่ามันเป็นเพราะพลังจักรพรรดิ มันยากจะยากมากที่จะฆ่ามันแม้ว่าเขาจะทำให้ตาทั้งสองข้างของมันบอด

ในขณะนั้นเสียงคำรามจากระยะไกลดังขึ้น เมื่อเห็นว่าสหายของมันได้ตายลงไปแล้ว จระเข้ที่ต่อสู้อยู่กับเถี่ยต้าก็พุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่แดงก่ำทันที มันไม่สนใจแม้ว่าจะมีเถี่ยต้านั่งอยู่บนหลังของมัน

ในเวลานั้น เถี่ยต้าก็ยังคงอยู่ในแผลอยู่เช่นกัน เขาเฉาะขวานของเขาไปที่เนื้อของมัน แม้ว่าร่างกายของมันจะแข็งแกร่งมากแต่ก็ไม่มีที่ไหนแข็งแกร่งกว่าเนื้อในของมัน เลือดเปรอะเปื้อนทั่วตัวเถี่ยต้าทุกครั้งที่เฉาะขวานลงไป

อย่างไรก็ตามการโจมตีของเถี่ยต้าไม่แตกต่างไปจากเกาหลังให้มัน สัตว์อสูรที่มีความยาวกว่า 1,000 เมตร

เถี่ยต้าไม่ได้สนใจ สุดท้ายเขาก็ทำลายเข้าไปถึงเนื้อในของสัตว์อสูรหยานหวงจากความยากลำบาก เขาใช้ประโยชน์จากบาดแผลของมันขณะที่ขวานกำลังเปล่งประกายสีทอง เขาเฉาะลงไปที่แผลอีกครั้งและอีกครั้งโดยไม่มีอาการเหนื่อยล้า

เจี้ยนเฉินเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาของสัตว์อสูรตอนนี้ มันไม่สนใจเถี่ยต้าที่กำลังเฉาะหลังมันอย่างต่อเนื่อง การโจมตีของเขาไม่ต่างอะไรกับยุงกัด

สัตว์อสูรหยานหวงวิ่งไปหาเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็วเนื่องจากสัตว์อสูรไอ้แผ่กลิ่นอายเป็นจำนวนมาก มันขังให้เจี้ยนเฉินเผชิญหน้าจากแรงกดดันราวกับภูเขากดทับ

เจี้ยนเฉินยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน เขามองจระเข้เขม็ง ในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีว่าเขาจะจัดการกับมันอย่างไร ตอนนี้เขาไม่มีพลังของจักรพรรดิ ดังนั้นวิธีที่เขาใช้ครั้งแรกมันจะไม่ได้ผล แม้ว่าเขาจะแทงไปที่ตาและปล่อยพลังบรรพกาล มันก็จะไม่เป็นอย่างที่เขาหวังเอาไว้

นี่เป็นเพราะพลังบรรพกาลอ่อนแอเกินกว่าพลังที่สัตว์อสูรหยานหวงที่มีพลังปราณ แม้ว่ามันจะไม่บริสุทธิ์และเบาบางเป็นพิเศษ แต่มันก็ยังเป็นพลังงานที่ทัดเทียมกับพลังบรรพกาล

สัตว์อสูรหยานหวงเข้ามาหาเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็วและเปิดปากเพื่อที่จะกัดเขา ฟันแหลมคมสองแถวส่องประกายหนาวเย็น เพียงแค่มองก็ทำให้คนตัวสั่น

เมื่อเห็นว่าสัตว์อสูรหยานหวงต้องการที่จะกินเขา ประกายแสงแว่บผ่านดวงตาของเจี้ยนเฉิน คราวนี้เขาไม่ได้หลบ แต่เขาพุ่งเข้าไปในปากของจระเข้ราวกับลูกธนู ก่อนที่มันจะกัดเขา เขาต้องระวังฟันที่แหลมคมของมัน ก่อนที่ลิ้นจะเข้าหาเขา เขาก็ต้องควานหาหลอดลมของสัตว์อสูรหยานหวงและเดินเข้าไปในท้องของมัน