เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1288

ตอนที่ 1288: สัตว์อสูรหยานหวงระดับ 10 (1)

เจี้ยนเฉินตกตะลึงเช่นกัน เมื่อเขาสังหารสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 ได้อย่างง่ายดาย หลังจากเข้าถึงขั้นกำเนิดกระบี่ ความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นยิ่งกว่าที่เขาคาดเอาไว้ เขามีความสุขอย่างมาก เขาเข้าใจว่าสัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 ไม่ได้เป็นภัยคุกคามตัวเขาอีกต่อไป ตอนนี้ร่างกายของพวกมันบอบบางราวกับเต้าหู้

ในเวลานี้ริ้วแสงสีขาวก็กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง เจี้ยนเฉินเหวี่ยงยุทธภัณฑ์จักรพรรดิและปราณกระบี่บริสุทธิ์ก็พุ่งไปยังสัตว์อสูรหยานหวงที่บาดเจ็บ ดูเหมือนว่าจะเป็นการปล่อยพลังที่ง่ายดาย แต่มันก็ให้ความรู้สึกลึกลับเกี่ยวกับวิถีกระบี่ มันดูไม่เหมือนปราณกระบี่ แต่เป็นกฎของโลกใบนี้ มันเป็นวิถี

ปราณกระบี่เล่มที่สองโจมตีที่เดียวกับที่เล่มแรกสร้างเอาไว้และผ่าหัวของสัตว์อสูรหยานหวงออกเป็นสองส่วน มันยังคงทะลวงต่อไปจนถึงคอของมันและไปถึงลำตัว

สุดท้ายร่างของสัตว์อสูรหยานหวงก็ถูกผ่าออกเป็นสองส่วนโดยปราณกระบี่ครั้งที่สองของเจี้ยนเฉินที่ปล่อยออกมาติด ๆ กัน หลังจากนั้นสัตว์อสูรก็ทรุดตัวลงกับพื้นและหยุดเคลื่อนไหว สมองของมันได้ถูกทำลายโดยปราณกระบี่ ขณะที่พลังอันมหาศาลของมันก็ไหลบ่าออกมาอย่างรุนแรง

สัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 อีกตัวก็นิ่งงันกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น นอกจากนี้มันยังรู้สึกว่าผู้บุกรุกนั้นแข็งแกร่งเกินกว่าที่มันจะรับมือได้ เมื่อเห็นสหายของมันตายอย่างรวดเร็ว มันก็คำรามอยู่ทีหนึ่งก่อนที่จะหันหลังหนีไปอย่างรวดเร็ว

สัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 เทียบเท่ากับแกนอสูรระดับ 9 และแกนอสูรระดับ 9 นั้นมีค่าอย่างมากในทวีปเทียนหยวน เจี้ยนเฉินจึงไม่ปล่อยให้สัตว์อสูรตัวนั้นหนีไปได้ง่าย ๆ เขาใช้ทักษะมายาพริบตาไล่ตามสัตว์อสูรออกไปทันที พลังบรรพกาลพวยพุ่งไปยังยุทธภัณฑ์จักรพรรดิและสว่างท่ามกลางความมืดพร้อมกับพลังทำลายที่รุนแรง ริ้วขาวราวกับหิมะปรากฏขึ้นอย่างเงียบบนใบกระบี่และเปล่งประกายเฉียบคม ปกคลุมไปด้วยปราณกระบี่

ริ้วขาวผสมเข้ากับพลังบรรพกาลและดูเหมือนมันจะหลอมรวมเข้าด้วนกัน อย่างไรก็ตามพลังของมันก็สัมผัสได้ชัดเจนยิ่งกว่าที่เจี้ยนเฉินทำก่อนหน้านี้

สัตว์อสูรหยานหวงระดับ 9 ยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อสัมผัสถึงความน่ากลัวอยู่ด้านหลัง มันเริ่มหลบหนีเร็วขึ้น แต่เมื่อมันเพิ่มความเร็วมันก็รู้สึกว่ากำลังตกเป็นเป้าของสิ่งที่ทรงพลัง โลกสีแดงที่มันคุ้นเคยได้หายไปในพริบตาและถูกแทนที่ด้วยโลกสีขาวราวหิมะ

ฉับ ! เจี้ยนเฉินปล่อยริ้วแสงยาว 1 เมตรจากยุทธภัณฑ์จักรพรรดิของเขา มันปะทะเข้ากับหลังของสัตว์อสูรหยานหวง เขาเกือบจะผ่ามันออกไปแทบจะทันทีแต่ยังเหลือส่วนที่ติดกันเพียงหนึ่งในห้า

สัตว์อสูรหยานหวงไม่อาจหนีได้อีกต่อไปหลังจากได้รับการบาดเจ็บอย่างหนัก มันทรุดตัวลงกับพื้น แต่เนื่องจากแรงเฉื่อยทำให้มันอยู่ห่างออกไปกว่าสิบกิโลเมตรก่อนที่จะหยุดลง มันส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่เดินทางมากว่าห้าวัน เจี้ยนเฉินก็ปีนเขาไปกว่าเก้าพันเมตร มันเหลือระยะทางอีกแค่ 300 เมตรกว่าจะถึงเมฆสีเหลือง

ตัวเมฆนั้นไม่ธรรมดา ถึงแม้จะมองจากสายตาของเจี้ยนเฉิน เขาก็ไม่อาจมองผ่านพวกมันได้และเขาก็รู้สึกว่าปราณของโลกหยานหวงที่อยู่ในนั้นมีความหนาแน่นมากยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามเขาไม่อาจดูดซับได้ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เขาไม่มีวิธีอื่นใดที่จะได้มันแม้ว่าจะเป็นส่วนเล็ก ๆ

ยอดของภูเขาทั้งหมดของเทือกเขาธาตุจมอยู่ในก้อนเมฆ ดังนั้นจึงไม่อาจเห็นได้ว่ามันสูงมากแค่ไหน

เจี้ยนเฉินยังคงปีนต่อไปตั้งแต่ที่เขาอยู่ในเทือกเขานี้ เมื่อเขาปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พลังปราณของโลกก็ยิ่งสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น เขารู้ว่าเขาจะเจอสมบัติระดับที่สูงกว่าระดับสวรรค์ เมื่อเขาเข้าใกล้ยอดเขา

เขาใช้เวลาไปกว่าหนึ่งเดือนแล้วในโลกจิ๋วหยานหวง และเหลือเวลาเพียงแค่ครึ่งเดือนในการสำรวจ