เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1374

ตอนที่ 1374: รวมตัวกันอีกครั้ง

“เสี่ยวจิน เสี่ยวจินกลับมา ! เจ้ากำลังจะไปไหน ! ? ไป๋ไฮตะโกน เขากลัวและไล่ตามเสี่ยวจินไป เขาเคยอยู่กับเสี่ยวจินหลายครั้ง เสี่ยวจินเคยเชื่อฟังอย่างมากในช่วงเวลานั้น เด็กชายปฏิบัติตามทุกสิ่งที่พวกเขาบอกให้เขาทำเหมือนกับเด็กดีทั่วไป ไป๋ไฮรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นว่าเขาไม่ปฏิบัติดั่งเช่นเคย

ไป๋ไฮรู้สึกมั่นใจในพลังของเสี่ยวจินหลังจากสงสัยในตอนแรกและหลังจากใช้เวลาร่วมกันมานาน แม้ว่าความแข็งแกร่งของเสี่ยวจินนั้นเหนือกว่าความแข็งแกร่งของเซียนจักรพรรดิและมันน่าตกตะลึงและไม่น่าเชื่ออย่างมาก เขาก็เริ่มยอมรับมันอย่างช้า ๆ หลังจากเวลาผ่านไป

การปฏิบัติต่อเสี่ยวจินของไป๋ไฮนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากหลังจากเข้าใจความแข็งแกร่งของเขา เสี่ยวจินมีพละกำลังที่น่ากลัว แต่ก็ยังมีจิตใจของเด็กอยู่ จริง ๆ แล้วเขาไม่รู้อะไรเลยเหมือนกับเด็กที่เพิ่งเกิด เป็นผลให้ไป๋ไฮตัดสินใจยกให้เขาเป็นเหมือนหลานของตัวเอง เขาต้องการถ่ายทอดประสบการณ์การต่อสู้และทุกสิ่งที่เขารู้ ในท้ายที่สุดเขาสอนให้เสี่ยวจินเข้าใจการใช้พลังงานจำนวนมากและวิธีใช้ความลึกลับของโลก

ไป๋ไฮสอนให้เขารู้วิธีกำจัดม่านพลังสีทองจางรอบ ๆ เมืองอัคนี

ไป๋ไฮรู้สึกดีใจเนื่องจากเมืองอัคนีมีจอมยุทธ์ที่เหนือกว่าระดับเซียนจักรพรรดิ อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกค่อนข้างกลัวและกังวลเช่นกัน เขาไม่ทราบถึงที่มาที่ไปของเสี่ยวจินหรือว่าเขาจะออกจากเมืองไปตอนไหน

ไป๋ไฮกังวลอย่างมากกับพฤติกรรมที่ผิดปกติของเสี่ยวจิน เขากลัวว่าเด็กชายจะจากไปและไม่กลับมาอีกเลย

” เสี่ยวจิน ! ”

” เสี่ยวจิน ! ”

เสียงเรียกของโหยวเยว่และไป๋เหลียนดังออกมาจากด้านหลัง พวกเขาวิ่งออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็วและมองหาเสี่ยวจินด้วยความกังวล พวกเขาไล่ตามเขาไปติด ๆ

เจี้ยนเฉินจับมือของหวงหลวนในขณะที่เขาเดินไปตามถนนในเมืองอัคนี เขาเดินทางด้วยการเดินเท้าอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปใกล้หนึ่งร้อยเมตรในทุกย่างก้าว เขากำลังใช้พลังมิติ

เจี้ยนเฉินจะมองดูม่านพลังสีทองบนท้องฟ้าเป็นครั้งคราวและจะค่อนข้างเคร่งเครียด เขาสงสัยอยู่เสมอว่าใครเป็นคนที่มีพลังที่น่ากลัวและมีความสัมพันธ์กับเมืองอัคนี

“รุยจินและคนอื่น ๆ เหรอ ? ” เจี้ยนเฉินสงสัย มีเพียงรุยจินเท่านั้นที่มีพลังงานสีนี้ในหมู่จอมยุทธ์ทั้งหมดที่เขารู้จัก อย่างไรก็ตามพลังงานที่รุยจินใช้มีรัศมีมังกรบริสุทธิ์และหนาแน่น พลังนั้นไม่ปรากฏในม่านพลัง

ถนนของเมืองอัคนีคึกคักในขณะที่ผู้คนเดินไปมา เจี้ยนเฉินและหวงหลวนเดินไปตามถนนสายหลักไปยังจวนเจ้าเมือง ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขาตลอดทาง.

ในขณะนี้แสงสีทองพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

เจี้ยนเฉินหยุดชะงักในขณะที่เขาจ้องมองไปที่คนที่ขัดขวางเขาด้วยความสนใจ พลังบรรพกาลพุ่งพล่านในตัวเขาพร้อมที่จะต่อสู้ตลอดเวลา

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นเด็กอ้วนในชุดสีทอง เขาหัวล้านและสูงน้อยกว่าหนึ่งเมตร เขาจ้องเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา ดวงตาของเขาสั่นไหวด้วยความสนใจและความสับสน

เด็กชายรู้สึกใกล้ชิดกับเจี้ยนเฉินอย่างมาก มันยิ่งกว่าความรู้สึกที่เขารู้สึกกับไป๋เหลียน, โหยวเยว่และไป๋ไฮ ราวกับว่าเขาแบ่งปันสายเลือดเดียวกันกับเขา ความรู้สึกอบอุ่นยังโอบล้อมเขาซึ่งน่าพอใจอย่างยิ่ง

ในขณะนั้นเด็กชายคนนั้นดูเหมือนจะพบสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาเมื่อเขายืนอยู่ต่อหน้าเจี้ยนเฉิน โดยไม่ต้องติดต่อหรือสื่อสารใด ๆ เขาตัดสินใจที่จะปฏิบัติต่อเจี้ยนเฉินในฐานะคนที่เขาไว้ใจได้

ไป๋ไฮร่าเริงมากกับการกลับมาของเจี้ยนเฉิน เขาหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “หลานชาย,กลับไปที่จวนเจ้าเมือง กันเถอะ ข้าจะอธิบายทุกอย่างอย่างละเอียดที่นั่น”

ในจวน โหยวเยว่,ไป๋เหลียน,ไป๋ไฮ, เจี้ยนเฉิน, หวงหลวนและตู่กูเฟิงรวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลองการกลับมาของพวกเขา โต๊ะอาหารนั้นเต็มไปด้วยอาหารที่หลากหลายแต่ไม่มีใครสนใจกิน พวกเขาทั้งหมดต้องการยืนยันว่าข่าวลือต่าง ๆ ที่กล่าวขานกันรอบทวีปเกี่ยวกับเจี้ยนเฉินนั้นเป็นจริงหรือไม่

“ใช่แล้ว ข้าเองที่ทำร้ายเซียนจักรพรรดิทั้งสองคนจากทวีปสัตว์เทวะจนพวกเขารับบาดเจ็บสาหัส ระดับการบ่มเพาะของข้าอาจยังไม่สูงมาก แต่ถ้าเราสู้กันจริง ๆ อาจไม่มีเซียนจักรพรรดิคนใดที่ผู้สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้” เจี้ยนเฉินพูดความจริง เขาไม่ได้ซ่อนอะไรไว้ การประกาศจุดแข็งของเขาต่อสหายสนิทและครอบครัวของเขาจะก่อให้เกิดประโยชน์ มันจะทำให้พวกเขาสบายใจ โดยที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาตลอดทั้งวัน

พวกเขาร่าเริงทั้งหมดเมื่อพวกเขาได้รับการยืนยันจากเจี้ยนเฉิน ข่าวลือมีมานานแล้ว แต่มันก็ยังคงเป็นข่าวลือและอาจจะไม่ใช่ความจริงในบางครั้ง พวกเขาสามารถเชื่อมันได้เมื่อได้รับการยืนยันจากเจี้ยนเฉินด้วยตัวเองเท่านั้น

ในขณะนี้เสี่ยวจินวิ่งมาจากข้างนอก เขาปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้และเริ่มมองหาอาหารรสเลิศบนโต๊ะด้วยตัวเอง แต่เขามักจะเหลียวมองเจี้ยนเฉินเป็นครั้งคราวด้วยดวงตากลมโต

เจี้ยนเฉินถามทุกคนเกี่ยวกับตัวตนของเสี่ยวจิน แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้ได้ มันเป็นปริศนาลึกลับสำหรับพวกเขา

หลังจากลังเลอยู่สักพัก โหยวเยว่ก็พูดว่า “เจี้ยนเฉิน อาจารย์บอกข้าว่าเขาเป็นจิตวิญญาณของโลก เขาเกิดจากเหมืองโลหะผสม”

อะไรนะ ? เสี่ยวจินเป็นจิตวิญญาณที่เกิดจากเหมืองโลหะผสมรึ ? ” ไป๋ไฮไม่อยากจะเชื่อ

“โหยวเยว่ เจ้ารู้อยู่แล้ว ทำไมเจ้าไม่บอกเราเร็วกว่านี้ ? โอ้ นั่นก็หมายความว่าทุกอย่างเกิดจากเสี่ยวจินตอนที่เหมืองถูกฟ้าผ่าหรือ ? ” ไป๋เหลียนพูดด้วยความไม่พอใจ