เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1388

ตอนที่ 1388: การต่อสู้ในมิติภายนอก (2)

เจี้ยนเฉินตกใจมาก ทักษะกระบี่ที่เขาเพิ่งใช้มาจากจิตวิญญาณกระบี่ม่วงฟ้า แม้ว่ามันจะเป็นเพียงหนึ่งในทักษะพื้นฐาน มันก็เกิดจากโลกอมตะ พลังของทักษะเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้ แต่มันก็ต้องพ่ายแพ้อย่างง่ายดายต่อหน้าจิตวิญญาณราชันต์ เขาจึงแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

มันจะเป็นที่ยอมรับถ้าจิตวิญญาณราชันย์ตัวจริงอยู่ที่นี่ด้วยและได้ทำลายทักษะกระบี่อย่างง่ายดาย แต่ทั้งหมดที่อยู่ที่นี่เป็นเพียงวิญญาณส่วนหนึ่งและพลังงานบางอย่างที่เขาได้ใส่ลงไปในกระบี่ของเขา

จิตวิญญาณราชันย์เข้าใจเส้นทางแห่งกระบี่มากกว่าข้าเสียอีก เขาสามารถหยุดทักษะกระบี่ของข้าได้อย่างง่ายดายด้วยข้อได้เปรียบด้านเส้นทางแห่งกระบี่หรือ ? เจี้ยนเฉินคิดอย่างรวดเร็ว แต่มือของเขาไม่เคยหยุด เขาปล่อยกระบี่จือหยิงออกไปและใช้ทักษะกระบี่ที่สอง เขาส่งปราณกระบี่ทั้งสามไปยังจิตวิญญาณราชันย์ พร้อมด้วยแสงส่องจ้า

ปราณกระบี่ทั้งสามไม่ได้โจมตีจิตวิญญาณราชันย์โดยตรง มันยิงเข้าไปในพื้นที่โดยรอบเขาและสร้างค่ายกลดักเขาในรูปสามเหลี่ยม ปราณกระบี่แต่ละเส้นมีความยาว 2 เมตรและมีแสงสว่างแสบตา ปราณกระบี่ทั้งสามเส้นสะท้อนเข้าด้วยกันขณะที่มันผสมผสานพลังเพื่อปิดผนึกทั้งพื้นที่

พลังแห่งการมีอยู่ของเจี้ยนเฉินพุ่งสูงขึ้น เขาหายตัวมายืนอยู่เหนือจิตวิญญาณราชันย์ และในเวลาเดียวกันกระบี่ฉิงโซวก็มาถึงใต้จิตวิญญาณราชันย์ มันส่องประกายแสงสีฟ้าผ่านการควบคุมทางจิตใจของเขา หลังจากนั้นกระบี่ทั้งสองก็แทงจิตวิญญาณราชันย์จากด้านบนและด้านล่าง

แสงสองทั้งสาย – สีม่วงและสีฟ้า – ยิงทะลุมิติด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ หากจิตวิญญาณราชันย์ไม่ได้อยู่ระหว่างทั้งสอง มันก็ดูเหมือนว่ากระบี่ทั้งสองกำลังจะปะทะกัน

“ตัดผ่าน ค่ายกล ! ” ใบหน้าของจิตวิญญาณราชันย์ยังคงเหมือนเดิม เขาทำเสียงฮึดฮัดดังก่อนที่ กระบี่หมอกเมฆจะแทงเข้าไปในมิติที่ว่างเปล่า มันจู่โจมค่ายกลของเจี้ยนเฉินด้วยพลังลึกลับอย่างฉับพลัน หลังจากที่เสียงระเบิดดังขึ้น ปราณกระบี่ทั้งสามก็แตกออก หลังจากนั้นจิตวิญญาณราชันย์ก็พุ่งขึ้นมาขณะที่เขาเคลื่อนไปหาเจี้ยนเฉินด้วยพลังแห่งการมีอยู่อันโหดเหี้ยม

กระบี่ฉิงโซวปะทุแสงสีฟ้าจากข้างใต้จิตวิญญาณราชันย์ มันเปลี่ยนเป็นแนวสีฟ้าเมื่อมันพุ่งขึ้นพยายามโจมตีตรงไปยังจิตวิญญาณราชันย์ ด้วยกระบี่จือหยิง มันฉายรังสีปราณหยินขั้นสูงสุดในขณะที่กระบี่จือหยิงที่อยู่ด้านบนฉายรังสีปราณหยางขั้นสูงสุดเช่นกัน

นี่คือปราณหยินและปราณหยางที่ถูกสร้างขึ้นจากพลังบรรพกาลเมื่อโลกก่อตัวขึ้น นี่คือพลังของจิตวิญญาณกระบี่ แม้ว่าจิตวิญญาณกระบี่จะได้รับบาดเจ็บสาหัส ปราณหยินและปราณหยางของมันก็อ่อนแอลงอย่างมาก มันก็ยังสามารถปะทุพลังขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อเมื่อปราณหยินและปราณหยางมารวมกัน

ทันทีที่จิตวิญญาณราชันย์ได้ปะทะกับกระบี่จือหยิง เขารู้สึกถึงเศษเสี้ยวของปราณหยางขั้นสูงสุดที่ซ่อนอยู่ภายใน เขารู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาทันที และโดยไม่ลังเลใด ๆ เขารีบหยุดก่อนที่จะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในหนึ่งพันเมตรด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

ทันทีที่จิตวิญญาณราชันย์หายไป แสงรุ่งโรจน์ของกระบี่ทั้งสองก็ซ้อนทับกัน อย่างไรก็ตามกระบี่ทั้งสองยังคงแยกจากกันไม่ใกล้เกินสามนิ้ว ในขณะที่ปราณหยินและปราณหยางปะทุระลอกคลื่นขึ้นด้วยพลังทำลายล้างสูง

“ทักษะเทพทั้งเก้า สังหาร ! ” เสี่ยวหลิงเคร่งขรึม นางใช้ทักษะสูงสุดที่โมเทียนหยุนได้ทิ้งไว้ข้างหลัง ทักษะลับเทพทั้งเก้า มือของนางกลายเป็นกรงเล็บเป็นพลังงานที่น่ากลัวควบแน่นรอบตัวพวกเขา จากนั้นนางก็กวาดพวกเขาตรงหน้านาง

บริเวณรอบตัวนางสั่นสะเทือนก่อนที่จะยุบลง พลังแห่งการสังหารอันทรงพลังยิงเข้าหาจิตวิญญาณราชันย์เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวและทำให้มิติยุบตัวไปพร้อมกัน จิตสังหารที่ปล่อยออกมานั้นเพียงพอที่จะทำลายโลกได้ มันเพียงพอที่จะส่งผลกระทบต่อวิญญาณของผู้คน แค่จิตสังหารที่น่ากลัวจากพลังแห่งการสังหารก็เพียงพอที่จะแยกวิญญาณของคนที่อ่อนแอกว่า

เจี้ยนเฉินหรี่ตา เขาได้เห็นทักษะการต่อสู้ระดับเซียนนับไม่ถ้วน แต่ทักษะเทพทั้งเก้านั้นเหนือกว่าขอบเขตของทักษะการต่อสู้ เขาได้พิจารณาแล้วว่าทักษะลับเทพเจ้าทั้งเก้านั้นไม่ได้อ่อนแอกว่าทักษะกระบี่ที่เขาได้เรียนรู้จากจิตวิญญาณกระบี่นภาโดยสรุปจากการโจมตีครั้งนี้ และมันอาจจะมีพลังมากกว่าด้วยซ้ำ

ทักษะการต่อสู้ระดับเซียนนั้นเหมาะสำหรับเซียนผู้คุมกฎและเซียนจักรพรรดิเท่านั้น ผลลัพธ์จะไม่ปรากฏเด่นชัดมากนักเมื่อเซียนจักรพรรดิใช้มัน แต่ทักษะเทพทั้งเก้าก็ยังสามารถแสดงให้เห็นถึงผลที่ยิ่งใหญ่เมื่อจอมยุทธ์ระดับย้อนกลับใช้มัน สิ่งนี้สามารถอธิบายได้ด้วยความจริงที่ว่าทักษะลับเทพเจ้าทั้งเก้ามีระดับสูงมาก

ดวงตาที่ไม่แยแสของจิตวิญญาณราชันย์เต็มเปี่ยมไปด้วยความสนใจ เขาจับจ้องอยู่ที่พลังแห่งการฆ่าซึ่งทำให้เกิดความเสียหายอย่างหนัก จริง ๆ แล้วเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถหลบการโจมตีได้ ราวกับว่ามันจะจับเขาถ้าเขาพยายามที่จะหลบไป