เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 149

ตอนที่ 149: พบกับกลุ่มทหารรับจ้างโจวอีกครั้ง.

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วเมื่อเห็นทหารรับจ้างคำนับเขาปะหลก ๆ คนประเภทนี้เป็นคนที่เขาทนไม่ได้มากที่สุด

“ฟิจิ เจ้ากำลังทำบ้าอะไร รีบลุกขึ้นมา ! เจ้ากำลังทำให้เราขายหน้า แม้ว่าเราจะตาย แล้วมันจะเป็นเช่นไร ทำไมเราต้องกลัว ? ” เมื่อเห็นว่าทหารรับจ้างคนนั้นยังคงคำนับเจี้ยนเฉิน ทหารรับจ้างคนอื่นอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเขา

“ฟิจิ เจ้าคนขี้ขลาด ในชีวิตทั้งชีวิตของข้า ข้าไม่เคยเห็นคนเช่นเจ้ามาก่อน”

ทหารรับจ้างที่ชื่อว่าฟิจิซึ่งคุกเข่าลงทำให้เพื่อนทหารรับจ้างคนอื่น ๆ มองดูเขาด้วยความรังเกียจอย่างที่สุด

เจี้ยนเฉินมองดูทหารรับจ้างที่กำลังตะโกนใส่ฟิจิด้วยความชื่นชม เจี้ยนเฉินรังเกียจคนที่รักตัวกลัวตายและขี้ขลาดเหมือนฟิจิอย่างมาก

” เจ้ามีอะไรจะพูดอีกหรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินไม่สนใจคนที่คำนับและมองดูทหารรับจ้างคนอื่น ๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทหารรับจ้างก็มองหน้ากันด้วยความเสียใจ พวกเขารู้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาอยู่ภายใต้ความเมตตาของเจี้ยนเฉิน แต่เป็นไปได้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ในเทือกเขาสัตว์อสูรตลอดไปโดยที่ไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ได้

“ไม่ว่าเจ้าจะฆ่าเราหรือตัดเราเป็นชิ้น ๆ ทำในสิ่งที่เจ้าต้องการ เราไม่มีอะไรจะพูด” ทหารรับจ้างที่ดื้อรั้นพูดเสียงหนักแน่น เจี้ยนเฉินทำให้พวกเขานอนซมโดยใช้เพียงหมัดและขา ความแข็งแกร่งประเภทนี้ทำให้พวกเขาทุกคนต้องวิ่งหนี แต่พวกเขารู้อย่างชัดเจนในใจว่าพวกเขาคงหนีไม่พ้น

“ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าทุกคนมีชีวิต มอบแกนอสูรระดับ 2 ทั้งหมดที่มีมาให้ข้า ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป มิฉะนั้นทุกคนจะตายที่นี่ เลือกตอนนี้ ข้าจะรอการตัดสินใจ” เจี้ยนเฉินพูดเบา ๆ

เมื่อเผชิญหน้ากับการตัดสินใจนั้น ทหารรับจ้างก็ไม่ลังเลเลย พวกเขาพยักหน้าทันที ทุกคนเชื่อฟังและนำแกนสัตว์อสูรระดับ 2 ออกมาจากเข็มขัดมิติและวางมันรวมกันไว้อย่างเรียบร้อย แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจที่มอบให้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้โง่และรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะตระหนี่

เจี้ยนเฉินกวาดสายตาของเขาลงบนกองแกนอสูรระดับ 2 “มอบแกนอสูรมา”

ทหารรับจ้างคนหนึ่งหยิบแกนอสูรทั้งหมดขึ้นมาจากพื้นดินอย่างเชื่อฟังและวางมันไว้ในมือของเจี้ยนเฉิน. เมื่อเจี้ยนเฉินรับแกนอสูรมา เขาก็โบกมือไล่พวกเขาออกไป “ไปเถอะ วันนี้ข้าใจดี ข้าอาจปล่อยให้พวกเจ้ากลับไป แต่ถ้าเราเจอกันอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้ อย่าคาดหวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้อีก”

ทหารรับจ้างไม่สนใจที่จะอยู่ต่อและรีบวิ่งหนีไม่คิดชีวิต เมื่อเห็นทหารรับจ้างหายเข้าไปในป่า เจี้ยนเฉินยิ้มขณะที่เขาเก็บแกนอสูรระดับ 2 เข้าไปในเข็มขัดมิติ เขานวดมือของตัวเองและพึมพำว่า “ข้าไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนแล้วที่ข้าใช้หมัดชกต่อยผู้คน แม้ว่ามันจะรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

“สำหรับทหารรับจ้างเหล่านี้ การฆ่าสัตว์อสูรระดับ 2 นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าได้สอนบทเรียนให้กับพวกเขาแล้วแต่เนื่องจากนี่เป็นเพียงแกนอสูรระดับ 2 เท่านั้น นี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ข้าจะได้เห็นพวกเขาแน่นอน ไม่ช้าก็เร็วผู้คนจำนวนมากจะมาทางนี้ ฮ่าฮ่า ข้าไม่รู้ว่าจะมีกี่คนอีกเท่าไหร่จะมุ่งหน้ามา แต่ด้วยรางวัล10,000เหรียญม่วง ข้าหวังว่าคนที่แข็งแกร่งกว่าจะเข้ามา ไม่เช่นนั้น แผนของข้าจะรุดหน้าช้าเกินไป”

“ด้วยโอกาสที่ดีเช่นนี้ ข้าจะทำกำไรให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เนื่องจากทุกคนมองว่าข้าเป็นศัตรู ข้าก็จะไม่ยั้งมือ ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่า นี่เป็นกฎเกณฑ์ที่สมบูรณ์ของโลกนี้”