เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1492

ตอนที่ 1492: มรดก

เจี้ยนเฉินหายใจเข้าลึก ๆ ในขณะนั้นความเห็นของเขาที่มีต่ออัครสูงสุดอนัตตานั้นมีการเปลี่ยนแปลงไปมาก ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเคยต่อสู้กับนิพพานอมตะเที่ยงแท้มาก่อน นางได้รับบาดเจ็บอย่างหนักและถูกขังอยู่ในหอคอยอนัตตา นางเผชิญกับการซุ่มโจมตีของจักรพรรดิอมตะ ต้าจี ทำให้นางบาดเจ็บมากขึ้น ภายใต้สถานการณ์เหล่านั้น จริง ๆ แล้วนางยังมีพลังที่จะยืนหยัดต่อสู้กับอัครสูงสุดของโลกเซียน พลังของนางช่างน่าตกใจเพียงใด ?

“อาการบาดเจ็บของข้าสาหัสเกินไปหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น วิญญาณของข้ากำลังจางหายไปและข้ากำลังจะตายในรอยแตกของมิติ ในช่วงเวลาสุดท้าย ข้าจึงส่งชิ้นส่วนของวิญญาณของข้าไปยังหอคอยอนัตตาเพื่อทิ้งมรดกไว้เพื่อที่มรดกของข้าจะไม่จบลง ในขณะเดียวกัน เจ้าก็เป็นคนแรกหลังจากที่ข้าต้องรอคอยมานานสามล้านปี ไหน ๆ เจ้าก็มาถึงที่นี่ มันก็หมายความว่าชะตากรรมของเจ้าผูกติดอยู่กับข้า มรดกเป็นของเจ้า มันไม่สำคัญอีกต่อไปไม่ว่าเจ้าจะเป็นส่วนหนึ่งของโลกอมตะหรือไม่”

“มรดกของอัครสูงสุดอนัตตา ! ” เจี้ยนเฉินตกตะลึง เขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ หลังจากความสัมพันธ์ของเขากับโลกอมตะได้ถูกเปิดเผย ไม่เพียงแต่อัครสูงสุดอนัตตาปฏิเสธที่จะเจาะลึกเรื่องนี้ แต่นางยังมอบมรดกให้กับเขา เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองคือหนูที่ตกถังข้าวสาร

“ปัจจุบันอัครสูงสุดอนัตตาอยู่ในสภาพที่น่าสยดสยองมาก เศษเสี้ยววิญญาณของนางอยู่ที่นี่มานานกว่าสามล้านปี มันกำลังจะเลือนหายไป ซึ่งเป็นเหตุผลที่นางเลือกให้ข้าเป็นผู้สืบทอด” เจี้ยนเฉินกำลังทำความเข้าใจ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่เชื่อเลยว่าอัครสูงสุดอนัตตายินดีมอบมรดกให้แก่บุคคลของโลกอมตะ นางทำสิ่งนี้อาจเป็นเพราะนางมีเหตุผลและปัญหาของตัวเอง

“นิพพานอมตะเที่ยงแท้ปิดหอคอยอนัตตา เศษเสี้ยววิญญาณของข้าอ่อนแอลงทุกวันและถึงจุดสิ้นสุดของการเดินทางแล้ว มันกำลังจะเลือนหายไปสู่สภาพแวดล้อม ข้าไม่มีเวลาเหลืออีกต่อไป ข้าจะมอบมรดกให้เจ้าอย่างเป็นทางการ คำขอเพียงอย่างเดียวของข้าคือเมื่อเจ้าแข็งแกร่งพอเจ้าต้องเดินทางไปที่โลกเซียนและสังหารอัครสูงสุดหยานซุน เจ้าเต็มใจหรือไม่ ? ” อัครสูงสุดอนัตตาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยดวงตาที่สดใสมาก นางให้ความสำคัญเป็นพิเศษกับประโยคสุดท้ายที่นางพูด

เจี้ยนเฉินป้องมือให้อัครสูงสุดอนัตตาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เขาสาบานว่า “ไม่ต้องกังวล ท่านอาวุโส ถ้าข้าได้รับมรดกของท่าน ข้าจะสังหารอัครสูงสุดหยานซุนและแก้แค้นให้ท่านทันทีที่ข้ามีพลังมากพอ”

อัครสูงสุดอนัตตาพยักหน้าอย่างพึงพอใจหลังจากที่เจี้ยนเฉินสาบานตน ดวงตาที่เปล่งปลั่งของนางค่อย ๆ สงบลงและนางก็พูดว่า “มีสองส่วนที่เป็นมรดกของข้า ส่วนแรกคือแท่นหยกชะตา มันมีทักษะการบ่มเพาะของข้าและความเข้าใจของข้าที่มีต่อการบ่มเพาะ ไม่ใช่ว่าทุกคนสามารถฝึกทักษะการบ่มเพาะนี้ได้ มีเฉพาะคนที่วาสนาต้องกันเท่านั้นที่จะสามารถบ่มเพาะได้”

“ส่วนที่สองคือความเข้าใจกฎอย่างลึกซึ้ง ข้าได้ทำความเข้าใจกฎแห่งไฟ, การสร้าง, และการทำลายล้างอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไข่มุกเม็ดนี้มีความเข้าใจกฎแห่งการทำลายล้างของข้า และตอนนี้มันเป็นของเจ้าพร้อมกับมรดก เมื่อเจ้าหลอมรวมเข้ากับจิตวิญญาณของตัวเอง เจ้าจะสามารถเข้าใจกฎแห่งการทำลายล้างของข้าได้ การเข้าใจกฎมีความสำคัญต่อการเข้าถึงขอบเขตพระเจ้า เมื่อเจ้าไปถึงจุดสูงสุดของขั้นแลกเปลี่ยน เจ้าจะสามารถเข้าถึงขั้นพระเจ้าได้โดยการเข้าใจกฎเท่านั้น ไม่เช่นนั้นเจ้าจะไม่สามารถก้าวหน้าในการบ่มเพาะได้อีกและจะติดอยู่ในขอบเขตดั้งเดิมตลอดไป หากทำความเข้าใจกฎได้หนึ่งในร้อยส่วนจะเข้าถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์, หนึ่งในสิบส่วนเข้าถึงขั้นพระเจ้า, สองในสิบส่วนเข้าถึงขั้นเหนือเทพ, สามในสิบส่วนเข้าถึงขั้นราชาเทพ, สี่สิบห้าในร้อยส่วนเข้าถึงขั้นอสงไขย และหกในสิบส่วนเข้าถึงขั้นบรรพกาล หากเจ้าเข้าใจกฎใดกฎหนึ่งแปดในสิบส่วน เจ้าจะกลายเป็น อัครสูงสุด และถ้าเจ้าสามารถบรรลุขีดสูงสุดเต็มสิบส่วน เจ้าจะกลายเป็นอัครสูงสุดระดับสูงสุด”

“ทั่วทั้งโลกเซียนมีอัครสูงสุดระดับสูงสุดเพียงไม่กี่คน ข้าได้ทิ้งความเข้าใจที่สมบูรณ์เกี่ยวกับกฎแห่งการทำลายล้างให้เจ้า เจ้าจะสามารถเข้าใจได้มากน้อยแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเจ้าเอง”

เมื่อถึงตอนนั้นไข่มุกดำขนาดนิ้วหัวแม่มือก็ค่อย ๆ ลอยไปอย่างช้า ๆ หยุดอยู่ตรงหน้าเจี้ยนเฉินในตอนท้าย ไข่มุกเริ่มเปล่งประกายด้วยพลังของกฎแห่งการทำลายล้างทันที

เจี้ยนเฉินพยายามที่จะเก็บความตื่นเต้นในขณะที่เขาจ้องมองไข่มุกดำ เขาค่อย ๆ ยื่นมือไป

อัครสูงสุดอนัตตาไม่ได้จ้องมองบนท้องฟ้าที่ห่างไกลอีกต่อไป นางจ้องเจี้ยนเฉินแทน เศษเล็กเศษน้อยของความคาดหวังปรากฏในดวงตาของนางเช่นเดียวกับความตื่นเต้นที่ซ่อนอยู่ลึก อย่างไรก็ตาม มันหายไปชั่วพริบตา นางพยายามซ่อนมันไว้

ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็จับไข่มุกที่มีพลังของกฎแห่งการทำลายล้างเบา ๆ เขารู้สึกถึงพลังที่คุ้นเคยอย่างชัดเจนและแสงแปลก ๆ ก็กระพริบผ่านดวงตาของเขา

เมื่อเจี้ยนเฉินคว้าไข่มุกได้ ความตื่นเต้นจึงปรากฏขึ้นในดวงตาลึกของอัครสูงสุดอนัตตารวมถึงความชั่วร้ายที่ซ่อนเร้น อย่างไรก็ตาม อารมณ์เหล่านี้หายไปในชั่วขณะและสายตาของนางก็กลับคืนสู่ความลึกซึ้งอย่างที่เคยเป็นมา

เจี้ยนเฉินจับไข่มุกดำไว้แน่น เขาไม่ได้หลอมมุกเข้าไปในวิญญาณของเขาทันที เขาหยิบกล่องไม้ออกมาจากแหวนมิติ ภายใต้สายตาที่สับสนของอัครสูงสุดอนัตตา เขาค่อย ๆ วางไข่มุกไว้ข้างในก่อนที่จะโยนกล่องกลับเข้าไปในแหวนมิติของเขา