เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1565

ตอนที่ 1565 – การแก้แค้น

เจี้ยนเฉินสลดใจ ในทางกลับกัน หยางลี่, กุยไฮ่ ยี่เต่า และ เฟิงเซียวเทียนก็มีความสุข ตอนนี้ตราประทับก็ได้หายไป ไม่มีอะไรหยุดยั้งพวกเขาจากการทะลวงผ่านด่านไปยังขอบเขตดั้งเดิม แม้ว่าพลังงานดั้งเดิมในโลกยังไม่ได้รับการเติมเต็ม แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขาทั้งสาม เมื่อพวกเขาเข้าสู่วงจรแห่งการเกิดใหม่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในอดีตพวกเขาเก็บพลังงานดั้งเดิมไว้ในวัตถุระดับเซียน นอกเหนือจากนั้นไม่มีใครสามารถใช้พลังงานดั้งเดิมในวัตถุระดับเซียนรวมถึงเซียนจักรพรรดิจากสิบตระกูลผู้พิทักษ์ หากพวกเขาใช้พลังงานดั้งเดิมที่เก็บไว้พวกเขาก็สามารถไปถึงขอบเขตดั้งเดิมได้อย่างรวดเร็ว

นอกเหนือจากพวกเขาแล้ว เซียนจักรพรรดิจำนวนมากจากเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ก็ตื่นเต้นเช่นกัน ตอนนี้ตราประทับก็หายไป พวกเขาทุกคนเห็นเส้นทางไปสู่ขอบเขตดั้งเดิม แม้ว่าจะไม่มีพลังงานดั้งเดิมในโลก แต่พวกเขาเชื่อว่าการเข้าถึงขอบเขตดั้งเดิมผ่านพลังงานของโลกนั้นเป็นไปได้ แต่อย่างน้อยที่สุดพวกเขาพบประกายแห่งความหวังสู่ขอบเขตที่สูงขึ้นและไม่จำเป็นต้องอยู่ที่ระดับเซียนจักรพรรดิตลอดชีวิตของพวกเขาและจบลงด้วยการเสียชีวิตจากวัยชรา

มีพื้นที่กว้างใหญ่จำนวนมากในบริเวณต้องห้ามของพื้นที่ในเมืองอัคนี มันเงียบอยู่เสมอ ความเจริญรุ่งเรืองและเสียงรบกวนของเมืองไม่สามารถเอาชนะความเงียบงัน แม้แต่ผู้คุมที่ลาดตระเวนจะหลีกเลี่ยงพื้นที่ต้องห้าม เป็นผลให้ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นพื้นที่ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับโลกภายนอก

โถงศักดิ์สิทธิ์สีขาวบริสุทธิ์ตั้งอยู่ในพื้นที่ต้องห้าม มันปล่อยแสงสีเงินจาง ๆ ที่ดูเหมือนแสงสว่างของดวงจันทร์

ร่างของนางฟ้าเฮายู่นั่งอยู่บนเตียงหยกภายในโถงศักดิ์สิทธิ์ ทันทีที่ค่ายกลอันทรงพลังในอวกาศถูกทำลาย พลันดวงตาของนางก็เปิดออก นางจ้องมองผ่านสิ่งกีดขวางของโถงศักดิ์สิทธิ์และสามารถเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกภายนอก

“นางจากไปแล้วเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก เปิดอุโมงค์สู่โลกแห่งเซียน ข้าสามารถจากไปได้เช่นกัน เมื่อข้าไปถึงโลกแห่งเซียน ข้าจะสามารถฟื้นคืนร่างกายของข้าด้วยทักษะลับ นางฟ้าเฮายู่บ่นกับตัวเอง แสงแวววาบส่องผ่านดวงตาของนาง นางกระตือรือร้นที่จะจากไป นางถูกขังอยู่ในโลกเบื้องล่างนี้เป็นเวลานานมาก นางกระตือรือร้นอย่างยิ่งที่จะกลับไปที่โลกแห่งเซียนและบอกพ่อของนางเกี่ยวกับแผนการของหนานป้อเทียน

นั่นคือสิ่งที่นางคิด แต่นางฟ้าเฮายู่ไม่ได้ดำเนินการทันที นางบ่นว่า “ในสถานะปัจจุบันของข้ามันจะยากมากที่จะกลับไปทั้งหมดด้วยตัวเอง ข้าต้องจ่ายค่าตอบแทนจำนวนมากเพื่อผ่านอุโมงค์ และข้าอาจสูญเสียความสามารถในการทำให้ตัวเองปลอดภัย หากข้าไม่สามารถทำได้ ข้าอาจตายในระหว่างการเดินทางกลับไปที่โถงเทพจันทรา ข้ารอมานับหมื่นปีแล้ว ดังนั้นมันคงจะดี ถ้าข้าจะรออีกไม่กี่สิบปี เจี้ยนเฉินจะไม่ติดอยู่นานกว่านี้อีกแล้ว ข้าจะใช้เวลาสิบปียี่สิบปีเพื่อรอเขา”

“ถ้าเขาตายด้วยน้ำมือของคนที่ดูเหมือนจิตวิญญาณปราชญ์ ข้าจะขอให้พวกเขาร่วมมือกับข้า”

นางฟ้าเฮายู่ไม่ได้ให้ความสำคัญต่อชีวิตของเจี้ยนเฉินมากนัก นางยอมรับโหยวเยว่เป็นลูกศิษย์ของนางเพราะเจี้ยนเฉินและเคยแทรกแซงและช่วยเจี้ยนเฉินเมื่อเขาติดอยู่ในโลกใบเล็กของตระกูลผู้พิทักษ์เจียงหยาง นางไม่ต้องการให้เจี้ยนเฉินตายเพราะนางสามารถใช้เขาเพื่อไปให้ถึงโลกที่สูงกว่าได้ในอนาคต

เสือขาวมาถึงขอบเขตดั้งเดิม ดังนั้นทั้งสองจึงยอมแพ้ต่อความคิดในการต่อสู้ พวกเขาเลือกที่จะหลบหนีโดยไม่ลังเลเลย

อย่างไรก็ตาม เสือขาวจะปล่อยให้พวกเขาเข้าไปในอุโมงค์ได้อย่างไร ? ด้วยเสียงคำรามต่ำ ๆ และโมโห ปีกบนหลังของมันสั่นเบา ๆ ขณะที่พลังแห่งการสังหารสองเส้นพุ่งออกมาไล่ตามคล้ายดั่งใบมีด

ฉับ ! ฉับ !

ใบมีดที่ควบแน่นมาจากพลังแห่งการสังหาร ตัดศีรษะทั้งสองอย่างไร้ความปราณี พวกเขากลายเป็นเซียนจักรพรรดิเมื่อหลายปีก่อนและเคยเป็นผู้ปกครองที่ยิ่งใหญ่ 2 คนซึ่งครองตำแหน่งสูงสุดในบางภูมิภาค แต่พวกเขาไม่สามารถต่อสู้กับเสือขาวได้ พวกเขาอ่อนแอเหมือนมด

เสือขาวปิดผนึกหัวและวิญญาณของพวกเขาไว้ เขาเอาหัวของพวกเขากลับไปกับเขาที่หอคอยสัตว์เทวะ รัมกุยเนส แม่ของเขายังอยู่ในนั้น เขาต้องการที่จะจัดการกับเซียนจักรพรรดิ 2 คนในขณะที่แม่ของเขาเฝ้าดู ไคเซอร์และจักรพรรดิเสือได้วางแผนต่อสู้กับเสือขาวหลายครั้งในอดีต พยายามครอบครองร่างของเขาและได้รับสายเลือดของเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้เข้าไปอยู่บนชั้นที่ 99 ของหอคอยสัตว์เทวะ เพื่อรับมรดกของเทพเจ้าสัตว์อสูร การเสียชีวิตของพ่อเสือขาวก็ถูกบงการโดยพวกเขาและแม้แต่ รัมกุยเนสก็เกือบจะเสียชีวิต เรื่องราวทั้งหมดเหล่านี้ทำให้จุดไฟแค้นระหว่างเสือขาวกับเซียนจักรพรรดิทั้งสอง แม้ว่าภัยคุกคามจากต่างโลกจะปรากฏขึ้นอย่างหนักซึ่งทุก ๆ คนจากเผ่าพันธุ์ทั้งสี่ต่างแยกแยะความแตกต่างและทำงานร่วมกันเพื่อปกป้องโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง เสือขาวก็ยังไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ทั้งสองหนีไป