เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1574

ตอนที่ 1574 : ความยินดีจากทั่วทุกแห่ง

ร่างบรรพกาลของเจี้ยนเฉินนั้นขึ้นถึงขั้น 6 แต่ชัดแล้วว่ามันยังไม่เพียงพอที่จะจัดการกับโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งได้ เจี้ยนเฉินรู้ว่าถึงแม้ความแข็งแกร่งเขาจะเพิ่มขึ้นมา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าความแข็งแกร่งของศัตรูจะไม่เพิ่มขึ้นมาด้วย ยิ่งกว่านั้นคู่ต่อสู้สุดท้ายของเขาก็ไม่ใช่โอวหยางหยิงเว่ยแต่เป็นจิตวิญญาณราชันย์ที่อยู่ขั้นแลกเปลี่ยนซึ่งไม่ได้อ่อนแอไปกว่าจอมยุทธขอบเขตเทพเลย

“ขอบเขตเทพ…” เจี้ยนเฉิน พึมพำ ตาของเขาสดใสยิ่งกว่าเดิม ตาของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เขารู้ว่ามันยากอย่างมากในการทำให้ร่างบรรพกาลขึ้นไปถึงขั้นที่เขาสามารถสู้กับคนขอบเขตเทพาได้ในโลกที่ต่ำกว่า แต่มันก็มีศิลาเซียนหยินหยางอยู่ที่นี่ ด้วยการที่มีหินนี้ การขึ้นถึงขอบเขตเทพนั้นใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เขาแค่ต้องการเวลาอย่างมากก็เท่านั้น

เจี้ยนเฉินรอและเริ่มเบื่อขึ้นมาอีกครั้งแต่เขาก็ไม่คิดจะเสียเวลา แม้แต่ตอนที่เขาไม่ได้ดูดซับพลังงานจากหิน เขาก็ใช้เวลาในการบ่มเพาะ, ทำความเข้าใจเส้นทางกระบี่รวมถึงทักษะกระบี่ต่าง ๆ ที่จิตวิญญาณกระบี่ส่งต่อให้กับเขา

วันนี้เป็นวันที่เจียงหยางป้าต้องก้าวลงจากตำแหน่งหัวหน้าตระกูลและส่งมอบตำแหน่งนี้ต่อให้กับลูกคนที่สอง เจียงหยางเค่อ เรื่องนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่ในทวีปเทียนหยวนเมื่อไม่กี่วันก่อน โดยพื้นฐานแล้วทุกคนรู้ถึงเรื่องนี้ จอมยุทธจากสี่เผ่าพันธุ์ได้เดินทางหลายหมื่นกิโลเมตรเพื่อมายินดีกับหัวหน้าตระกูลคนใหม่พร้อมกับของขวัญ

จอมยุทธหลายคนได้ไปถึงที่ตระกูลเจียงหยางแล้วตอนที่ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างก่อนที่ดวงอาทิตย์จะโผล่ขึ้นมาที่ปลายขอบฟ้า เมื่อเวลาผ่านไปคนจากสี่เผ่าพันธุ์ก็เข้ามาสมทบเพิ่มในตระกูลเจียงหยาง คนเหล่านี้มีฐานะระดับหนึ่งในอาณาเขตของตนเองและมันก็มีเซียนจักรพรรดิหลายคนในหมู่คนเหล่านี้ด้วย

โดยพื้นฐานแล้วเซียนจักรพรรดิในสี่เผ่าพันธุ์ก้าวข้ามระดับขึ้นมาได้เพราะลูกท้ออมตะ ผลก็คือพวกเขาต่างก็ติดหนี้บุญคุณเจี้ยนเฉิน พวกเขาไม่มีทางชดใช้บุญคุณนี้ได้ แต่พวกเขาก็สามารถชดใช้มันให้กับตระกูลของเจี้ยนเฉินได้

มันเป็นเหตุผลว่าทำไมเซียนจักรพรรดิหลายคนถึงได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเจี้ยนเฉิน

ไม่นานตระกูลเจียงหยางก็เต็มไปด้วยผู้คน เนื่องจากมีคนมากมายมาที่นี่และหลายคนก็มีฐานะใหญ่โต แม้ว่าห้องโถงของตระกูลจะขยายขึ้นจากเดิมหลายเท่าแต่มันก็ไม่อาจจะจุคนมากมายเช่นนี้ได้ ผลก็คือเจียงหยางป้าย้ายงานนี้ไปที่ลานหลัก ที่นั่นเซียนราชาที่ควบคุมพลังเซียนธาตุดินได้ยกเวทีขึ้นมา และตอนนี้ก็ยังไม่มีใครยืนอยู่บนเวทีนั่น

เซียนจักรพรรดิหลายคนและผู้มีอำนาจจากองค์กรใหญ่ยืนอยู่ด้านล่าง แม้ว่าเจียงหยางป้าจะเป็นพ่อของเจี้ยนเฉิน แต่เขาก็ไม่อาจจะนั่งเหนือเซียนจักรพรรดิและสั่งการคนได้ก่อนที่งานจะเริ่ม

“ราชินีเอลฟ์จากทวีปแห่งความสูญเปล่ามาถึงพร้อมกับของขวัญของเอลฟ์ น้ำค้างชีวิต 100 หยด ! ” เสียงผู้ประกาศดังก้องไปทั่วทำให้ผู้คนแปลกใจทุกครั้งที่เขาพูดขึ้นมา

” น้ำค้างชีวิต 100 หยด ราชินีเอลฟ์นี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ น้ำค้างชีวิตคือสมบัติล้ำค่าของเหล่าเอลฟ์ บอกกันว่าสิบปีจะปรากฏมาแค่หยดเดียว ไม่ใช่แค่เพิ่มความแข็งแกร่งได้ แต่ว่าแต่ละหยดนั้นมีพลังชีวิตมหาศาล แม้ว่าเราจะเกือบตายแล้วแต่เราก็จะรอดด้วยน้ำค้างชีวิตเพียงหยดเดียว ยิ่งกว่านั้นบอกกันว่าน้ำค้างนั้นสามารถเปลี่ยนพื้นฐานและปลุกพรสวรรค์ของคนได้…”

“แค่หยดเดียวก็ถือว่าเป็นของขวัญล้ำค่าแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อหามันเพราะมีแค่เอลฟ์ที่ผลิตมันได้ ราชินีเอลฟ์ให้น้ำค้าง 100 หยด นั่นมีค่าเท่ากับหมื่นปี…”

” ราชาคนแคระจากทวีปแห่งความสูญเปล่าได้มาถึงพร้อมกับสมบัติสวรรค์แสนปีและสมบัติสวรรค์ห้าหมื่นปี…”

“ซ่างเฉียงจากทวีปสัตว์เทวะได้มาถึงพร้อมกับสมบัติสวรรค์สามแสนปีและสมบัติสวรรค์หมื่นปี 10 อย่าง …”

“หัวหน้าตระกูลพยัคฆ์จากทวีปสัตว์เทวะได้มาถึงพร้อมกับสมบัติสวรรค์ห้าแสนปี 5 ชิ้นและสมบัติสวรรค์พันปีอีกหลายชิ้น, แกนอสูรระดับ 9 จำนวน 1 ชิ้น, แกนอสูรระดับ 8 จำนวน 5 ชิ้นและลูกเสือจากสายเลือดตรง…”

คนในตระกูลเจียงหยางต่างก็เริ่มพูดถึงของขวัญที่ตระกูลพยัคฆ์นำมา หลายคนแปลกใจ ของขวัญนี้มันมีค่ามากกว่าที่ซ่างเฉียงให้มา เขาถึงกับให้ลูกเสือจากสายตรงอีก มันเท่ากับการให้ลูกหลานตัวเองกับตระกูลเจียงหยาง

” หัวหน้าตระกูลพยัคฆ์นั้นมีปัญหาของเขา จักรพรรดิพยัคฆ์ได้คุกคามพยัคฆ์ปีกเทวะในอดีตและพยายามจะฆ่ามัน ว่ากันว่าจักรพรรดิพยัคฆ์รับผิดชอบสำหรับการตายของพ่อพยัคฆ์ปีกเทวะโดยตรง หัวหน้าตระกูลกลัวว่าพยัคฆ์ปีกเทวะจะลากตระกูลพยัคฆ์เข้าสู่ปัญหา ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงต้องการผูกมิตรกับตระกูลเจียงหยาง เขาต้องการใช้ตระกูลเจียงหยางปกป้องคนของตัวเอง ยังไงซะจักรพรรดิพยัคฆ์ก็ทำเรื่องชั่วร้ายมาในอดีต แม้แต่การกำจัดตระกูลพยัคฆ์ไปก็ไม่อาจจะเพียงพอสำหรับการลงโทษ” เซียนราชามนุษย์หลายคนพูดคุยกัน พวกเขามองไปที่หัวหน้าตระกูลพยัคฆ์ด้วยท่าทีสงสาร