เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1587

ตอนที่ 1587 : ร่างบรรพกาลขั้น 7

เจี้ยนเฉินและซ่างกวนมู่เอ๋อได้มาถึงตรงหน้าศิลาเซียนหยินหยางอีกครั้งและทำการดูดซับพลังงาน การบ่มเพาะของทั้งสองคนได้มาถึงจุดสูงสุดของระดับตัวเองและกำลังจะก้าวขึ้นสู่ขั้นต่อไป ดังนั้นพลังงานที่ดูดซับในครั้งนี้จึงช่วยพวกเขาในการก้าวข้ามคอขวดได้

หลายวันต่อมาเจี้ยนเฉินและซ่างกวนมู่เอ๋อขึ้นถึงขีดจำกัดของพลังงานที่ดูดซับได้จึงพากันกลับไป พวกเขาไปปรับพลังงานครั้งสุดท้ายเพื่อเปลี่ยนพลังงานที่ดูดซับมาให้เป็นของตัวเอง

มันก็เหมือนกับครั้งก่อน เจี้ยนเฉินเลือกที่จะบ่มเพาะในจุดที่ห่างออกมา 100 กม. เขานั่งอยู่ที่พื้นดินอันแห้งแล้งและหลับตาลงช้า ๆ พลังบรรพกาลในตัวเขาเริ่มโคจรอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขาใช้วิธีบ่มเพาะของตัวเอง พลังงานที่เขาเพิ่งจะดูดซับมาก็หลอมรวมเข้ากับพลังบรรพกาลจนทำให้พลังบรรพกาลในตันเถียนนั้นเต็มเปี่ยม

ตอนที่ เจี้ยนเฉิน ปรับพลังงานทั้งหมดเป็นพลังบรรพกาล เม็ดพลังบรรพกาลขนาดเท่ากับกำปั้นก็ก้าวข้ามขีดจำกัดของมันแล้วเกิดระเบิดออกมา พลังบรรพกาลที่ซ่อนอยู่ด้านในได้ไหลออกมาราวกับน้ำท่วม มันเติมเต็มทุกส่วนของร่างกายในทันที เพียงไม่นานร่างของเขาก็เต็มไปด้วยพลังงาน เม็ดพลังบรรพกาลในตันเถียนได้เปลี่ยนเป็นพลังบรรพกาลที่ปะทุออกมา

เจี้ยนเฉินตัวสั่นระริก ใบหน้าของเขาซีดเซียว เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาที่หน้าผากพร้อมกับใบหน้าที่ดูเจ็บปวด ร่างกายของเขาบวมเปล่งอย่างกับลูกโป่งและยังขยายขนาดอย่างต่อเนื่อง เขากลายเป็นยักษ์ที่สูงกว่า 9 เมตรในทันที

ทุกครั้งที่ทะลวงผ่านร่างบรรพกาล เจ้าของร่างจะต้องทนกับความเจ็บปวดมหาศาล ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ก้าวข้ามจากขั้น 6 มาขั้น 7 ความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นมานั้นเทียบไม่ได้กับการเลื่อนจากขั้น 5 ขึ้นมาขั้น 6 เพราะขั้น 7 นี้เท่ากับการเข้าถึงความสำเร็จบางส่วนของร่างบรรพกาล ขั้น 7 นี้ไม่เหมือนกับ 6 ขั้นแรกซึ่งเป็นความสำเร็จขั้นต้น

ผลก็คือความเจ็บปวดที่เจี้ยนเฉินได้รับในครั้งนี้ก็มากกว่าครั้งก่อน ๆ ตอนที่ทะลวงผ่าน

เจี้ยนเฉินตัวสั่นระริกอย่างหนัก ฟันเขาเริ่มแตกออกเพราะเขากัดมันแน่นเกินไป มือเขาที่บวมได้กำเป็นหมัด ความเจ็บนี้แทบจะทำให้เขาสลบจนทำให้สติเลือนราง

เจี้ยนเฉิน รู้ว่านี่คือช่วงเวลาที่สำคัญ ดังนั้นเขาจึงต้องกัดปลายลิ้นจนขาดไปหนึ่งในสามส่วน เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่บีบหัวใจแต่เขาก็ไม่ได้สลบ เขากลับได้สติกลับมาช้า ๆ เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปกับการบ่มเพาะในครั้งนี้

พลังบรรพกาลจำนวนมหาศาลโคจรอย่างบ้าคลั่งทั่วตัวเจี้ยนเฉินราวกับม้าป่า พวกมันท่องไปทุกส่วนทำลายอวัยวะภายใน, ทำลายเส้นเลือด, และทำลายกระดูกของเขา แม้แต่เนื้อของเขาก็ยังมีแผลจากพลังที่โคจรนี้ เลือดไหลออกมาจากรูขุมขนซึ่งทำให้ดูราวกับผิวเขาทำขึ้นมาจากเลือด มันเป็นสิ่งน่ากลัวเมื่อเห็นมัน

เจี้ยนเฉิน ฝึกวิธีบ่มเพาะของร่างบรรพกาล ดังนั้นเขาจึงเพ่งสมาธิไปกับการฟื้นฟูตัวเอง เขาไม่ได้ใช้พลังงานดั้งเดิมของเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสง เขาพึ่งความสามารถฟื้นฟูตัวเองของร่างบรรพกาลเท่านั้น

ร่างบรรพกาลฟื้นฟูตัวเองได้อย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายเขาต้องถูกทำลายไปก่อนถึงจะฟื้นฟูมันได้อีกครั้ง กระบวนการนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างบรรพกาลของเขาจะสลับกันไปมาระหว่างการทำลายและการฟื้นฟู แต่ร่างกายของเขานั้นจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเมื่อฟื้นฟูตัวเองขึ้นมา มันไม่ใช่แค่ปรับปรุงกล้ามเนื้อแต่ยังรวมไปถึงอวัยวะภายใน, เส้นเลือดและกระดูกทุกชิ้นในร่างกาย

ตอนที่ร่างกายเขาแข็งแกร่งขึ้นมา ความเจ็บปวดที่ได้รับก็ลดลงช้า ๆ พลังบรรพกาลที่อยู่ในตัวเริ่มที่จะสงบลงและทรงพลังยิ่งกว่าเดิม เขาควบคุมอัดแน่นพลังงานบรรพกาลให้สงบลงในตัวเขาได้