เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1674

ตอนที่ 1674 – สงสัย

” โอ้ ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าหายเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเจ้ายังคงมียาระดับสูงสำหรับเจ้า” โม่หยานเข้าใจ นางเงยหน้าขึ้นและสังเกตเจี้ยนเฉินอย่างระมัดระวังก่อนที่จะพูดต่อไป ” ข้าไม่สามารถรู้สึกถึงตัวตนของเจ้าเลย การฝึกฝนของเจ้าจะต้องไม่ได้ยอดเยี่ยมมาก เจ้าจะมียาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ด้วยการฝึกฝนที่อ่อนแอเช่นนี้ได้อย่างไร ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ธรรมดาเลย” แสงส่องประกายแวววาวผ่านดวงตาของโม่หยาน นางจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความตั้งใจอื่นราวกับว่าเจี้ยนเฉินไม่ใช่คน แต่เป็นสมบัติที่ยิ่งใหญ่

เจี้ยนเฉินสามารถบอกได้จากการเหลือบมองเพียงครั้งเดียวว่าโม่หยานยังเป็นเด็กที่ไม่มีประสบการณ์ เขายิ้ม แม่นาง เจ้าคิดมากไป ข้าได้รับยานี้โดยบังเอิญเมื่อข้าเข้าไปในที่พักของผู้อาวุโส แม้ว่ายาจะมีประสิทธิภาพมาก แต่ข้าก็มีเพียงเม็ดเดียว”

อา! เจ้ามียาเพียง 1 เม็ดเท่านั้น และข้าได้วางแผนที่จะแลกเปลี่ยนบางส่วนของพวกมันจากเจ้าเพื่อให้ข้าสามารถให้พวกมันกับท่านพ่อ โม่หยานก็กลายเป็นผิดหวัง

เจี้ยนเฉินหัวเราะดัง ๆ เมื่อเขาได้ยินว่า” มันค่อนข้างหายากสำหรับหญิงสาวอย่างเจ้าที่เป็นคนกตัญญู เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า ข้าจะมอบมันเป็นของขวัญให้เจ้าอย่างแน่นอน ถ้าข้าเจอยาเม็ดอื่น ๆ ที่คล้ายกัน”

” จริงหรือ ? ” ตาของโม่หยานทอประกายและให้ความสนใจทันที

” จริง ๆ ” เจี้ยนเฉินสาบาน

“โม่หยาน ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าเจ้าไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูดได้ เจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร อืม ยาฟื้นฟูคุณภาพสูงเหล่านั้นจะได้มาอย่างง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร ? ทุกคนในพวกเขาไม่มีค่าในขณะที่ที่อยู่อาศัยของผู้อาวุโสที่เจ้ากล่าวถึงเป็นเพียงคำพูดที่ไร้เหตุผล แม้ว่าที่อยู่อาศัยของผู้อาวุโสจะปรากฏต่อหน้าเราในตอนนี้ เราก็อาจจะไม่สามารถเข้าไปได้” เสียงที่ค่อนข้างเยือกเย็นดังออกมาจากข้างนอกทันทีที่เจี้ยนเฉินพูดจบ ซีหยูก็เข้ามาในห้องอย่างเงียบ ๆ ขณะที่นางพูด นางสวมชุดหลวมสีขาวในขณะที่ใบหน้าที่สวยงามของนางค่อนข้างเย็นชา ดวงตาของนางใสกระจ่างเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ร่วงจ้องมองที่เจี้ยนเฉินค่อนข้างแหลมคมราวกับว่านางต้องการที่จะเข้าใจความลึกล้ำของเขาอย่างสมบูรณ์

ข้างหลังนางมีองครักษ์สองคนสวมชุดสีดำ พวกเขาทั้งสองมีความแข็งแกร่งที่ขอบเขตดั้งเดิมและพวกเขาจ้องมองที่เจี้ยนเฉินโดยไม่แสดงออกใด ๆ

“พี่ซีหยู ท่านก็มาด้วยหรือ?” โม่หยานรีบวิ่งไปข้าง ๆ แล้วแลบลิ้นของนางอย่างซุกซน

ซีหยูจ้องมองโม่หยานอย่างดุร้ายก่อนจะพูดกับเจี้ยนเฉิน “ไม่สำคัญว่าเจ้าเป็นใครหรือทำไมเจ้าถึงได้รับบาดเจ็บ โม่หยานช่วยให้เจ้ารอดชีวิต ดังนั้นข้าไม่ต้องการเห็นเจ้าทำร้ายนาง”

“แม่นางโม่หยานเป็นคนมีน้ำใจ อย่างไรก็ตาม ข้า เจี้ยนเฉินไม่ใช่คนที่ละเลยต่อคนที่แสดงความเมตตา ข้าจะไม่มีวันลืมความเมตตาที่เจ้าแสดงให้ข้าเห็น ถ้าข้ามีโอกาสในอนาคต ข้าจะตอบแทนมันอย่างแน่นอน ลาก่อน” เจี้ยนเฉินยกร่างที่หมดสติของเฉินเจี้ยนและกำลังจะออกจากตระกูลโม่

แม้ว่าเขาจะยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บและไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดี แต่เขาก็ยังมีความสามารถในการป้องกันตัวเอง หลังจากออกจากตระกูลโม่ เขาสามารถใช้พลังเซียนธาตุแสง เพื่อเร่งการรักษาของเขาและเขาจะฟื้นตัวได้เร็วกว่าในตระกูลโม่

“เฮ้อ เจ้ายังคงได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเจ้าจะจากไปได้อย่างไร ข้างนอกอันตรายมากและเจ้าอ่อนแอมาก มันจะยากมากสำหรับเจ้าที่จะอยู่รอดถ้าเจ้าจากไป” เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินต้องการจะจากไปอย่างไร โม่หยานไม่อนุญาตให้เขาไป นางยืนอยู่ตรงทางเข้าประตูและขวางทางด้วยแขนของนาง

“ในอดีต ท่านพ่อของข้าช่วยพี่สาวซีหยูจากข้างนอกและอีกไม่นานนางก็ทะลวงผ่านขั้นศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นหนึ่งในหกผู้อาวุโสของตระกูลโม่ เป็นเรื่องที่ทำให้ท่านพ่อได้รับคำชมจากปู่ทวด แม้ว่าข้าจะไม่นับว่าเจ้าสองคนจะโดดเด่นเท่าพี่สาวซีหยู ในตอนนี้ที่ข้าได้ช่วยเจ้าจากภายนอกหลังจากมีปัญหามากมาย แต่ข้าก็ยังทำสิ่งที่เหมือนกับท่านพ่อของข้าทำในอดีต นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าช่วยชีวิตใครบางคน ดังนั้นข้าจะให้เจ้าออกจากที่นี่ได้อย่างไร ? ” นางพูดอย่างเศร้า ๆ นางหดหู่มาก จากนั้นนางก็พูดกับซีหยูว่า “พี่สาวซีหยู เจ้าคิดว่าข้าไร้ประโยชน์จริง ๆ เหรอ ? เมื่อท่านพ่อช่วยชีวิตใครบางคนในอดีต เขาได้รับการยกย่องจากปู่ทวดหลายครั้ง แต่ตอนนี้ข้าได้ช่วยใครบางคน พวกเขากำลังรีบจากไปทันทีหลังจากฟื้นขึ้นมา”

ซีหยูมองดูโม่หยานและรู้สึกปวดหัว ก่อนที่โม่หยานจะเกิดในตระกูลโม่ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับตัวตนของนางในตระกูลโม่ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่นางเกิด นางบอกกับทุกคนในตระกูลโม่เกี่ยวกับต้นกำเนิดของซีหยู ด้วยปากอันกว้างของนางซึ่งโดยทั่วไปแล้วทุกคนในตระกูลก็รู้แล้ว