เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1721

ตอนที่ 1721: พร้อมที่จะเข้าสุสาน

ในไม่ช้าชายวัยกลางคนเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ห้องโถงนั้นว่างเปล่า มีเพียง 4 คนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวทั้งชายหญิงนั่งอยู่ในอากาศ พลังแห่งการมีอยู่ที่พวกเขาแสดงอยู่ในขั้นเทพ

“วายเนอร์เย่ขอคารวะท่านบรรพชนทั้งสี่คน” ชายวัยกลางคนคำนับต่อขอบเขตเทพทั้งสี่ เขาสุภาพมาก

“เสี่ยวเย่ มีข่าวเรื่องสุสานของราชาเทพปรากฏในแคว้นตงอัน ในฐานะผู้นำของตระกูล เจ้าได้ให้ความสนใจกับข่าวของโลกภายนอกตลอดเวลา ดังนั้นในแง่ของความรู้เรื่องสถานการณ์ปัจจุบัน เจ้าควรรู้มากกว่าเราที่ใช้เวลาไปกับการบ่มเพาะอย่างสันโดษ บอกเรามาว่าข่าวเป็นจริงหรือไม่ ? ” ขั้นเทพถาม

วายเนอร์เย่หน้าแดงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น เขายกมือขึ้นทันทีและพูดว่า “บรรพชน มันเป็นจริง ไม่ผิดพลาดใด ๆ เกี่ยวกับสุสานของราชาเทพ ตระกูลวายเนอร์ของเราจะต้องไปที่ตระกูลโม่โดยเร็วที่สุด เราไม่ควรเสียเวลาอีกต่อไป”

สีหน้าของขั้นเทพทั้งสี่เปลี่ยนแปลงไปเมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องดังกล่าว

ขั้นเทพทั้งสี่ต่างก็ให้ความสนใจ ความปรารถนาเริ่มเผาไหม้ในสายตาของพวกเขา “เสี่ยวเย่ เจ้าพูดว่าอะไร ? ข่าวสุสานของราชาเทพต้วนมู่นั้นเป็นความจริงแน่หรือ ? สุสานของราชาเทพซ่อนอยู่ในแคว้นตงอันของเราหรือไม่ ? เจ้ายืนยันเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ? ”

“ข่าวเรื่องสุสานขององราชาเทพต้วนมู่เป็นเรื่องจริง ท่านบรรพชนรีบมากับข้าทันที. ข้าจะบอกรายละเอียดที่แน่นอนแก่ท่านระหว่างทาง” วายเนอร์เย่พูดอย่างเร่งด่วน

ขั้นเทพทั้งสี่สงบลงอย่างรวดเร็ว และความปรารถนาในสายตาของพวกเขาก็ค่อย ๆ จางหายไป มันถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม พวกเขาพึมพำว่า “มันเป็นเรื่องจริง นั่นไม่ดีเลย ข่าวเรื่องสุสานนี้ทำให้เกิดความวุ่นวายทั่วทั้งแคว้น และแคว้นนี้เป็นสถานที่รวบรวมผู้คนทุกประเภท หลายคนมาจากเมืองต่าง ๆ หรือแม้แต่จากอาณาจักรอื่น พวกเขาจะกระจายข่าวอย่างแน่นอน สุสานของราชาเทพนั้นเพียงพอที่จะดึงดูดเหนือเทพ ยิ่งไปกว่านั้นมันยังเป็นสุสานของราชาเทพผู้ยิ่งใหญ่”

“กลุ่มอื่น ๆ ไม่สนใจว่าข่าวเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แม้ว่าจะได้รับความสนใจ แต่พวกเขาจะส่งคนไปตรวจสอบก่อน เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะมองเห็นความเป็นจริงของเรื่องจากข้อมูลชิ้นเดียว. เช่นนั้นแล้ว,เราควรคว้าโอกาสและเป็นคนแรก … ”

“ ถูกต้อง,เราต้องเป็นคนแรก. เร็วเข้า,อย่ารอช้า. เราควรรีบไปยังตระกูลโม่ในตอนนี้อย่างเร่งด่วน”

“เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เสี่ยวหยานยังไม่ได้กลับมา มิฉะนั้นตระกูลวายเนอร์ของเราจะแข็งแกร่งขึ้น เฮ้อ ข้าสงสัยว่าเสี่ยวหยานเป็นอย่างไรบ้างในขณะนี้ เขาเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุดในตระกูลวายเนอร์ของเรา เขาเข้าถึงราชาเทพขั้นต้นตอนที่ฝึกบ่มเพาะเพียงสามหมื่นปี และอีกห้าพันปีก็ถึงราชาเทพขั้นกลาง ตอนนี้มันก็เป็นเวลาเกือบหมื่นปีแล้วที่เขาออกเดินทางไป … ”

หลังจากนั้นขั้นเทพทั้งสี่ก็ออกจากตระกูลพร้อมกับวายเนอร์เย่ พวกเขาบินไปยังตระกูลโม่โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยตลอดทางวายเนอร์เย่ก็บอกทุกอย่างที่เขาได้เรียนรู้ตลอดหลายปีที่ผ่านมากับบรรพชนทั้งสี่ไปพร้อมกัน

…….

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถพาทุกคนเข้ามาในสุสานของราชาเทพต้วนมู่ได้ในเวลานี้ ผู้อาวุโสขั้นศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถใช้ข้อมูลในหยกเพื่อปกป้องพวกพ้องทั้งหมดของพวกเขา แต่สุสานของราชาเทพต้วนมู่นั้นอาจไม่ปลอดภัย เมื่อพวกเขาเจอกับอันตราย ทุกคนก็สามารถตายได้ เป็นผลให้พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะปล่อยให้ทุกคนออกไปหลบซ่อนตัวข้างนอก

“ท่านพ่อ, ท่านบรรพชน, พวกท่านออกไปกันหมด แล้วข้าจะทำยังไงดี ? พี่ซีหยู ข้าจะได้พบท่านในอนาคตอีกหรือไม่ ? ฮือ…” เสียงของโม่หยานดังขึ้นในตระกูลโม่ ปัจจุบันนางเกาะติดอยู่กับแขนของผู้อาวุโสขณะที่น้ำตาไหลริน นางไม่ต้องการให้พวกเขาไป นางกำลังเสียใจอย่างยิ่ง

“หยานเอ๋อ ฟังพ่อ หาสถานที่ซ่อนให้ดี พ่อและพี่สาวของเจ้า ซีหยู กำลังไปยังสถานที่ซึ่งอันตรายอย่างมากกับบรรพชน แม้แต่บรรพชนของเจ้าก็ยังไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ ตามความเป็นจริง มันเป็นไปได้ที่บรรพชนของเจ้าอาจจะต้องตายแม้ว่าจะแข็งแกร่งถึงระดับนั้น นี่คือเหตุผลที่เราไม่อยากพาเจ้าไปกับเรา” ผู้นำปลอบใจนางด้วยความลังเล เขาเองก็ฝืนใจเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าเขาจะยังสามารถได้พบหน้าลูกสาวอันเป็นที่รักของเขาอีกหรือไม่หลังจากพวกเขาแยกจากกันในวันนี้

แม้ว่าเขาจะเคยเข้าไปในสุสานของราชาเทพต้วนมู่สองสามครั้ง แต่เขาก็ยังรู้สึกหวาดกลัวต่อความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นข้างใน ถึงแม้ว่าโม่หยานจะต้องเสี่ยงต่อการถูกตระกูลอื่นจับตัวไปถ้าอยู่ข้างนอกนี่ แต่ก็ยังปลอดภัยกว่าการเข้าสู่สุสานของราชาเทพต้วนมู่

“เมื่อพวกท่านจากไป ข้าจะต้องอยู่คนเดียว แล้วข้าจะทำยังไง…” โม่หยานสะอื้นอย่างเจ็บปวดราวกับว่านางกลายเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง เนางรู้สึกหมดหนทางและไร้ที่พึ่ง

“โม่หยานไม่ต้องตกใจ หากพ่อของเจ้าจะไม่พาเจ้าเข้าไป ข้าจะพาเจ้าไปเอง” ในเวลานี้เสียงอันอบอุ่นดังขึ้น เจี้ยนเฉินเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม