เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1776

ตอนที่ 1776: กับดักวิญญาณ

“งูหลามยักษ์ตัวนี้จัดการได้ยากอย่างมาก ปรมาจารย์เฉินหลงเป็นผู้ชำนาญทักษะด้านค่ายกลที่เหนือกว่าจอมยุทธตามปกติและอยู่ในจุดสูงสุดของคนเหล่านี้ เขามีวิธีการมากมายและสามารถนำมาใช้ได้กับค่ายกลได้ทุกรูปแบบเพื่อจัดการข้า เขายังสามารถสร้างบางสิ่งที่ทรงพลังขึ้นมาได้อย่างแท้จริง” เจี้ยนเฉินคิด เขาไม่สนใจงูหลามยักษ์และบินเข้าไปหานางฟ้าเฮายู่

อย่างไรก็ตามงูหลามก็ไม่ได้ปล่อยเขาง่าย ๆ แม้ว่ามันจะมาจากค่ายกล แต่มันก็ฉลาดอย่างมาก เพียงการตวัดหางของมันทำให้เกิดภาพมัวและพุ่งโจมตีเข้ามาด้วยความเร็วสูง

ปัง !

หางของมันกระแทกเจี้ยนเฉินด้วยพลังที่มหาศาล มันทำให้เสื้อผ้าของเขากระจายเป็นชิ้น ๆ ร่างกายของเขากระเด็นออกไป ขณะที่ด้านหลังของเขามีรอยจ้ำเลือดปรากฏ

เจี้ยนเฉินจ้องมองอย่างเย็นชา เขาโคจรพลังบรรพกาลของเขาและอาการบาดเจ็บที่หลังของเขาก็หายเป็นปกติในระดับที่น่าเหลือเชื่อ มันสมานแผลได้ภายในพริบตา

“ช่างเป็นร่างกายที่แข็งแกร่งนัก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยเห็นร่างกายที่แข็งแกร่งขนาดนี้” ในขณะนี้ จิตวิญญาณที่แผ่ออกมาจากงูหลามก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ

อย่าไงก็ตาม ไม่นานหลังจากที่จิตวิญญาณก็พูดขึ้นอีกครั้ง “อะไร ! เป็นไปได้อย่างไร ? เจ้าฟื้นฟูเสร็จแล้ว ? ตาของข้าฝาดหรือไร ใช่ มันต้องตาฝาด ทำให้ข้าเห็นอะไรผิด ๆ การฟื้นฟูของเจ้าจะหายสนิทได้อย่างไร ? ข้าต้องตาฝาด มันอาจจะเป็นเพราะข้ามองไม่ดี เฮ้อ ข้านี่มันอ่อนแอลงจริง ๆ ถึงได้เห็นตาฝาดไป และมันก็เหมือนจริงอย่างมาก”

ตาของเจี้ยนเฉินหรี่ลง เขาจ้องมองงูหลามที่ถูกสร้างจากธงอาคมและมีแสงแว่บเล็ก ๆ ผ่านดวงตาของเขา ทันใดนั้นเขาก็พบว่างูหลามยักษ์ตัวนี้ไม่ได้เป็นแค่ค่ายกลปกติ มันมีวิญญาณที่ทรงพลังของงูหลามยักษ์อีกด้วย

เจี้ยนเฉินคิดว่านี่น่าจะเป็นวิญญาณขั้นเหนือเทพช่วงปลาย

“ความจริงคือมันเป็นกับดักวิญญาณ ? ” เจี้ยนเฉินพูดอย่างตกใจ เขาสามารถบอกได้แล้วว่าวิญญาณของขั้นเหนือเทพช่วงปลายนั้นถูกขังอยู่ในค่ายกลที่สร้างขึ้น ในเวลาเดียวกันมันดูเหมือนว่ามันจะเป็นวิญญาณที่เกิดจากค่ายกล

อย่างไรก็ตามจากคำพูดของเจี้ยนเฉิน ดูเหมือนจะทำให้วิญญาณที่อยู่ในค่ายกลขุ่นเคือง วิญญาณที่อยู่ในนั้นตะโกน “ข้าอยู่ในกับดักนี้แล้วมันทำไม ? ไอ้หนู ข้าบอกเจ้าได้เลย อย่าดูถูกคนที่อยู่ในกับดักนี้ แม้ว่าจะเป็นวิญญาณแต่มันก็มีศักดิ์ศรี”

“เจ้าถูกขังอยู่ในกับดักในค่ายกล แล้วเจ้าก็เป็นแค่หุ่นเชิดของปรมาจารย์เฉินหลง มันไม่ใช่ความตั้งใจจริง ๆของเจ้า ไปเถอะ ข้าไม่ต้องการสู้กับเจ้า” เจี้ยนเฉินพูดอย่างเย็นชา

“ห๊ะ ! ? ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เจ้าต้องการให้ข้าไป หืม ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะขวางทางเจ้า เจ้าจะทำอะไรได้ ? มาต่อสู้กับข้าสิ ถ้าเจ้ามีความสามารถ” วิญญาณตะโกนเสียงดัง

อีกด้าน นางฟ้าเฮายู่หลบการโจมตีของนายปรมาจารย์เฉินหลงอย่างฉิวเฉียด นางพยายามหลีกเลี่ยงการโจมตีแต่ละครั้งที่เฉียดผ่านตัวนางพร้อมกับกัดฟันแน่น นางยังอยู่ในสถานะการณ์ที่ล่มแหลมอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม นางยังคงสงบและไม่ได้ว้าวุ่นเลย นางพร้อมที่จะเผาผลาญวิญญาณของนางตลอดเวลา อย่างไรก็ตามราคาที่นางต้องจ่ายสำหรับการเผาวิญญาณของนางนั้นมากมายนัก นางไม่ต้องการทำเช่นนี้ เว้นแต่ว่านางไม่มีทางเลือก

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเย็นชาทันทีเมื่อเขาเห็นสถานการณ์อันตรายที่เกิดกับนางฟ้าเฮายู่ เพียงคิด ปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขาและมันก็เปล่งประกายด้วยจิตสังหารที่ท่วมท้นซึ่งแม้แต่ขั้นเหนือเทพก็ยังตกตะลึง

ไม่นานปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นปรมาจารย์เฉินหลงหรือขั้นเหนือเทพคนอื่น ๆ ซึ่งไล่ตามนางฟ้าเฮายู่ พวกเขาเพ่งความสนใจไปที่เจี้ยนเฉิน มีความกลัวปรากฏขึ้นในสายตาของพวกเขาและเตรียมพร้อมระแวดระวัง

ขั้นเหนือเทพทุกคนต่างก็กลัวปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉิน รวมไปถึงขั้นเหนือเทพช่วงปลาย แม้ว่าปราณกระบี่นี้จะไม่ทรงพลังมากพอที่จะสังหารขั้นเหนือเทพช่วงปลายได้เพียงการโจมตีเดียว แต่มันก็ยังเกิดบาดแผลปางตายได้

“สสารเลว นะ-นั่นคืออะไร ? จะ-เจ้าพยายามทำอะไร ? ถ้าเจ้าไม่อยากตาย ก็เก็บมันซะ….” วิญญาณที่อยู่ในกับดักพูดติดอ่างเล็กน้อย ทุกคนสามารถบอกได้เลยว่ามันกลัวปราณกระบี่ลึกซึ้งของเขาอย่างมาก