เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1777

ตอนที่ 1777: หนี

หลังจากที่ใช้ปราณกระบี่ลึกซึ้งเส้นที่สอง พลังวิญญาณของเจี้ยนเฉินก็หมดลงอย่างสิ้นเชิง เขาเวียนหัวและทำให้เขาควบคุมตัวเองยากขึ้น

เจี้ยนเฉินกัดลิ้นตัวเองและความเจ็บปวดก็หลั่งไหลออกมาทันที มันทำให้เขาได้สติ จิตสำนึกของเขากลับมาหลังจากที่วิงเวียนและเซื่องซึม

“กระบี่ต้าหลัว ! ”

“ทักษะกระบี่ไทยี่ ! ”

ความมุ่งมั่นปรากฏในดวงตาของเจี้ยนเฉินวาบผ่านดวงตาอย่างบ้าคลั่ง เขาใช้กระบวนท่าของเขาอย่างรวดเร็วในการส่งปราณกระบี่สองเส้นออกไป

ตูม ! ตูม !

ปราณกระบี่ทั้งสองเส้นของเจี้ยนเฉินปะทะเข้ากับพลังงานอีกสองเส้น แม้ว่าทักษะของเขาจะมีพลังพิเศษ แต่พลังของกฏกระบี่ทำให้เขาสามารถใช้ได้ ตอนนี้มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันไม่อาจเทียบได้กับการที่เขาปล่อยออกไปในสภาพที่สูงสุดของเขา หลังจากที่พลังวิญญาณของเขาเหือดแห้ง เป็นผลทำให้ปราณกระบี่อ่อนแอกว่าปกติ

เจี้ยนเฉินปล่อยปราณกระบี่ท่าที่สองพุ่งเข้าไปยับยั้งพลังทั้งสองเส้น แต่มันก็ไม่ช้าลงแม้แต่น้อย พวกมันพุ่งไปยังเจี้ยนเฉินแต่อ่อนแอลงเล็กน้อย

เจี้ยนเฉินโคจรพลังบรรพกาลในขณะที่เขาใช้การป้องกันของร่างบรรพกาลสูงสุด เขาใช้ร่างกายของเขามาขวางหน้านางฟ้าเฮายู่ที่บาดเจ็บ พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น เขาเหวี่ยงกำปั้นปะทะเข้ากับพลังงาน พลังบรรพกาลที่โอบล้อมหมัดของเขาทำให้เกิดพลังทำลายล้างอันมหาศาลขึ้น

มันยากมากสำหรับเขาที่จะใช้กฏของกระบี่กับขั้นเหนือเทพ ตอนนี้แม้ว่าพลังวิญญาณของเขาจะหมดลงแล้ว เขาได้ระเบิดกระบี่หิมะบินอาวุธเพียงหนึ่งเดียวของเขาไปแล้ว ตอนนี้เจี้ยนเฉินจึงเหลือเพียงแค่มือเปล่าเท่านั้น

การใช้กระบี่คู่ต่อหน้าขั้นเหนือเทพ มันจำทำให้ปัญหาของเขาเพิ่มมากขึ้น แม้ว่าจะเป็นไปได้ที่เหล่าเหนือเทพจะไม่อาจรู้จักกระบี่คู่นี้ เพราะราชาเทพหลายคนก็ไม่รู้จักพวกมัน แต่เขาก็กลัวว่าข่าวของเขาจะทำให้กระจายออกไปและจอมยุทธที่จดจำกระบี่ได้จะตามมาราวกับสายลม

เจี้ยนเฉินฟาดพลังงานทั้งสองเส้นอย่างแรง ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรงขณะที่มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด มันไหลออกมาราวกับน้ำ

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วจากความเจ็บปวดอย่างมาก ในขณธที่เขารู้สึกว่าเขาเกือบจะสูญเสียความรู้สึกทั้งหมดในมือของเขา ความมึนงงมาพร้อมกับความเจ็บปวดและมันทำให้เขาสงสัยว่าแขนของเขายังอยู่ดีหรือไม่

ในเวลาเดียวกัน กระแสพลังงานจากเหนือเทพอีกสี่เส้นก็มากระทบที่ร่างของเจี้ยนเฉิน เขากระอักเลือดออกมาทันทีและกระเด็นออกไป

ด้านหลังของเจี้ยนเฉินคือนางฟ้าเฮายู่ เขากระแทกนางทันทีและโดยปกติแล้วพวกเขาทั้งสองปลิวออกไปพร้อมกับกัน

อย่างไรก็ตามตอนนี้นางฟ้าเฮายู่กลับมาแล้ว แผนการของเจี้ยนเฉินก็ล้มเหลว เขาไม่อาจใช้มันได้อีกต่อไป เขารู้สึกไม่มั่นใจว่าจะหนีจากขั้นเหนือเทพพร้อมกับนางฟ้าเฮายู่ได้เลย

“เจ้าคิดอะไร ? ข้ากลับมาเพื่อช่วยชีวิตเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถหลบหนีการตามล่าของขั้นเหนือเทพมากกว่าโหลได้ ? ยิ่งไปกว่านั้นมีขั้นเหนือเทพช่วงปลายอยู่ในหมู่พวกเขา” นางฟ้าเฮายู่กล่าวอย่างประชดประชัน นางมาด้านหน้าเจี้ยนเฉินอย่างรวดเร็วและก่อนที่เขาจะตอบสนอง แขนของนางฟ้าเฮายู่ก็โอบเอวของเจี้ยนเฉิน ในเวลาเดียวกันนางก็เผาผลาญพลังงานของนางด้วยทักษะลับและดวงจันทร์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นทันที มันห่อหุ้มเจี้ยนเฉินและนางฟ้าเฮายู่พร้อมกับแสงสว่าง

แสงมันสว่างเป็นอย่างมากและไม่มีใครมองมันได้ตรง ๆ แม้แต่ขั้นเหนือเทพก็อดที่จะหลับตาหนีแสง แสงสว่างและหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมันหายไปดวงจันทร์ขนาดใหญ่ก็หายไปพร้อมกับนางฟ้าเฮายู่และเจี้ยนเฉิน

“โอ้ ไม่ เราทำให้เขาหนีไปได้…”

ขั้นเหนือเทพทั้งหมดสาบานว่าเขาจะตามหาในมิติที่ว่างเปล่าพร้อมกับใบหน้าที่มืดครึ้ม ความรู้สึกทางวิญญาณของพวกเขาปกคลุมพื้นที่ขณะที่พวกเขาค้นหาร่องรอยของทั้งสอง อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้

นับประสาอะไรกับร่องรอย พวกเขาไม่อาจหาพวกเขาในภูมิภาครอบ ๆ ด้วยความรู้สึกวิญญาณของเขา

เป็นที่แน่ชัดว่าเจี้ยนเฉินและนางฟ้าเฮายู่ได้หายไปจากภูมิภาคแล้วซึ่งพวกเขาสามารถปกปิดวิญญาณของพวกเขาได้ในเวลาสั้นๆ

ปรมาจารย์ท่านเฉินหลงบินมาจากที่ไกล ๆ พร้อมกับใบหน้าที่อืมครึม เขาจ้องมองไปยังจุดที่เจี้ยนเฉินและนางฟ้าเฮายู่ที่หายไปพร้อมกับความโกรธที่แผ่ออกจากร่างกายของเขา