เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1778

ตอนที่ 1778: รวมตัวอีกครั้ง

“น่าประทับใจ น่าประทับใจ เจ้าหนูนี่น่าประทับใจจริงๆ ข้าต้องเอาเขาเป็นแบบอย่างให้ดี เห็นได้ชัดว่าเขาไม่บ่มเพาะมานานนัก แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ช่างน่าทึ่งจริง ๆ ! เขาต้องเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง” กับดักวิญญาณที่ลอยอยู่ในระยะไกล ๆ พึมพำกับปรมาจารย์เฉินหลง “ปรมาจารย์เฉินหลงจริง ๆ แล้วท่านได้สร้างปัญหาให้กับตัวเองแล้วตอนนี้ เจ้าเป็นคนทำให้เขาขุ่นเคืองมากที่สุด”

วิญญาณทำท่าทางราวกับว่าเขาคิดอยู่เงียบ ๆ และพึมพำกับตัวเอง “จากสายตาของข้า ที่สามารถบอกถึงความลึกลับของโลกได้ เด็กคนนี้ไม่ได้บ่มเพาะมาเกินพันปี ไม่ ไม่ พันปียังนานเกินไป ควรจะไม่กี่ร้อยปีเท่านั้น แม้แต่ร้อยก็ยังนานเกินไป มันควรจะสั้นกว่านี้….”

“เจ้ากำลังจะบอกว่าเขาบ่มเพาะมาแค่ไม่กี่ร้อยปี ? ” ปรมาจารย์เฉินหลงอดไม่ได้ที่จะตอบสนองต่อคำชมที่เกินจริงของเจี้ยนเฉิน เขาพูดกับวิญญาณ

“ใช่ มันน่าจะสักร้อยปี มันไม่ควรเกินกว่านี้” วิญญาณพยักหน้าอย่างจริงจัง อย่างไรก็ตามในไม่ช้าเขาก็ตกตะลึง เขาพูดด้วยความประหลาดใจอย่างสมบูรณ์ “อืม ? เฉินหลง เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเด็กคนนี้บ่มเพาะมาราว 100 ปี ? เจ้ามองเห็นความลึกลับของโลกเหมือนกับข้างั้นหรือ ? ”

นายท่านเฉินหลังหัวเราะอย่างเหยียดหยาม เขาไม่ได้ใส่ใจกับวิญญาณที่อยู่ในกับดักอีกต่อไป ผนึกในมือของเขาก็เปลี่ยนไปและงูหลามยักษ์ขนาดใหญ่ก็กลายเป็นธงอาคมพร้อมกับค่ายกลที่หายไป ก่อนที่จะมาอยู่ในมือของเขา

“เฉินหลง ข้าไม่ได้บอกเจ้า เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเด็กนี่บ่มเพาะมาได้ราวร้อยปี ? “กระแสจิตที่อยู่ในธงอาคมสื่อออกมา

“ทะยานเป็นขั้นเหนือเทพภายในหนึ่งร้อยปี ? เจ้าคิดว่าข้าเชื่อคนง่ายด้วยคำพูดหลอกเด็กงั้นหรือ ? ” ปรมาจารย์เฉินหลงเย้ยหยัน เขาจ้องมองวิญญาณราวกับว่ามันเป็นตัวงี่เง่า และเพียงโบกมือธงอาคมก็หายเข้าไปในแหวนมิติ

…

เจี้ยนเฉินและนางฟ้าเฮายู่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ในภูเขาที่ทอดยาวออกไปหลายล้านกิโลเมตร พวกเขากินยารักษาและตอนนี้กำลังรักษาบาดแผล

แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะยืนหยัดต้านการโจมตีของขั้นเหนือเทพหลายคน แต่เขาก็ใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยามในการฟื้นฟูกลับคืนมาอยู่ในสภาพเดิมด้วยพลังของร่างบรรพกาล

เจี้ยนเฉินลืมตาหลังจากที่ฟื้นฟูเสร็จ เขาเห็นนางฟ้าเฮายู่นั่งอยู่ใกล้ ๆ และรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะฟื้นฟูให้คืนสภาพในเวลาสองสามวัน ทำให้เขาต้องนั่งอยู่ใกล้ ๆ และเอาโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่มออกมาจากแหวนมิติของเขา ก่อนที่จะเข้าไปข้างใน

“พี่ใหญ่ ในที่สุดท่านก็มาหาเรา เราไม่ได้เห็นท่านมานาน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเมื่อเจี้ยนเฉินเข้าไปในโถงศักดิ์สิทธิ์จันทร์แจ่ม เสี่ยวหลิงในชุดขาวเดินมาเกาะแขนเจี้ยนเฉินอย่างตื่นเต้น

เจี้ยนเฉินเหลือบไปมองและพบว่าทุกคนไม่ได้บ่มเพาะแล้ว พวกเขานั่งอยู่ในโถงขณะที่พวกเขาพูดคุยกับตระกูลโม่และตระกูลอันโด อย่างไรก็ตามทุกคนต่างก็มองมาที่เจี้ยนเฉินในตอนนี้

“มู่เอ๋อ เจ้าทะลวงถึงขั้นแลกเปลี่ยนช่วงปลายแล้ว ? ” สายตาของเจี้ยนเฉินจ้องมองไปที่ซางกวนมู่เอ๋อที่แต่งตัวด้วยชุดสีม่วงและเขาก็ยิ้มแย้มขึ้นทันที