เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1825

ตอนที่ 1825 : กระบี่บินสายรุ้ง

“ตัดลิ้นมันมาให้ข้า ข้าไม่อยากให้เขาพูดได้อีกต่อไป จากนั้นก็ตัดแขนตัดขาเขาและเอาตัวเขากลับมาที่ตระกูล ข้าต้องการให้เขารู้ซึ้งถึงผลลัพธ์จากการคุกคามข้า” หยางเทียสั่งการยาม

“ขอรับ นายน้อย ! ”

ยามพากันตอบกลับ สายตาพวกเขาแสดงความเย็นชาออกมาแล้วเริ่มเดินเข้าหาเจี้ยนเฉินเพื่อจับตัวเขา ทุกคนต่างก็ได้รับการฝึกมาอย่างดี พวกนั้นร่วมมือกันได้อย่างรู้ใจกัน ชัดเจนแล้วว่าพวกนั้นเคยทำเรื่องแบบนี้มาหลายครั้ง

แต่ตอนที่มือกำลังจะจับตัวเจี้ยนเฉิน มันก็มีแสงสีขาวส่องประกายขึ้นมา

แสงสีขาวนี้เล็กขนาดเท่ากับนิ้วมือแต่มันปรากฏขึ้นมาด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ด้วยความแข็งแกร่งขั้นแลกเปลี่ยนช่วงสูงสุดนั้นไม่อาจจะรับรู้ได้ถึงการปรากฏตัวของแสงสีขาวนี้ได้ก่อนมันจะหายไป

ต่อมายามทุกคนต่างก็รู้สึกเจ็บจนบีบหัวใจจากที่แขนของตน พวกนั้นพากันร้องเสียงหลงออกมา

เลือดได้พุ่งออกมาราวกับน้ำพุจากไหล่ของพวกเขา ยามพวกนั้นต่างก็เสียแขนไปโดยไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ตาของคนบนชั้นสองเบิกกว้าง พวกเขามองไปที่ยามซึ่งเสียแขนไปด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ พวกเขาต่างก็ตกตะลึง ในเวลาเดียวกันพวกเขาต่างก็พากันรู้สึกสับสนและสงสัยขึ้นมา

พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งแต่อย่างใด นอกจากหญิงสาวที่ชื่อรั่วรั่วซึ่งอยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงต้นแล้ว คนอื่น ๆ เป็นแค่เพียงขั้นแลกเปลี่ยน พวกเขาไม่อาจจะรับรู้ได้ถึงการปรากฏขึ้นมาของแสงสีขาวได้เลย

ผลก็คือพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายามเหล่านั้นเสียแขนไปได้ยังไง

พวกเขาเห็นแค่ยามยื่นมือเข้าไปหาเจี้ยนเฉิน แต่ก่อนที่แขนจะเหยียดออกไปได้สุด แขนเหล่านั้นก็ถูกขาดออกจากตัวทันที แขนเหล่าพวกนั้นตกลงที่พื้น มันประหลาดอย่างมาก

มีแค่หญิงสาวที่ชื่อรั่วรั่วที่รับรู้ได้ถึงแสงสีขาวที่ส่องประกายจากความแข็งแกร่งขั้นศักดิ์สิทธิ์ของนาง สายตาของนางเต็มไปด้วยความตะลึง นางจ้องมองเจี้ยนเฉินตาไม่กระพริบ เขายังยืนนิ่งอยู่กับที่และดูใจเย็นดังเดิม

นางเองก็ไม่เห็นว่าเจี้ยนเฉินนั้นทำอะไรลงไป เจี้ยนเฉินไม่ได้ขยับนิ้วเลยแม้แต่น้อยจากที่นางเห็นมา แต่นางก็แน่ใจว่าแขนของยามที่ขาดไปนั้นเป็นเพราะเจี้ยนเฉิน

ยามพากันหน้าซีดและร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เสียงพวกเขาดังสนั่นจนคนด้านนอกร้านก็ยังได้ยินมันอย่างชัดเจน

เจี้ยนเฉินขมวดคิ้ว “หากพวกเจ้าอยากร้อง งั้นก็ลงไปที่ชั้นล่างเสีย อย่าขวางทางข้าซื้อกระบี่” เมื่อพูดจบ เจี้ยนเฉิน ก็ได้เตะออกไปโดยไม่ปราณี ทำให้ยามกระเด็นออกไปนอกหน้าต่าง พวกนั้นตกลงไปที่ถนนนอกร้านอย่างแรง

ท่าทีของเขาทำให้เจ้าหน้าที่สาวหน้าซีด นางคิด “ข้าจบสิ้นแล้ว คนผู้นี้เพิ่งหาเรื่องตระกูลหยาง ตระกูลหยางไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่ แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับข้า แต่ข้าก็เป็นคนที่พาเขามาที่ชั้นสอง แม้แต่ข้าก็อาจจะหลีกเลี่ยงการลงโทษจากตระกูลหยางไปไม่ได้”