เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1897

ตอนที่ 1897: เจี้ยนเฉินกลับมา

คำพูดของไคยะทำให้ปรมาจารย์เฉินหลงประหลาดใจเล็กน้อย ดวงตาชราของเขาสั่นไหวขณะที่เขาจ้องมองไคยะอย่างไม่สบายใจ สีหน้าของเขาดูแปลกไป หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเบา ๆ พร้อมกับมีท่าทีสับสน

ในขณะที่เขาเห็นไคยะ เขาได้สัมผัสกับความคุ้นเคยที่ไม่รู้จัก

มันไม่รู้เพราะเขาไม่มั่นใจว่าเขาไม่เคยหญิงสาวคนนี้มาก่อนหรือไม่ แม้ว่าเขาจะไม่สนใจกับข้อเท็จจริงที่ว่าเฉินหลงไม่เคยมีมิตรแท้เลยมาตั้งแต่ที่เขาเริ่มบ่มเพาะ ไคยะเองก็อ่อนแอ นางเป็นเพียงเซียนจักรพรรดิ แม้ว่าเขาจะเห็นนางในอดีต เขาก็จำนางไม่ได้ ในสายตาของเขา คนอย่างนางเป็นได้แค่มด

ตามธรรมชาติมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยจากมด

นั่นเป็นสาเหตุที่แปลกประหลาด เขาไม่เพียงแต่รู้สึกความคุ้นเคย แต่ไคยะเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงมันแต่ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกับคำพูดที่นางพูดกับเขา

ปรมาจารย์เฉินหลงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงครุ่นคิดมากขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นส่วนที่เติมเต็มความไม่อยากจะเชื่อของเขาคือวิญญาณในกับดักก็คิดแบบนี้เช่นกัน เป็นผลทำให้เรื่องนี้มีความซับซ้อนอย่างมาก

“เจ้าเป็นใครกัน ? ” ปรมาจารย์เฉินหลงถามขณะที่จ้องมองไคยะ

ในเวลานั้นแม้กระทั่งเขาที่เป็นขั้นเหนือเทพช่วงปลายก็ยังสับสน

“ข้าชื่อไคยะ” ไคยะจ้องมองปรมาจารย์เฉินหลงพร้อมกับจ้องมองแหวนมิติบนนิ้วของเขาเป็นครั้งคราว ความอยากรู้อยากเห็นปรากฏอยู่ในแววตาของนางขณะที่นางถาม “ยังมีบางสิ่งที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยในแหวนมิติของท่าน ความรู้สึกนี้…มันเหมือนกับความรู้สึกที่ท่านมีต่อข้า”

คำพูดของไคยะทำให้ปรมาจารย์เฉินหลงตะลึง ดวงตาชราของเขาเบิกกว้างทันทีที่เขามองไคยะด้วยความตกใจและไม่เชื่อ

โดยธรรมชาติเขารู้ว่าไคยะรู้สึกอย่างไรกับแหวนมิติของเขา แน่นอนว่ามันเป็นเพราะวิญญาณในกับดักที่อยู่ในค่ายกลที่สามารถบอกอนาคตได้

“ผู้หญิงคนนี้รู้ได้อย่างไรว่ามีบางสิ่งในแหวนมิติของข้า ? ไม่เพียงนางจะเป็นแค่เซียนจักรพรรดิที่อ่อนแอ แม้แต่ราชาเทพก็ยังไม่อาจทำได้” ปรมาจารย์เฉินหลงพยายามสงบสติอารมณ์ขณะที่เขาสนทนากับวิญญาณอย่างลับ ๆ

“เฒ่าเฉินหลง อย่าถามข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่จริงข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อน นางเป็นเหมือนกับเมฆหมอก” วิญญาณในกับดักพูด

ปรมาจารย์เฉินหลงยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะสงบลง เขาจ้องไคยะด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความรู้สึกที่คุ้นเคยกับไคยะมีมากขึ้นและส่งผลต่อตัวของเขาอย่างไม่รู้ตัว มันทำให้ความคิดเห็นของปรมาจารย์เฉินหลงที่มีกับไคยะเปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆ

ปรมาจารย์เฉินหลงเชิญไคยะให้นั่งลง เขาไม่ได้วางท่าใด ๆ ในฐานะเหนือเทพและพูดคุยกับไคยะแทนด้วยท่าทีรู้จักกัน พวกเขาเหมือนกับสหายเก่าที่หวนถึงอดีต

“แม่นางผู้นี้ชื่อไคยะ ? นางเป็นใคร ? ข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อน ทำไมข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยกับนางนัก” วิญญาณในกับดักพึมพำอย่างไม่หยุดจากภายในแหวนมิติ ขณะเฉินหลงและไคยะคุยกัน เขาเกาหัวแต่ก็ไม่อาจคิดได้ว่ามันเพราะเหตุใด