เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1898

ตอนที่ 1898: คนจากสำนักจิตวิญญาณปฐพี

“โอ้ แย่แล้ว เจี้ยนเฉินพบเจ้าแล้ว เขาทรงพลังอย่างมาก เฒ่าเฉินหลง ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้ามีพลังพอที่จะฆ่าเจี้ยนเฉินหรือหลบหนีจากเขาในอดีต แต่ตอนนี้เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขาเลย”

“เขาเป็นอัจฉริยะที่ทรงพลังจริง ๆ ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว”

วิญญาณในกับดักบ่น เสียงของมันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แม้ในมุมมองของโลกเซียนทั้งใบ ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่มีพรสวรรค์เช่นเจี้ยนเฉิน

อย่างไรก็ตามวิญญาณในกับดักนั้นขมวดคิ้วไม่นานหลังจากนั้น “แต่มันไม่สมเหตุสมผล ข้าเห็นโอกาสรอดของเจ้าจริง ๆ ในแคว้นตงอัน ทำไมเจ้าถึงเผชิญหน้ากับเจี้ยนเฉินตอนนี้ โอกาสรอดของเจ้าจะมีได้อย่างไรในเมื่อเจ้าเจอเจี้ยนเฉินแล้ว ? ”

“การคาดเดาของเจ้าแม่นยำทุกครั้ง แต่เจ้าเดาผิดมากเลยในครั้งนี้ อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แม้ว่าความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินจะเพิ่มขึ้นมากในช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ข้าก็ไม่กลัวเขา” ปรมาจารย์เฉินหลงกล่าว พลังงานดั้งเดิมที่ทรงพลังของขั้นเหนือเทพช่วงปลายถูกรวบรวมอย่างลับ ๆ ภายในร่างกายของเขามันปั่นป่วนราวกับแม่น้ำขนาดใหญ่

ไคยะยืนอยู่ด้านหน้าของเขาโดยไม่รู้อะไร นางสงสัยและสับสนเมื่อเห็นว่าปรมาจารย์เฉินหลงมีอาการฉุนเฉียวกระทันหัน เขายังนำป้ายอาคมและค่ายกลของเขาออกมา

เมื่อนางจะถามเขากับเรื่องนี้ การปรากฏตัวที่ทรงพลังก็ลงมาจากท้องฟ้าอย่างกะทันหัน มันทำให้สีหน้าของทุกคนในโรงเตี๊ยมเปลี่ยนไปอย่างมาก แม้แต่ค่ายกลที่ปกป้องโรงเตี๊ยมก็พังทลายราวกับว่ามันถูกกระแทกด้วยสิ่งหนัก ทำให้มันแตกออกจากการปรากฏตัวอันใหญ่โตนี้

บอลแสงที่สว่างราวกับดวงอาทิตย์ถูกยิงออกมาจากระยะไกล มันเคลื่อนที่เร็วปานสายฟ้า มันเกินกว่าที่ขั้นเทพจะมองเห็นได้ มีเพียงขั้นเหนือเทพเท่านั้นที่สัมผัสถึงมันได้

ในเวลาสั้น ๆ แสงสว่างได้กลายเป็นเส้นจนมาถึงโรงเตี๊ยมที่ไคยะอยู่

ไคยะเห็นเพียงแสงแว่บและมีชายผิวขาวคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าของนางราวกับว่าเขาหายตัวมาที่นี่ทันที เขายืนหันหลังให้กับนางโดยอยู่ระหว่างปรมาจารย์เฉินหลงกับนาง

“เจี้ยนเฉิน ! ” ไคยะสามารถจำแผ่นหลังที่คุ้นเคยได้ทันทีและนางก็รู้สึกแปลกใจมาก

“ไคยะ เจ้ากลับไปที่ตระกูลก่อน ที่นี่ไม่ปลอดภัย” เจี้ยนเฉินกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง เขาพูดเบา ๆ แต่เขาก็ยังจ้องมองปรมาจารย์เฉินหลงอย่างใกล้ชิด เขาระมัดระวังมาก

เขาไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างไคยะและปรมาจารย์เฉินหลง เขารู้เพียงว่าเขาไม่สามารถโจมตีปรมาจารย์เฉินหลงทั้งที่ไคยะยังอยู่ข้าง ๆ ได้ ไคยะคงไม่อาจทนกับแรงกระแทกจากการต่อสู้ระหว่างขั้นเหนือเทพทั้งที่เป็นเซียนจักรพรรดิได้

“ปรมาจารย์เฉินหลง เจ้ามีพลังของขั้นเหนือเทพ เจ้าไม่ควรจะจับตัวประกันที่อ่อนแอเพื่อขู่ข้า” เจี้ยนเฉินจ้องมองปรมาจารย์เฉินหลงขณะที่เขาตะโกน ตอนนี้เขากังวลมากว่าปรมาจารย์เฉินหลงจะโจมตีเขาก่อน เขาไม่กลัวปรมาจารย์เฉินหลงด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ความจริงภายใต้ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์เฉินหลงก็ไม่อาจทำลายค่ายกลได้

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของไคยะที่อยู่ข้างเขาได้ ถ้าไคยะเป็นขั้นเทพ เจี้ยนเฉินก็คงไม่กังวลมากเพราะขั้นเทพสามารถป้องกันแรงกระแทกจากการต่อสู้ได้ อย่างไรก็ตามไคยะเป็นเพียงเซียนจักรพรรดิเท่านั้นในตอนนี้

เซียนจักรพรรดิไม่ต่างไปจากมนุษย์ธรรมดาต่อหน้าขั้นเหนือเทพ

“หึ เจี้ยนเฉินเจ้าคิดว่าตัวเองสูงส่งนักงั้นหรือ ? ” ปรมาจารย์เฉินหลงแค่นเสียง

“ใช่แล้ว เด็กน้อย เจ้าคิดว่าตัวเองสูงส่งสินะ แม้ว่าเจ้าจะเป็นอัจฉริยะ แต่เจ้าก็ไม่มีสิทธ์ที่จะกล่าวหาว่าปรมาจารย์เฉินจะจับตัวคนเพื่อข่มขู่เจ้า แม้ว่าตาเฒ่าเฉินหลงจะเป็นคนไม่ดี แต่อย่างน้อยเขาก็ภูมิใจในตัวตนของตัวเอง” วิญญาณในกับดักกล่าว เสียงของมันลอยออกมาจากป้ายอาคม

ไคยะรู้สึกถึงความเป็นศัตรูของเจี้ยนเฉินจากคำพูดของปรมาจารย์เฉินหลง นางไม่สนใจว่าจะเป็นการกระตุ้นเจี้ยนเฉินและยืนอยู่ระหว่างทั้งสองคน นางพูดกับเจี้ยนเฉินว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้ากำลังทำอะไร ? ปรมาจารย์เฉินหลงเป็นสหายของข้า ทำไมเขาถึงต้องจับตัวข้าเพื่อข่มขู่เจ้า ? เจ้าเข้าใจผิดแล้ว”

ไคยะพลันตระหนักว่าอาจมีการผิดใจกันระหว่างเจี้ยนเฉินและปรมาจารย์เฉินหลง

“เจ้าพูดอะไรนะ ? สหายงั้นหรือ ? ” เจี้ยนเฉินจ้องไปที่ไคยะด้วยความตกใจและเขาสงสัยว่าเขาจะหูฝาด