เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1940

ตอนที่ 1940 : ร่างหยินสวรรค์และร่างวิถีแรกกำเนิด

“ปัญหานั้นไม่อาจจะแก้ไขได้ถึงแม้ว่าเจ้าจะกังวลก็ตาม ทำไมเจ้าไม่ใจเย็นลงก่อนและใช้เวลาไปกับการบ่มเพาะเพื่อที่เจ้าจะได้เพิ่มความแข็งแกร่งให้ได้มากที่สุด ? ยังไงซะแม้ว่าเจ้าจะกลับไปที่ภาคใต้ได้ แต่ด้วยความแข็งแกร่งที่มีตอนนี้ เจ้าก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก เมื่อมันมีราชาเทพเล็งเป้าหมายไปที่สหายของเจ้า เจ้าก็ไม่อาจจะทำอะไรได้” นางฟ้าเฮายู่พูดขึ้นมาด้วยความกังวล

แม้ว่านางจะอยู่ขอบเขตตั้งต้นแต่นางก็ไม่ได้ถือตัวต่อหน้าเจี้ยนเฉินเลยแม้แต่น้อย

“เจ้ามีแก่นต้นไม้และแกนอสูรขั้นราชาเทพอยู่ไม่ใช่รึไง ? ข้าดึงพิษมันออกมาได้ หากเจ้าดูดซับพลังจากมันมา พวกมันก็น่าจะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเจ้าได้อย่างมาก “

เป็นธรรมดาที่เจี้ยนเฉินจะไม่ลังเล เขาเอาแก่นออกมาจากแหวนมิติและส่งพวกมันทั้งหมดให้กับนางฟ้าเฮายู่

“นี่คือแหวนมิติ 2 วงจากนังคณิกานั่น เมื่อนางตกเป็นเชลยแล้ว ของพวกนี้จึงตกเป็นของเจ้า” นางฟ้าเฮายู่ส่งแหวนมิติทั้งสองวงให้กับเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินมองเข้าไปในแหวนมิติ สุดท้ายเขาก็รับมาอันหนึ่งและพูดขึ้นว่า “นี่เป็นของราชาเทพที่ข้าได้ฆ่าไป มีของมากมายอยู่ แหวนมิติของหย่าซีเหลียนนั้นน่าจะเป็นของเจ้า เจ้าคงต้องการทรัพยากรในการบ่มเพาะเช่นกัน”

นางฟ้าเฮายู่ยิ้มออกมา “ที่ตั้งของโถงเทพจันทรานั้นตั้งอยู่ห่างจากที่ราบเมฆาอย่างมาก ข้าต้องเดินทางผ่านหลายที่ในโลกเซียนเพื่อจะไปที่นั่น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทดแทนเหรียญผลึกทั้งหมดที่ข้าต้องใช้ในการเดินทางด้วยของที่ได้มาจากราชาเทพ เจ้าน่าจะเก็บแหวนมิตินี้ไว้แทน ของที่ราชาเทพมีนั้นไม่ได้สำคัญอะไรต่อข้า ยิ่งกว่านั้นเจ้าคิดว่าข้ามายังจักรวรรดิเสิ่นเตาเพื่อเล่นสนุกหรือ ? ข้ามาที่นี่เพราะคำขอของน้องสาวเทียนซวง ข้ามาเพื่อช่วยนางจัดการกับศัตรูคนหนึ่ง เมื่อเรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้ว พวกนั้นก็จะให้เหรียญผลึกห้าสีกับข้า” นางฟ้าเฮายู่มองไปที่ เจี้ยนเฉิน ก่อนที่จะพูดต่อ “ข้าคงต้องออกจากที่ราบเมฆาไปเร็ว ๆ นี้”

“ท่าทางศัตรูน่าจะแข็งแกร่งสินะ ? เห็นได้จากจักรวรรดิเสิ่นเตานั้นไม่อาจจะจัดการกับพวกเขาได้” เจี้ยนเฉิน ถาม

นางฟ้าเฮายู่ไม่ได้ตอบตามตรง “ขั้นอสงไขยช่วงสูงสุดนั้นไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่าจะมีพวกขอบเขตตั้งต้นมากกว่าหนึ่งคนในจักรวรรดิเสิ่นเตา แต่การจัดการกับศัตรูเช่นนี้ก็จะทำให้เกิดการสูญเสีย “

หลังจากนั้นนางฟ้าเฮายู่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากห้องไป ตอนที่เดินออกไปนั้นนางก็ได้พูดขึ้นว่า “ข้าจะไปดึงพิษจากแก่นพวกนี้ออก เจ้าไม่ควรขลุกตัวอยู่แต่ในนี้ นี่คือเมืองหลวงของจักรวรรดิเสิ่นเตา ของหายากในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนนั้นมีอยู่มากมายที่นี่ ลองออกไปดูสิแล้วเจ้าอาจจะได้อะไรติดมือกลับมา” ตอนที่นางออกจากห้องโถงไป นางฟ้าเฮายู่ก็คิดบางอย่างออก นางหยุดและหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ใช่สิ เจ้าจำองค์หญิง 2 คนได้รึไม่ ? ร่างกายของพวกนางค่อนข้างพิเศษ หนึ่งในนั้นมีร่างหยินสวรรค์ ส่วนอีกคนมีร่างวิถีแรกกำเนิด ถ้าพวกนางเติบโตได้อย่างสมบูรณ์ งั้นอนาคตของพวกนางคงไร้ขีดจำกัด ถ้าเจ้าดูแลพวกนางให้ดี เจ้าก็จะได้ผลประโยชน์อย่างมาก การบ่มเพาะของเจ้าจะเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำไมเจ้าไม่ลองคิดเรื่องนี้ดู ? หากเจ้าตกลง ข้าจะเป็นแม่สื่อให้และขอจักรพรรดิให้เจ้าแต่งงานกับพวกนาง “

เจี้ยนเฉินยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “นางฟ้าเฮายู่ เจ้ามายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ ข้าไม่ได้คิดอะไรกับองค์หญิงทั้งสอง แม้ว่าร่างกายพวกนางจะพิเศษ แต่ข้าก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพวกนางในเส้นทางการบ่มเพาะของข้า”

นางฟ้าเฮายู่กระพริบตาและยิ้มออกมา “ลองคิดดูดี ๆ ไม่มีใครบอกถึงร่างกายของพวกนางได้ แม้แต่เทียนซวงก็รับรู้ถึงมันไม่ได้ ถ้าเจ้าได้มันมาตอนนี้ มันก็มีโอกาสอย่างมากที่จะสำเร็จ ข้าจะกล่อมจักรพรรดิให้เอง ถ้าเจ้ายังมัวโยกโย้และมีพวกขั้นบรรพกาลรู้เรื่องนี้เข้า เจ้าคงหมดโชค” เมื่อพูดจบ นางฟ้าเฮายู่ ก็ได้ออกจากห้องโถงไป

เจี้ยนเฉินหมดคำพูด เขาทำการค้นแหวนมิติทั้งสองที่ได้มาก่อนที่ตาจะเป็นประกายขึ้น หลังจากที่ลังเลเล็กน้อย เขาก็ได้ออกจากพระราชวังพร้อมกับแหวนมิติทั้งสองวง

นางฟ้าเฮายู่พูดถูก หากเขายังกังวลแบบนี้ต่อไป มันก็ไร้ประโยชน์ตราบใดที่ภาคเหนือถูกผนึกเอาไว้ เขาสามารถใช้เวลาช่วงนี้เพื่อทำบางอย่างที่มีประโยชน์แทนได้

“เมื่อความแข็งแกร่งของข้าเพิ่มขึ้น กระบี่สายรุ้งก็คงจะไม่เพียงพอสำหรับข้า หากข้าหาวัตถุเซียนระดับสูงที่เหมาะกับข้าได้ มันคงได้เวลาเปลี่ยนกระบี่อีกแล้ว อีกอย่างแล้วตระกูลเทียนหยวนก็น่าจะมีขั้นเหนือเทพเพิ่มขึ้น ดังนั้นข้าน่าจะหาวัตถุเซียนระดับสูงให้กับพวกเขาด้วย วัตถุเซียนระดับสูงสุดนั้นแทบจะไม่มีอยู่ในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนและของระดับสูงก็ยังหายากอย่างมาก มันไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก เมืองหลวงของจักรวรรดิเสิ่นเตาน่าจะมีวัตถุเซียนระดับสูงมากกว่า ข้าสามมารถซื้อมันที่นี่เพื่อคนในตระกูลได้ มันน่าจะมีวัตถุเซียนระดับสูงขายกันที่นี่ “

เมื่อคิดแบบนั้น เจี้ยนเฉินก็ได้ออกจากพระราชวัง เขาเดินไปทั่วเมืองหลวงด้วยตัวเอง

เขาถือแผนที่ไว้ในมือ มันมีคำอธิบายร้านค้าทุกร้านไว้ชัดเจนซึ่งบ่งบอกว่าขายของแบบไหนและเป็นขององค์กรไหน

เป็นธรรมดาที่เจี้ยนเฉินรู้ว่าเมืองหลวงนี้จัดการแข่งขันต่อสู้กันอยู่แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาถือแผนที่ที่ได้มาจากชายแก่ที่เขาไม่รู้จักในพระราชวังก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาดูภายนอก

เจี้ยนเฉินค้นหาอยู่หลายร้านตลอดทั้งวัน เขาใช้เวลาไปกับการซื้อวัตถุเซียนระดับสูงไปหลายสิบชิ้นและวัตถุเซียนระดับสูงสุด 3 ชิ้น เขาใช้เหรียญผลึกไปจำนวนมหาศาล

แค่วันนั้นวันเดียว เจี้ยนเฉินก็ใช้เหรียญผลึกไปมากกว่าที่เขาได้มาในช่วงเวลาที่อยู่ในโลกเซียน