เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 1952

ตอนที่ 1952 : ผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียน

“ขอบเขตตั้งต้น ? ” ห้วยอันแค่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา เขาได้ตะโกนออกมา “ข้าคงต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดีและดูว่าใครกันที่กล้ามาขัดขวางลัทธิปิศาจชั้นฟ้า มันไม่ได้เสียหายอะไรแม้ว่าเราจะแพ้ในการต่อสู้กับคนผู้นั้น แต่ลัทธิปิศาจชั้นฟ้าของเรานั้นไม่มีทางมองข้ามเรื่องที่ขอบเขตตั้งต้นลดตัวมาจัดการกับราชาเทพ เราจะต้องตรวจสอบเรื่องนี้”

ห้วยอันมองไปที่ราชาศักดิ์สิทธิ์และพูดขึ้น “ ปิงเทียน ปล่อยตัวหย่าซีเหลียนซะ ! ”

ปิงเทียนยิ้มและพูดขึ้นมาว่า “ห้วยอัน ดูจากที่เจ้ากังวล หย่าซีเหลียนคงสำคัญต่อเจ้า”

ตอนที่เขาพูด ราชาก็กดมือลงหนักกว่าเดิม กฎของขอบเขตตั้งต้นอัดแน่นพร้อมกับที่เขาขู่ต่อไปว่า “มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะปล่อยนางไป ลัทธิปิศาจชั้นฟ้าของเจ้านั้นต้องถอยไปตอนนี้”

“ถอย ? เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว” ห้วยอันพูดขึ้นมาด้วยความเย็นชา สายตาที่เย็นชาและอาฆาตนั้นมองไปที่เจี้ยนเฉิน

ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่อยู่ขอบเขตตั้งต้นอยู่เบื้องหลังเจี้ยนเฉินนั้นจับกุมตัวหย่าซีเหลียนเอาไว้ ห้วยอันต้องมาเจรจาด้วยรึ ?

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจี้ยนเฉิน

“ข้าไม่มีทางปล่อยเจี้ยนเฉินผู้นี้ไปได้ แม้ว่าเข้าจะมองข้ามปัญหาที่เขาจะสร้างเมื่อเขาเติบโตขึ้นมา แต่สิ่งที่เขาทำกับหย่าซีเหลียนก็ไม่อาจจะยกโทษให้ได้” ห้วยอันเก็บความแค้นไว้ในใจ

ตอนนั้นเขาโกรธจนไม่ได้สนใจปิงเทียนและคิดจะฆ่าเจี้ยนเฉินโดยตรง แต่หย่าซีเหลียนอยู่ในกำมือของปิงเทียน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าหุนหัน

“ในเมื่อลัทธิปิศาจชั้นฟ้าไม่คิดจะถอย ข้าคงได้แต่ลดตัวเพื่อไปฆ่าผู้บัญชาการกองทัพที่เจ็ดด้วยตัวเอง ด้วยการทำแบบนั้น ความแข็งแกร่งของลัทธิเจ้าก็จะลดลงไป” ราชาศักดิ์สิทธิ์พูดขึ้นมา น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต

เขาคือคนที่ฆ่าคนได้โดยไม่ลังเล เมื่อหาบทสรุปร่วมกันไม่ได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิตหย่าซีเหลียน !

“ หยุด ! ”

ตอนที่ปิงเทียนจะฆ่าหย่าซีเหลียน ห้วยอันก็ได้ตะโกนออกมา

ปิงเทียนยังคงแสดงท่าทีเฉยเมย กฎได้อัดแน่นรอบมือที่กดอยู่บนหัวของหย่าซีเหลียน

“ห้วยอัน เจ้าคิดดีรึยัง ? ” -ปิงเทียนถามพร้อมกับมองไปที่ห้วยอัน

“ปิงเทียน ข้าพูดตามใจจริง เจ้าฆ่าหย่าซีเหลียนไม่ได้ เพราะหากเจ้าทำแบบนั้น อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนของเจ้าจะต้องถูกกำจัด มันเพราะหย่าซีเหลียนนั้นคือศิษย์สายตรงของหนึ่งในแปดผู้อาวุโส ผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียน ในเวลาเดียวกันนางก็เป็นศิษย์เพียงคนเดียว เจ้าน่าจะเดาได้ว่านางสำคัญต่อผู้อาวุโสเพียงใด” ห้วยอันตะโกนออกมา

“ผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียน ? ” ปิงเทียนขมวดคิ้ว ความเข้าใจที่เขามีต่อลัทธิปิศาจชั้นฟ้านั้นจำกัดแค่สาขาที่ราบเมฆา ชัดเจนแล้วว่าผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียนคือแปดผู้อาวุโสที่เหนือกว่าขีดจำกัดในที่ราบเมฆานี้

“ข้าไม่คิดว่านางจะเป็นศิษย์สายตรงของผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียนได้ เราไม่อาจจะฆ่าหย่าซีเหลียนได้เพราะไม่มีใครในภาคใต้ที่เป็นคู่มือของ ผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียนได้ นอกจากจักรวรรดิตะวันโลหิตรวมถึงเราด้วย “

ตอนนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของราชาศักดิ์สิทธิ์

ราชารู้ว่าเสียงนี้มาจากไหน เขาคือบรรพชนขอบเขตตั้งต้นของราชวงศ์จักรวรรดิจันทราสวรรค์ เขายังอยู่ในราชวงศ์ ต้องขอบคุณวิญญาณที่แข็งแกร่งของเขาจึงทำให้เขาสื่อสารกับราชาได้แม้ว่าจะอยู่ห่างกันก็ตาม

ราชาคิดอย่างถี่ถ้วนและบอกกับห้วยอัน “นางเป็นศิษย์ผู้อาวุโสแล้วไงกัน ? ยังไงก็ต้องมีการสูญเสียหากกองทัพสองฝ่ายปะทะกัน ถ้าผู้อาวุโสจิ้งจอกเซียนนั้นกล้าจะมาที่นี่ เจ้าคิดว่าจักรวรรดิตะวันโลหิตจะอยู่เฉยรึไง ? การที่ให้ข้าปล่อยนางไปคงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้”

ห้วยอันเริ่มอึดอัด หลังจากเงียบไปสักพัก เขาก็พูดขึ้น“ปิงเทียน การให้ข้าถอยนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าจะให้เวลาเจ้าเจ็ดวันเพื่อแลกกับการปล่อยตัวหย่าซีเหลียน”