เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2065

ตอนที่ 2065 : ดวงจันทร์เนปจูน (1)

เจี้ยนเฉินยิ้มออกมากับคำพูดของเฉินหลง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เราต่างจากแต่ก่อนแล้ว ไคยะกับข้าต่างก็เป็นราชาเทพ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครเป็นภัยต่อเราในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนแห่งนี้ แม้ความจริงนี้จะรั่วไหลออกไป แต่ข้าก็เชื่อว่าเรายังเก็บสมบัติสวรรค์พวกนี้ไว้ได้ด้วยความแข็งแกร่งที่เรามี แม้ว่ามันจะรั่วไหลออกไปจริง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อที่พวกนี้พูด “

เจี้ยนเฉินเหมือนจะคิดบางอย่างออกตอนที่พูดถึงจุดนี้ เขาเริ่มสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา “สิ่งที่เราควรระวังจริง ๆ คือคนด้านนอกพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน มันยังมีตัวตนที่น่ากลัวอย่างพวกขั้นอสงไขยอยู่ เราไม่ต่างอะไรจากมดต่อหน้าคนพวกนั้น “

“เจี้ยนเฉินพูดถูก แม้ว่าข้อมูลนี้จะรั่วไหลออกไปแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะเชื่อ และมันก็มีคนไม่มั่นใจว่าเราจะมีสมบัติสวรรค์พวกนั้นกับตัวหากไม่ตรวจสอบแหวนมิติ ด้วยความแข็งแกร่งที่เจี้ยนเฉินมี มันคงเป็นแค่ความหวังที่พวกนั้นจะต้องการตรวจสอบแหวนมิติของเจ้า” เสี่ยวเจิ้งพูดขึ้นและมองไปที่เจี้ยนเฉินกับไคยะด้วยความชื่นชม

เจี้ยนเฉินพยักหน้าเล็กน้อย เขาเห็นด้วยกับคำพูดของเสี่ยวเจิ้ง

หลังจากนั้นพวกเขาก็เก็บแหวนมิติของราชาเทพทั้งสี่ เมื่อเห็นศพพวกนั้น เจี้ยนเฉินก็คิดสักพัก จากนั้นก็มีกล้วยไม้ขนาดเท่ากับฝ่ามือสีชมพูปรากฏขึ้นมาในมือของเขา

กล้วยไม้นี้พัฒนาขึ้นมาจากเมล็ดของกล้วยไม้กลืนกิน หลังจากที่ดูดซับเลือดบรรพกาลของเขาเข้าไปถึงแม้ว่ามันจะไม่บริสุทธิ์แต่ก็สามารถจะเติบโตขึ้นมาได้และตอนที่พวกเขาเก็บสมบัติสวรรค์กันเสร็จ เมล็ดนี้ก็เติบโตกลายเป็นดอกไม้สีชมพู

กล้วยไม้นี่โดดเด่นอย่างมาก ทันทีที่มันบานออก มันก็มีความคิดและสติของตัวเอง มันยังไม่เพียงพอที่จะสื่อสารกับเจี้ยนเฉินได้ แต่เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์จากความคิดของมันได้

เจี้ยนเฉินยกดอกไม้กลืนกินเข้าไปใกล้กศพของราชาเทพทั้งสี่และคิด

เขาเรียนรู้จากจิตกระบี่ว่ากล้วยไม้กลืนกินนั้นจะเติบโตด้วยการกินผู้เป็นอมตะ ดังนั้นเขาต้องการดูว่าราชาเทพเหล่านี้จะเป็นประโยชน์ต่อกล้วยไม้รึไม่

มันไม่ต่างอะไรกันมากระหว่างผู้บ่มเพาะและผู้ที่เป็นอมตะในโลกเซียนกับโลกอมตะ พวกเขาต่างก็ดูดซับพลังงานของโลกและทำความเข้าใจกฎของโลกเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง ความต่างเป็นเพียงแค่ชื่อ แต่ตอนที่กล้วยไม้เข้าไปใกล้ศพ มันกลับสั่นไหวอย่างรุนแรง ใบของมันบานออกทันที ความคิดที่พร่ามัวแฝงไปด้วยความกลัวปรากฏขึ้นในหัวของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินแปลกใจก่อนจะเข้าใจสถานการณ์ได้ทันที เขาดึงเอาดอกไม้ออกห่างจากศพทันที

แม้ว่ากล้วยไม้นี่จะโดดเด่นแต่มันยังคงอ่อนแอ ศพและเลือดของราชาเทพนั้นน่ากลัวเกินไปสำหรับมัน แม้แต่เลือดเพียงหยดเดียวก็มีพลังเพียงพอทำลายมันนับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นมันจึงไม่กล้าที่จะแตะต้องศพพวกนี้ นี่ไม่ต้องนับการกินพวกนี้เข้าไปเลย

“ดูเหมือนว่าข้าต้องไปทีละขั้น ๆ เพื่อทำให้เจ้าเติบโตขึ้นมา มันคงไม่มีทางลัด” เจี้ยนเฉินพูดขึ้นด้วยความผิดหวัง เขาเก็บกล้วยไม้ไปก่อนจะดินทางกลับกันไปพร้อมกับคนอื่น ๆ

ไม่นานทั้งสี่คนก็ได้มาพบกับราชาเทพหลายสิบคน ตอนที่พวกนั้นเห็นกลุ่มของเจี้ยนเฉิน พวกนั้นก็ร้องออกมาด้วยความแปลกใจและดีใจ พวกนั้นเข้าล้อมพวกเจี้ยนเฉินโดยไม่ลังเล