เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2066

ตอนที่ 2066 : ดวงจันทร์เนปจูน (2)

เมื่อคู่ต่อสู้ไร้ปราณีต้องการจะฆ่าพวกเขาในทุกการโจมตีเพื่อปล้นของที่เป็นของพวกเขา กลุ่มของเจี้ยนเฉินเองก็ไม่ได้ยั้งมือ ผลก็คือราชาเทพทั้งหมดได้ตายไปหลังจากที่การต่อสู้เริ่มต้นได้ไม่นาน

ไม่นานมันก็มีศพหลายสิบคนเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น ราชเทพทุกคนที่ต้องการจะชิงเอาสมบัติสวรรค์ต่างก็ตาย ไม่มีใครที่รอดไปได้เลย

ฝั่งเจี้ยนเฉินนั้นมีแค่เสี่ยวเจิ้งที่บาดเจ็บ เฉินหลงสร้างค่ายกลได้ทัน ดังนั้นเขาจึงสามารถใช้ค่ายกลในการจัดการกับศัตรูได้ซึ่งทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มแต่อย่างใด สำหรับเจี้ยนเฉินและไคยะ ราชาเทพทั่วไปไม่อาจจะเป็นอันตรายต่อพวกเขาได้เมื่อพวกเขาได้ขึ้นเป็นราชาเทพแล้ว พวกเขาถือได้ว่าจะไร้เทียมทานแม้ว่าจะเพิ่งทะลวงผ่านมาไม่นานก็ตาม

เจี้ยนเฉินคิดถึงกล้วยไม้อีกครั้งเมื่อมองไปที่ศพ เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย มันคงวิเศษหากกล้วยไม้นั้นแข็งแกร่งพอที่จะกินศพพวกนี้

เขาคิดว่าจะเก็บศพพวกนี้ไว้ให้กล้วยไม้กินตอนที่มันแข็งแกร่งพอ แต่จิตวิญญาณกระบี่ได้เตือนเขาว่าศพที่ตายไปนาน ๆ นั้นจะมีแต่ถูกกล้วยไม้ปฏิเสธ

หลังจากที่สู้เสร็จ เสี่ยวเจิ้งและเฉินหลงต่างก็ดูเคร่งเครียดอย่างมาก เฉินหลงได้พูดขึ้นมาว่า “เจี้ยนเฉิน เรื่องมันพัฒนาจนมาถึงจุดที่คาดไม่ถึง มันอาจจะมีราชาเทพที่ชั้นนี้จำนวนมากมาตามหาเรา ว่าเราจะไม่กลัวกลุ่มเล็ก ๆ แต่เมื่อราชาเทพเหล่านั้นร่วมมือกันและอาจจะมีพวกระดับสูงจากบัลลังก์ราชาเทพมาร่วมด้วย งั้นมันคงยากที่เราจะจัดการกับพวกนั้นด้วยความแข็งแกร่งที่เรามี ข้าคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะกลับไปยังภูเขาเนปจูนให้เร็วที่สุด”

เจี้ยนเฉินคิดตามที่เฉินหลงบอกมา เขาเองก็เครียดในเรื่องนี้ แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้จะมากกว่าราชาเทพทั่วไป แต่เขาไม่ได้มั่นใจจนหน้ามืดตามัว เขาเข้าใจว่ามันยังมีราชาเทพอีกส่วนหนึ่งที่เป็นภัยต่อเขาในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน อย่างชายแก่ที่อยู่เคียงข้างโม่เฉิงและเป็นผู้ใช้วัตถุเทพอย่าง ปรมาจารย์ชูจากจักรวรรดินภา พวกนั้นต่างก็กดดันเขาได้ แม้ว่าเขาจะขึ้นเป็นราชาเทพแล้วแต่เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะพวกนั้นได้

นี่เพราะเขารู้ว่าพวกนั้นแข็งแกร่งกว่าราชาเทพช่วงปลายทั่วไปอย่างมาก นี่ไม่ต้องนับความจริงที่ว่าหนึ่งในนั้นมีวัตถุเทพอยู่ด้วย

เขาไม่รู้ว่าราชาเทพช่วงสูงสุดจะมารวมตัวกันที่พระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูนกี่คน นอกจากสองคนนั่น พวกนั้นไม่อาจจะประมาทได้ ถ้าพวกนั้นมาไล่ล่าเขาด้วย เขาคงตกที่นั่งลำบากและอาจจะเผชิญหน้ากับภัยที่ถึงกับชีวิต

เจี้ยนเฉินมั่นใจว่าพวกที่อยู่ในบัลลังก์ราชาเทพต้องมีคนมาตามล่าเขา ยังไงซะผลกำไรที่พวกเขาได้มาครั้งนี้ก็ถือว่ามากโข พวกเขาขุดเอาสมบัติสวรรค์ระดับเทพมากกว่า 1 ใน 4 มันเพียงพอที่จะทำให้พวกขอบเขตตั้งต้นต้องอิจฉา พวกนั้นอาจจะถึงกับยอมทิ้งชีวิตเพื่อปล้นเอาสมบัติสวรรค์มากมายแบบนี้

อันที่จริงสถานการณ์ตอนนี้ก็ถือว่าย่ำแย่แล้ว

“เราควรหลีกเลี่ยงความสนใจไปก่อนและไม่อาจจะเดินทางไปรอบ ๆ สักพัก ข้าวางแผนว่าจะกลับไปที่ชั้น 8” เจี้ยนเฉินพูดหลังจากที่คิดอยู่สักพัก เขามองไปที่ไคยะและพูดขึ้น “ไคยะ เสี่ยวเจิ้ง พวกเจ้าจะกลับไปที่ภูเขาเนปจูนก่อนหรือไม่ ? ตอนนี้มันเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเขาสองคน”

แสงในตาของไคยะสั่นไหว นางได้พูดขึ้นว่า “ให้เสี่ยวเจิ้ง กับ เฉินหลง กลับไปที่ ภูเขาเนปจูน ก่อน ข้าจะไปกับเจ้า ยังไงซะด้วยความแข็งแกร่งที่ข้ามี ข้าน่าจะช่วยเจ้าได้บ้าง”

ตอนแรก เจี้ยนเฉินต้องการให้สมบัติสวรรค์กับเสี่ยวเจิ้ง ด้วยแต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ เขารู้ว่าเขาไม่ได้ช่วยอะไรมากกับการเก็บสมบัติสวรรค์พวกนี้ ดังนั้นดอกไม้แห่งวิถีเพียงดอกเดียวก็ทำให้เขาพอใจมากแล้ว เขาไม่คิดจะเอาเปรียบคนอื่น ๆ

หลังจากนั้น เจี้ยนเฉินและไคยะก็ไม่ได้อยู่ต่อ พวกเขามุ่งหน้าออกมาจากภูเขาเพื่อไปยังชั้น 8 ทันที ในเวลาเดียวกัน จื่อหยุนกำลังอุ้มเสี่ยวม่านอยู่ นางร่วงลงมาจากฟ้าโดยจุดนั้นห่างจากเจี้ยนเฉินไปกว่าหมื่นกิโลเมตร ทันทีที่นางตกถึงพื้น นางก็เซไปมาและล้มลงไป

ใบหน้าของจื่อหยุนซีดเผือดไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย พลังของนางแผ่วเบาและนางก็อ่อนแอราวกับว่ากำลังอยู่ในช่วงลมหายใจสุดท้าย

“ท่านพี่ ท่านเป็นยังไงบ้าง ? ท่านเป็นอะไรหรือไม่ ? อย่าทำให้ข้ากลัวสิ” เสี่ยวม่านกอดจื่อหยุนเอาไว้แน่น ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล

จื่อหยุนได้เผาแก่นเลือดของนางไปหลายครั้งเพื่อที่จะหนี ดังนั้นนางจึงอยู่ในภาวะอ่อนแออย่างมาก เมื่อรวมกับความจริงที่ว่านางได้สู้กับราชาเทพระหว่างทางมาด้วย นางจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส ผลก็คือไม่ใช่แค่นางไม่มีพลังที่จะหนีได้ต่อ แต่นางถึงกับลุกขึ้นยืนไม่ไหวด้วยซ้ำ

“เสี่ยวม่าน ขอโทษด้วยที่ข้าพาเจ้ามาลำบาก ข้าไม่น่าโลภมากกับมรดกของขั้นบรรพกาลเลย ไม่งั้นแล้วเราคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ข้าทนได้ไม่นานนัก ราชาเทพคงตามมาทันในไม่ช้า ข้าไม่อาจจะไปกับเจ้าได้อีก เสี่ยวม่าน หนีไปซะ พวกนั้นหมายหัวข้าไม่ใช่เจ้า” จื่อหยุนมองไปที่เสี่ยวม่านด้วยความรู้สึกผิด นางแทบไม่มีแรงที่จะพูดออกมา