เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2093

ตอนที่ 2093: เหรียญผลึกแห่งไฟ

ไผ่จิตวิญญาณม่วงมีต้นกำเนิดมาจากโลกจิ๋วหยานหวงของอาณาจักรทะเลในโลกที่ต่ำกว่า มันเป็นสมบัติสวรรค์ที่สามารถรักษาวิญญาณและผลลัพธ์ของมันมีพลังมาก ประกอบกับความจริงที่ว่ามันเติบโตในโลกจิ๋วหยานหวง ทำให้ปราณหยางหวงสามารถซึมซับมันได้ตลอดทั้งปี มันมีปราณหยางหวงซึ่งเสริมความแข็งแกร่งให้กับมันมากยิ่งขึ้น

ถึงแม้ว่าระดับของไผ่จิตวิญญาณม่วงของเจี้ยนเฉินนั้นไม่สูงมากนัก และมันก็ควรจะไม่มีผลกระทบต่อราชาเทพ เมื่อเจี้ยนเฉินหยดน้ำลงบนหน้าผากของเขา วิญญาณของเขายังคงฟื้นตัวในระยะเวลาอันสั้น

“ข้าใช้ไผ่จิตวิญญาณม่วงที่ได้รับจากโลกจิ๋วหยานหวงหมดแล้ว” เจี้ยนเฉินลืมตาของเขาขึ้นมาช้า ๆ บาดแผลของเขาหายดีแล้วในช่วงครึ่งเดือนที่เขาหมดสติไป และตอนนี้วิญญาณของเขาก็หายเป็นปกติ เขาอยู่ในสภาพสูงสุดอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามเขาไม่เผยให้เห็นความยินดีเลย เขากลับขมวดคิ้วและดูเป็นกังวล

การต่อสู้ครั้งก่อนทำให้เขาตระหนักได้อย่างถูกต้องว่าผลที่ตามมาแห่งพลังชั่วร้ายเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าตอนนี้เขายังคงสามารถปราบปรามพลังชั่วร้ายได้ แต่เมื่อพลังวิญญาณของเขาหมดลงอย่างกะทันหันและบาดแผลของเขาสาหัสเกินไป พลังชั่วร้ายในวิญญาณของเขาก็จะสามารถตอบโต้ได้ทุกเวลา แม้แต่คำเตือนของจิตวิญญาณกระบี่ก็ยังไร้ประโยชน์

อย่างไรก็ตามส่วนที่ทำให้เขารู้สึกไร้พลังก็คือเขาได้กลายเป็นราชาเทพไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหาส่วนตัวนี้ได้อย่างสมบูรณ์

นี่เป็นเพราะพลังชั่วร้ายได้หลอมรวมเข้ากับวิญญาณของเขา กลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา การกำจัดมันจะไม่ใช่เรื่องง่าย

ในขณะนี้ไคยะมาถึงข้างหน้าเจี้ยนเฉิน นางมองเขาด้วยความกังวลและดูเหมือนว่านางจะรู้ว่าเจี้ยนเฉินกำลังมีเรื่องหนักใจอยู่ นางพูดว่า “เจี้ยนเฉิน เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป มีสุดยอดราชาเทพมากมายจากบัลลังก์ราชาเทพในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เนปจูน พวกเขาทั้งหมดมาจากองค์กรสูงสุดที่มีกลาดเกลื่อนไปทั่วโลกเซียน ความรู้ของพวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับราชาเทพปกติเหล่านั้นได้ พวกเขาอาจรู้วิธีโบราณที่จะจัดการกับปัญหาเกี่ยวกับวิญญาณของเจ้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

“ในสถานการณ์ปัจจุบันของเรา มันยากสำหรับเราที่จะสร้างสันติสุขกับสุดยอดราชาเทพเหล่านั้น เว้นแต่ว่าเราจะส่งมอบเสี่ยวม่าน ช่างมันเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก เราจะกังวลไปมันก็ไร้ประโยชน์ เป็นการดีกว่าที่เราจะได้เห็นโลกใต้ลาวา หวังว่ามันจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังมากนัก” เจี้ยนเฉินยืนขึ้น และความเศร้าก็หายไปจากใบหน้าของเขาในทันที เขายิ้มได้ เขาเพียงใช้ความคิดและเขาก็ควบคุมพลังของหอคอยอนัตตาในการเคลื่อนย้ายเขาและไคยะไปยังทางเข้า

ทางเข้าหอคอยอนัตตาเป็นประตูที่ชำรุด มันได้รับความเสียหายจนถึงจุดที่ไม่จำเป็นต้องเปิด และใคร ๆ ก็สามารถผ่านได้ มันสามารถเห็นลาวาที่พลุ่งพล่านอยู่ด้านนอกผ่านทางเข้าได้อย่างชัดเจน

แน่นอนเจี้ยนเฉินรู้ว่าประตูนี้เป็นเพียงเรื่องของการปรากฏตัวภายนอก ถึงอย่างไรหอคอยอนัตตาก็เป็นวัตถุเทพที่มีคุณภาพน่าประทับใจ ตอนนี้แม้ว่าประตูจะหายไป มันก็ไม่มีใครสามารถเข้าไปด้านในของหอคอยอนัตตาได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขา แม้ว่าพื้นที่ด้านนอกทุกตารางนิ้วจะเต็มไปด้วยลาวา แต่ก็ไม่สามารถซึมผ่านช่องว่างในประตูได้

“ลาวาที่นี่มีพลังมาก ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของสัมผัสทางวิญญาณ ข้าไม่สามารถขยายมันได้เกินกว่าลาวาเลย ดูเหมือนว่าข้าจะต้องออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง” เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งเครียด เขาเข้าใจว่าลาวาข้างนอกนั้นน่ากลัวเพียงใด แม้ว่าเขาจะใช้พลังการป้องกันตัวของร่างบรรพกาลไปถึงขีดสุด เขาก็คงอยู่ได้ไม่นานนัก

“เจ้าจะต้องระมัดระวัง นี่คือก้นทะเลลาวาที่ร้อนกว่าด้านบนมาก ด้วยความทนทานของร่างกายเจ้า เจ้าจะสามารถอยู่บนด้านบนได้สักพัก แต่ที่ด้านล่าง เจ้าจะต้องบาดเจ็บภายใน 10 วินาที” ไคยะยืนขึ้นแล้วพูดจากข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน นางมีน้ำใจอย่างมากและดูเหมือนนางจะเป็นกังวล

“ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ารู้ว่าขีดจำกัดของตัวเอง ข้าเองก็ไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่เช่นกัน” เจี้ยนเฉินมองไคยะเป็นการบอกให้นางหยุดกังวล ใบหน้าของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ลาวาที่ก้นเหวนั้นน่ากลัวจริง ๆ แต่เป็นไปไม่ได้ที่ลาวานี้จะฆ่าเขาทันที ซึ่งเขามีเวลาที่จะถอยกลับเข้าไปในหอคอย

เจี้ยนเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และไหลเวียนพลังบรรพกาลอย่างไม่หยุดยั้ง เขาผลักดันร่างบรรพกาลไปสู่ขีดจำกัด หลังจากนั้นเขาก็สร้างม่านแสงรอบตัวเองซึ่งประกอบจากกฎของกระบี่ หลังจากเตรียมการทั้งหมดเสร็จสิ้น เขาจึงออกจากหอคอยอนัตตาพร้อมกับแสงวูบวาบและเข้าไปในลาวาที่แผดเผา

“เจี้ยนเฉิน ระวังตัวให้ดี อย่าเดินทางไปไกลเกินไป และถ้าเจ้าทนไม่ไหว ให้กลับมาทันที อย่าพยายามจนเกินความสามารถของตัวเอง…” ไคยะพูดจากข้างหลังเขา ในเวลาเดียวกัน นางก็ตัดสินใจแล้วว่าหากเจี้ยนเฉินเผชิญกับอันตรายใด ๆ นางก็จะพุ่งออกไปโดยไม่ลังเล