เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2204

ตอนที่​ 2204: โกลาหล​

กระแส​พลังงาน​ที่​รุนแรง​และ​พายุ​อวกาศ​โหมกระหน่ำ​ใน​รอยแยก​ของ​มิติ​ พร้อมกับ​พายุ​มิติ​ที่​น่ากลัว​ มีอันตราย​เท่าที่​ดวงตา​จะมองเห็น​ แม้แต่​ความประมาท​น้อยที่สุด​ก็​อาจ​ส่งผล​ร้ายแรง​ แม้แต่​ผู้เชี่ยวชาญ​ขอบเขต​ตั้งต้น​ก็​ต้อง​ระมัดระวัง​อย่าง​สุดความสามารถ​

มิฉะนั้น​แม้แต่​ผู้เชี่ยวชาญ​ขอบเขต​ตั้น​ต้น​ก็​จะตาย​ที่นี่​ได้​

มีหอคอย​เสียหาย​ขนาด​เท่า​กำปั้น​ถูก​ปกคลุม​ไป​ด้วย​รอย​ฟัน​ของ​กระบี่​ภายใน​รอยแยก​ของ​มิติ​ที่​อันตราย​นี้​ มัน​กลายเป็น​แสงสีทอง​จาง ๆ มัน​พุ่ง​ผ่าน​ลำธาร​พลังงาน​อัน​ทรงพลัง​และ​พายุ​ที่​บิดเบือน​มิติ​อย่าง​ไร้ความปราณี​ มัน​ก้าวหน้า​ใน​ลักษณะ​ที่​ไม่สามารถ​หยุดยั้ง​ได้​

รอยแยก​ของ​มิติ​เพียง​พอที่จะ​ทำให้​ผู้เชี่ยวชาญ​ขอบเขต​ตั้งต้น​หลาย​คน​หน้าซีด​ และ​ต้อง​ก้าว​หนี​อย่าง​ระมัดระวัง​ แต่​มัน​ก็​ไม่ได้​เป็น​ภัย​คุกคาม​ต่อ​หอคอย​ขนาดเล็ก​เลย​

หอคอย​เล็ก​ ๆ สามารถ​หลีกเลี่ยง​กระแส​น้ำวน​ที่​อาจ​หมุน​เวลา​ได้​

มัน​ก็​คือ​หอคอย​อนัตตา​นั่นเอง​

ปัจจุบัน​เจี้ยนเฉิน​และ​ไค​ยะ​นั่ง​หลับตา​อยู่​ใน​หอคอย​อนัตตา​ ความคิด​ทั้งหมด​ของ​เจี้ยนเฉิน​ได้​หลอม​รวม​กับ​หอคอย​อนัตตา​อย่าง​สมบูรณ์​ ในขณะที่​เขา​ใช้ความพยายาม​ทั้งหมด​เพื่อ​ควบคุม​การ​บิน​ของ​หอคอย​อนัตตา​ผ่าน​รอยแยก​ของ​มิติ​

เขา​รู้​ว่า​ราชา​เผิง​สีฟ้าจะตามทัน​ในไม่ช้า​ เขา​จึงไม่กล้า​ประมาท​ แม้ว่า​พวกเขา​จะประสบความสำเร็จ​ใน​การ​เข้าไป​ใน​รอยแยก​ของ​มิติ​ ซึ่งทำให้​พวกเขา​ได้เปรียบ​เป็นพิเศษ​เนื่องจาก​ใน​นั้น​โกลาหล​วุ่นวาย​ ทำให้​ความสามารถ​ของ​ราชา​เผิง​สีฟ้าอ่อนแอ​ลง​อย่าง​มาก​ แต่​เขา​ก็​ยัง​ไม่สามารถ​หยุด​กังวล​ได้​

เป็นผล​ให้​เขา​ไม่ได้​พยายาม​ที่จะ​รักษา​ตัวเอง​ เขา​ใช้ความพยายาม​ทั้งหมด​ใน​การ​ขับเคลื่อน​หอคอย​อนัตตา​

ไค​ยะ​นั่ง​หลับตา​อยู่​ข้าง​เจี้ยนเฉิน​ นอกจากนี้​นาง​ยัง​รับรู้​ถึงสถานการณ์​นอก​หอคอย​อนัตตา​ด้วย​วิธีการ​ของ​นาง​เอง​

หอคอย​อนัตตา​เป็น​วัตถุ​เทพ​ที่​น่าประทับใจ​ การ​ตกแต่งภายใน​กลายเป็น​โลก​จิ๋ว​ที่​เป็นอิสระ​ พูด​อย่าง​มีเหตุผล​คือ​ไม่ควร​มีใคร​สามารถ​สัมผัส​ถึงสถานการณ์​ภาย​นอกจาก​ภายใน​หอคอย​ได้​นอกเหนือจาก​เจี้ยนเฉิน​ผู้​ซึ่งเป็น​คน​หลอม​รวม​เศษเสี้ยว​ของ​หอคอย​

กระนั้น​ไค​ยะ​ก็​เป็น​ข้อยกเว้น​ แม้ว่า​นาง​จะไม่เคย​หลอม​หอคอย​อนัตตา​เหมือน​เจี้ยนเฉิน​และ​ไม่เคย​ควบคุม​มัน​มาก่อน​ นาง​ก็​สามารถ​สัมผัส​ทุกอย่าง​จาก​ภายนอก​ได้​แม้จะอยู่​ใน​หอคอย​

“แปลก​ ทำไม​ข้า​ถึงรู้สึก​ว่า​ข้า​สามารถ​ควบคุม​หอคอย​ได้​เหมือน​เจี้ยนเฉิน​ ? นี่​เป็น​ความรู้สึก​ที่​แปลก​จริง ๆ​ ” ไค​ยะ​รู้สึก​งงมาก​ นาง​ไม่รู้​เลย​ว่า​ทำไม​ตัวเอง​ถึงรู้สึก​อย่างนั้น​

ในขณะนั้น​นาง​ก็​รู้สึก​ถูก​กระตุ้น​ให้​พยายาม​ควบคุม​หอคอย​อนัตตา​ อย่างไรก็ตาม​ เมื่อ​นาง​เห็น​ว่า​เจี้ยนเฉิน​เป็น​คน​ขับเคลื่อน​หอคอย​อนัตตา​แล้ว​ นาง​จึงต้อง​ระงับ​การ​กระตุ้น​นี้​

“ดูเหมือนว่า​ข้า​จะมีส่วน​เกี่ยวข้อง​กับ​หอคอย​โดยที่​ข้า​เอง​ก็​ไม่สามารถ​อธิบาย​ได้​ ความรู้สึก​นี้​ไม่มีอยู่​ใน​ตอนแรก​ เมื่อ​ข้า​แข็งแกร่ง​ขึ้น​อย่าง​รวดเร็ว​ ความรู้สึก​นี้​ก็​ค่อย ๆ​ ปรากฏ​ขึ้น​และ​มัน​ก็​เพิ่มขึ้น​และ​แข็งแกร่ง​ขึ้น​ … ” ไค​ยะ​ขมวดคิ้ว​ แต่​ไม่ว่า​นาง​จะใช้สมอง​คิดมาก​เพียงใด​ นาง​ก็​ยัง​ไม่มีข้อสรุป​ใน​ตอนท้าย​

ใน​ขณะนี้​หัวใจ​ของ​ไค​ยะ​ก็​บีบรัด​แน่น​ขึ้น​มาทันที​ ใน​กรณี​นั้น​นาง​รู้สึก​เหมือน​วิญญาณ​ของ​นาง​แข็งแกร่ง​ขึ้น​ ซึ่งการ​เชื่อมต่อ​ของ​นาง​กับ​หอคอย​อนัตตา​เพิ่มมากขึ้น​ ดูเหมือน​สติ​ของ​นาง​จะลอย​ออกจาก​หอคอย​อนัตตา​ ทำให้​นาง​เห็น​แสงสีฟ้าไล่​ตามมา​ด้วย​ความเร็ว​อย่าง​ไม่น่าเชื่อ​ ปัจจุบัน​มัน​ยังคง​ห่างไกล​จาก​พวกเขา​อย่าง​มาก​

“นั่น​คือ​ราชา​เผิง​สีฟ้า เขา​เร็ว​มาก​จริง ๆ​ …” หัวใจ​ของ​ไค​ยะ​บีบ​รัดตัว​ นาง​ลืมตา​มองดู​เจี้ยนเฉิน​และ​รู้​ว่า​เขา​ยัง​ไม่ได้​ค้นพบ​ราชา​เผิง​สีฟ้า

อย่างไรก็ตาม​ ราชา​เผิง​สีฟ้านั้น​เร็ว​เกินไป​ เขา​กลายเป็น​เผิง​สีฟ้าที่​มีขนาด​เพียง​ 2 เมตร​ เขา​เพียง​สะบัด​ปีก​ เขา​ก็​สามารถ​ข้าม​ระยะ​ทางได้​ไกล​อย่าง​มาก​ ดูเหมือน​อวกาศ​จะม้วน​ไป​ต่อหน้า​เขา​ เมื่อ​ไค​ยะ​ค้นพบ​เขา​ เขา​ยังคง​ห่าง​จาก​หอคอย​อนัตตา​หลาย​ร้อย​ล้าน​กิโลเมตร​ แต่​ใน​เวลา​เพียง​ไม่กี่​วินาที​เขา​ก็​ปรากฏตัว​ห่าง​ออก​ไป​สอง​สามล้าน​กิโลเมตร​และ​เขา​ก็​เข้ามา​ใกล้​มากขึ้น​เรื่อย ๆ​ อย่าง​รวดเร็ว​

พลัง​ที่​เหลืออยู่​ของ​ลม​สีฟ้าพัด​ไป​ยัง​หอคอย​อนัตตา​ทำให้​มัน​สั่นสะเทือน​และ​โซโซ มัน​ถูก​โยน​เข้าไป​ใน​อวกาศ​อย่าง​ต่อเนื่อง​ ในขณะที่​เจี้ยนเฉิน​พยายาม​ควบคุม​มัน​

หอคอย​อนัตตา​ชะลอตัว​ลง​ทันที​

ในทางกลับกัน​ ราชา​เผิง​สีฟ้าจึงใช้โอกาส​นี้​เพื่อ​ปิด​ระยะทาง​ จาก​ระยะทาง​กว่า​ล้าน​กิโลเมตร​เขา​มาถึงหอคอย​ใน​ระยะ​ 1,000 กิโลเมตร​

ใน​หอคอย​อนัตตา​ ใบหน้า​ของ​เจี้ยนเฉิน​มืดครึ้ม​ จากนั้น​เขา​เปลี่ยน​เป้าหมาย​ของ​เขา​ไป​ยัง​พายุ​มิติ​ใกล้เคียง​ และ​เขา​ก็​ตัดสินใจ​โดย​บังคับ​หอคอย​อนัตตา​ให้​พุ่ง​ไป​ทาง​นั้น​

เจี้ยนเฉิน​มักจะ​กลัว​พายุ​มิติ​ภายใน​รอยแยก​ของ​มิติ​ แม้จะอยู่​ใน​หอคอย​อนัตตา​ เขา​ยัง​ไม่กล้า​เหยียบย่ำ​เข้าไป​ใน​นั้น​

นี่​เป็น​เพราะ​เขา​เคย​เห็น​พลัง​ของ​พายุ​มิติ​ใน​อดีต​มาแล้ว​ เขา​เข้าใจ​อย่าง​ลึกซึ้ง​ว่าการ​ดำเนิน​เวลา​ภายใน​นั้น​ไม่เสถียร​อย่างยิ่ง​ เขา​กลัว​ว่า​หลาย​หมื่น​ปี​จะผ่าน​ไป​ในทันที​หาก​เขา​เข้าไป​ใน​นั้น​ ซึ่งโลก​ภายนอก​จะเปลี่ยนไป​เมื่อ​เขา​กลับ​ออกมา​อีกครั้ง​

หรือ​บางที​เวลา​อาจ​ย้อนกลับ​ไป​และ​เปลี่ยน​เขา​ให้​เป็น​ทารก​ที่​เพิ่ง​เกิด​ใหม่​ ซึ่งเป็น​พื้นฐาน​ของ​ชีวิต​หรือ​แม้กระทั่ง​ความว่างเปล่า​

แต่​ตอนนี้​เขา​ไม่มีทางเลือก​เพราะ​ราชา​เผิง​สีฟ้ากำลัง​ติดตาม​เข้ามา​อย่าง​ใกล้ชิด​

ปัง​ ! หอคอย​อนัตตา​มุ่งตรง​เข้าไป​ใน​พายุ​มิติ​เป็น​แสงสีทอง​จาง ๆ